Mijn eigen zorgzame verpleegstertjes

Al een paar weken zit ik er tegen aan te hikken: die gemene griep die al heel veel mensen in ons koude kikkerlandje heeft geveld. Ik ben nogal het type van ''niet zeuren, maar gewoon doorgaan'' maar uiteindelijk is ziek-zijn / de griep toch even sterker dan jijzelf. Inmiddels lig ik al een paar dagen vooral in bed. Naast algehele malaise heb ik nu ook last van een bijholte ontsteking en een luchtweginfectie. De antibioticakuur die de huisarts me gisteren gaf, gaat hopelijk snel zijn werk doen.

Langzamerhand voel ik me steeds weer wat beter, maar dat is ook niet zo raar, want behalve de goede zorg van vriendlief mag ik ook genieten van twee lieve, schattige verpleegstertjes. Wat prachtig dat kinderen zo jong al zo`n gevoel van zorgzaamheid ontwikkelen.

De jongste aait me over mijn haren en zegt dat mama maar lekker moet gaan slapen ( ondertussen wel  een poging wagend om met haar kleine vingertjes mijn oog te openen...ha,ha..) terwijl de oudste gisteren tussen de middag toen opa haar van school had gehaald, meteen bij thuiskomst bij mij kwam kijken. Ik kreeg een extra dikke knuffel en ze vertelde dat ze na haar boterham meteen weer bij mij zou komen kijken en ook weer even voor ze weer naar school moest. Verder vroeg ze me of ze voor mij een beschuitje moest maken. Het was zooo lief. Ik kreeg bijna de tranen in mijn ogen ( en dan niet van mijn verkoudheid ) en was echt ontroerd en trots dat mijn toch wel eigenwijze peuter / kleuterpuber zo`n grote, meelevende en zorgzame meid van zes is geworden.

Zulke zorgzame kinderen zijn vast het allerbeste medicijn:.daar kan geen Antibiotica tegen op!