Mijn kind in mijn ogen

Terwijl ik zit te typen ligt mijn kleine man op mijn buik te slapen. Niet echt pedagogisch verantwoord, en ben ik zelf afgestudeerd spw-er, maar hoe lang wil hij dit nog? Hij word zo snel groot!

20 maanden lijken wel voorbij gevlogen. Als ik terugkijk naar fotos van een jaar geleden dan herrinner ik me dat het lopen helemaal niet zo vanzelfsprekend is geweest. En dat kletsen en die zelfstandigheid die hij nu ontwikkeld die zullen over een jaar ook niets meer voorstellen. Terwijl ik toen en nu alles wat hij doet fantastisch vind en zo slim! 

Ondertussen besef ik me dat bumba nog steeds op de tv staat, en ik de (stomme) liedjes mee zing en net zo fanatiek als al die dreumesjes nee schud en ja knik. Oke, dus niet alles aan het groot worden is zo erg. Dat betekent dat bumba ook vanzelf verdwijnt van tv.

Dat mijn kleintje al zoveel begrijpt vergeet ik ook nog al eens. Zoals vanmorgen fietste hij vrolijk door het huis op zijn loopfiets. Ik ben zo trots op zijn stuur 'skills' en de manier waarop hij zichzelf voortbeweegt op dat fietsje. Dus ik zeg met trots dat we vanmiddag wel naar oma kunnen op de loopfiets (oma woont 5 km verderop). Kort daarna besef ik dat hij een rondje blok nog niet eens volhoud, laat staan naar oma toe. Nou dat was meneer niet vergeten en heeft de hele ochtend bij de deur gestaan met zijn fietsje vragend naar oma! 

Zodra hij wakker word gauw maar even goedmaken wat ik beloofd heb, al weet ik nog niet precies hoe..