Mijn hoogsensitieve kind en mijn zoektocht naar hulp

Vooropgesteld, mijn drie zoontjes zijn schatten. Ze zijn lief, slim, (eigen)wijs en uiteraard de knapste jongetjes van de hele wereld. Twee van de drie zijn hooggevoelig/hoogsensitief. Dat is op zich natuurlijk niet zo’n probleem, ze hebben alleen een andere benadering nodig. Vooral de middelste. Hij heeft namelijk ook een prikkelverwerkingsstoornis en dat is voor hem en voor ons soms behoorlijk lastig.

Ik ben zelf van het ouderwetse opvoeden. Daarmee bedoel ik dat ik vind dat mijn kinderen gewoon moeten luisteren. Zo niet, stuur ik ze naar de gang, zijn ze hun tijd op de Ipad kwijt of moeten ze naar hun kamer. Dit mondt doorgaans uit in een driftbui met als gevolg dat ik nog bozer word en direct excuses verwacht. Daarna moet het klaar zijn. Dat het in de praktijk niet zo werkt heb ik inmiddels wel ondervonden. Met een hoogsensitief kind kom je er niet door te straffen, je stem te verheffen of hem op de gang te zetten. Je zult geduld moeten hebben, begrip, het kind de ruimte geven om af te koelen na een driftbui. Maar dat is moeilijk, zeker voor een moeder als ik. Omdat ik al een poos in een negatieve spiraal zat met ons middelste zoontje en de boze buien een zware wissel op ons gezin trokken ben ik uiteindelijk met hem naar speltherapie gegaan. Wat een eyeopener was dat. En ook ontzettend fijn voor hem, want hij kan echt zijn ei kwijt bij de therapeute. Een fantastische vrouw bij wie hij zich volledig op zijn gemak voelt, alles kan zeggen en spelenderwijs een heleboel kan verwerken. Ik heb ook veel van haar geleerd, maar ik schrok ook van wat er soms uit kwam. Want wat krijgt je kind toch een hoop mee zonder dat je het echt doorhebt. Zeker een hoogsensitief kind pikt ontzettend veel op. Stemmingen, beelden, geluiden….alles komt bij ze binnen. Ik vergelijk de situatie weleens met een colafles die in zijn buikje zit en die bij het opstaan meteen begint te schudden. Hoe meer prikkels er binnen komen hoe harder de fles gaat schudden tot de dop er op een gegeven moment vanaf vliegt en de boze bui geboren is. Die probeer ik dus voor te zijn. Inmiddels begin ik te herkennen wanneer het hem teveel wordt. Dan grijp ik in. Al met al moet ik zeggen dat de boze buien minder worden en wij het ook een stuk gezelliger hebben. Om het helemaal compleet te maken heb ik me ingeschreven voor de opleiding kindercoaching. Zo hoop ik nog meer inzicht te krijgen en de skills die ik daar aangereikt krijg thuis toe te kunnen passen. En wie weet wat ik buiten ons gezin nog meer met deze opleiding kan gaan doen?
We zijn er nog niet, met een hoogsensitief kind zul je altijd tegen bepaalde dingen aanlopen, prikkels krijgen ze tenslotte overal binnen. Maar met het begrijpen van het waarom, kom je al een heel eind. En dan is het aan jou als ouder om je kind bij de hand te nemen en te helpen zo goed als je kunt.