Mijn kleine dreumes wordt een echte peuter

Twee jaar, ons kleine meisje is gewoon twee jaar. Ik vind deze leeftijd best pittig. Misschien doordat ik ook 7,5 maand zwanger ben, maar het opvoeden is nu echt begonnen.

Waar je eerst je baby vooral helpt met alle eerste levensbehoefte.  Verschonen, eten en drinken geven, wassen. Moet je bij een twee jarige echt nadenken wat je zegt en hoe je het zegt. Dat maakt me soms onzeker of ik wel het ‘goede’ doe maar meestal volg ik mijn moedergevoel. 

Zo wilt ze namelijk alles zelf doen, wat natuurlijk super goed is. Maar ook heel vermoeiend als je ergens op tijd moet zijn of niet meer zo goed kan bukken om te helpen. Ze wordt kwaad als ik haar help dus laat ik haar bezig want ik wil haar niet remmen in het leerproces. Wat een engelen geduld moeten wij moeders hebben!! 

Ze begint ook met haar nee fase, wordt opeens boos en ja dan 3 min later weer super lief. Hoe moet ik daarop reageeren? De ene zegt dit en de andere zegt dat. Voor nu volg ik mijn gevoel en zeg ik dat ze me pijn doet. Ze moet dan een kusje of knuffel geven en is dan gelukkig weer helemaal gedraaid. 

Het avond eten is sinds een paar maanden ook drama. Eerst lust ze alles en de 1 op andere dag eet ze niks meer van groenten. Alleen fruit kan ik haar nog blij mee maken (gelukkig zeg) we blijven het haar geven en dwingen niks op. Ook hier waar doe je goed aan?

Iedereen heeft ander advies en iedereen doet het anders. Het maakt je onzeker om je eigen weg in het opvoeden te vinden maar ook sterker als persoon. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je doet waar jij goed bij voelt en dat je hierover met je partner kan praten.  Uitleggen aan elkaar waarom je voor die manier van aanpakken kiest. Als je dan samen op 1 lijn ligt en dezelfde methode gebruikt dan moet het wel goed komen met de opvoeding toch?

Wat vonden jullie zwaar aan de overgang van dreumes naar peuter?