Mijn dreumes heeft geen voortand meer.

“Is Livay al zo vroeg met wisselen?” Een vraag die ik vorige week voor het eerst kreeg. Om eerlijk te zijn had ik hem al veel eerder verwacht omdat het wel goed te zien is dat hij een tand mist. Een tand die hij al mist vanaf 17, 5 maanden oud. Dus om gelijk antwoord te geven op deze vraag: “Nee, Livay is niet aan het wisselen, maar hij mist wel zijn voortand.” In deze blog zal ik beschrijven hoe dat is gegaan.

Naar de speeltuin

Toen Livay 17,5 maand oud was, was ik zwanger van Niven. In mijn zwangerschappen ben ik altijd extreem misselijk. Hierdoor was ik de laatste weken weinig te vinden in de speeltuin met de kinderen. Ik keek zo uit om gewoon lekker naar de speeltuin te kunnen met de meisjes en met Livay stevig tegen me aan in de draagzak. Op een zondag probeerde ik mijn misselijkheid te negeren en stonden we toch in de speeltuin in het park. Er waren ook veel andere ouders met hun kinderen. Na een tijdje voelde ik me zo moe worden en vroeg ik aan Laurens (mijn vriend – nog steeds geen man) of we konden gaan. Laurens wilde Livay nog een keer van de glijbaan af laten gaan net als de keren daarvoor en zou hem daarna in de kinderwagen zetten.

Paniek

Laurens zet Livay neer en wilt hem met begeleiding laten glijden. Voordat Laurens hem nog steviger kon vastpakken om zijn val te breken, bleef zijn ruwe schoen hangen en klapt Livay naar voren. Livay valt precies met zijn mooie hoofdje op de ijzeren rand van de glijbaan.

Laurens trok wit weg omdat hij wat uit de mond van Livay het zand in zag vliegen. Livay begon keihard te huilen. Mijn hart bonkte er zowat uit omdat ik paniek zag in allebei hun ogen. Ik rende erop af om te kijken of het echt zo ernstig was als hoe Laurens zijn ogen deden lijken.

Ik schrok me kapot

Heel Livay zijn mond en kin zaten onder het bloed. Ik werd misselijk. Niet van mijn zwangerschap, maar misselijk om mijn zoon zo te zien. Ik opende zijn mond om te kijken waardoor hij zoveel bloed had. Ik durfde het niet omdat ik Laurens daarvoor al zag kijken en hij daardoor nog meer paniek in zijn ogen had. Toch keek ik in zijn mond. Ik werd nog misselijker en nu begon bij mij ook de paniek. Livay zijn linker voortand was afgebroken. Er zat nog een heel klein stukje tand in zijn mond. De tand was dwars door midden gespleten. Laurens zag dus een stuk tand uit Livay zijn mond vliegen. Precies wat hij gelijk al dacht.

Brullen

Laurens probeerde me rustig te houden omdat we in een overvolle speeltuin stonden. Als ik paniek heb dan is hij rustig. Met ingehouden tranen liep ik met Livay op mijn arm de speeltuin en het park uit. Midden op de stoep barste ik in tranen uit. Niet te zuinig ook… In de speeltuin konden ze me gewoon horen en dat maakte me dan ook helemaal niets uit.

Brullend liep ik met Livay op mijn arm naar huis. Ik bleef denken aan dat mijn kind zijn mond was verminkt en iedereen zou vragen waarom hij geen voortand meer had. Van alles vroeg ik aan Laurens. Alsof hij het antwoord overal op had… Vragen zoals: Zou Livay daar dan onzeker van worden? Zou hij zichzelf niet mooi vinden? Zelf ging ik pas wisselen op mijn zevende. Misschien is hij net als ik ook laat met wisselen? Zouden ze misschien een tijdelijk implantaat kunnen plaatsen? Doen ze dat bij kinderen?

Ik bleef maar zeggen dat hij de allermooiste baby was en dat die verdwenen tand niets uitmaakte, maar toch voelde het op dat moment zo anders. Erg overdreven allemaal van me. Maar toch voelde het als het einde van de wereld op dat moment.

Met een beker melk terug

Thuis belde Laurens gelijk de spoedeisende hulp en die legde uit dat we naar de spoedgevallendienst van de tandarts moesten. De telefoniste vertelde ook dat we de afgebroken tand in een bekertje melk mee konden nemen als we deze nog hadden. Wat was ik blij om dat te horen: konden ze het dan toch nog herstellen? Laurens wist niet hoe snel hij naar de speeltuin moest en rende er met zijn bekertje melk naartoe.

Zoeken in het zand

Tussen alle ouders in zat hij met zijn knieën in het zand op zoek naar een het stuk tand. Een onbegonnen werk maar toch deed hij zijn stinkende best om hem te vinden. Ouders keken hem aan alsof hij gek was. Ik geef ze ook niet ongelijk... Als een bezetene ging hij heel het zand af met zijn beker melk in zijn andere hand. Elk zandkorreltje dat leek op een stuk tand werd grondig onderzocht. Maar het juiste stuk kon hij niet vinden. Wat vond Laurens dat erg.

Ondertussen had ik oppas geregeld voor de meiden en daarna konden we naar de tandartspost. De meiden waren net opgehaald en toen kwam Laurens net pas terug uit de speeltuin. Ook al wist ik dat het onbegonnen werk was, stiekem hoopte ik dat het stuk tand gevonden was, om het aan het stuk tand in zijn mond te lijmen. Helaas was de tand niet gevonden…

De tandartspost

Bij de tandartspost moesten we erg lang wachten. Livay vond het allemaal niet erg en speelde zo lief met de speeltjes die we mee hadden genomen. Ik moest me telkens inhouden om niet weer in huilen uit te barsten. Mijn lieve Livay. Een naam die zo perfect bij hem past omdat hij zo lief was (is).

Met drie man Livay vasthouden

Toen waren we eindelijk aan de beurt. Bij een dreumes in zijn mond kijken is best lastig. Met moeite kon de tandarts in zijn mond kijken en hij zei al gelijk: “Die tand is niet meer te redden, hij moet er uit!” “Hoe ben je dat van plan?” was mijn vraag, omdat Livay al zowat in de houdgreep gelegd moest worden om alleen al te kunnen kijken. Het antwoord van de tandarts was: “Die trek ik eruit met een tang. Het doet even twee tellen pijn, maar dan is het stukje eruit.” Voordat ik er op in kon gaan zei de tandarts tegen de assistent: “Als de moeder hem nou goed vasthoudt kan jij zijn hoofd vasthouden. De vader kan misschien zijn benen vast houden zodat hij echt stil ligt. Dan trek ik het stuk tand eruit.”

Laurens en ik zeiden tegelijk dat we dit niet lieten gebeuren. Hoe kon die tandarts überhaupt denken dat dit we hier akkoord mee zouden gaan. Onze lieve Livay van 17 maanden zo traumatiseren door met zijn allen boven op hem te duiken. Ik kan me er nog boos om maken als ik hier aan denk.

Ik eiste dat het onder narcose zou worden gedaan. Zodat het rustig zou gebeuren zonder dat drie man plus een tandarts hem in de houdgreep hoefden te leggen. De tandarts vond het vooral veel werk voor één keer trekken met een tang. “Het was maar twee tellen werk”. “Hij was nog zo klein daar zou die niets aan over houden”. Laurens en ik werden nog bozer omdat we hier anders over dachten. Boos vertrokken we met Livay. Echt niet dat die tandarts aan onze zoon mocht zitten. Zonder resultaat verlieten we de tandartspost en maakten we een afspraak in het ziekenhuis om het stukje tand operatief te laten verwijderen.

Eenmaal in het ziekenhuis

Een paar dagen later was het dan zover. Laurens ging met Livay mee toen hij onder narcose ging. Gewoon met een kapje op waardoor hij rustig in slaap viel. Tien minuten later kon ik Livay alweer uit de uitslaapkamer halen. Het duurde misschien wat langer dan één keer trekken met een tang, maar wel een stuk fijner voor Livay. En een mogelijk trauma ontweken...

Uiteindelijk heeft Livay er zelf gelukkig weinig last van gehad. Hij at zelfs met een afgebroken tand alsof er niets aan de hand was en was nog steeds het lieve mannetje.

Acceptatie

Na een tijdje vond ik het steeds een stukje minder moeilijk worden. Niet omdat ik dacht dat hij voor gek liep. Dat was vooral het moment zelf waar ik verdrietig om was. Ik vond het moeilijk omdat ik steeds bleef denken aan alle drama eromheen. Die stomme tandarts, de ingreep in het ziekenhuis en mijn achterlijke speurtocht naar een tandarts die een implantaat wilde plaatsen bij een kind van 17 maanden (alsof een tandarts dat zou doen). Nu lach ik om mijn speurtocht voor een implantaat en mijn gebrul in de speeltuin, maar op dat moment voelde het toch heel dramatisch allemaal.

Lieve Livay

Nu is Livay 4 jaar en echt het allerliefste en gevoeligste mannetje die ik ken. Lekker nuchter en nog steeds onhandig. Eigenlijk vallen de vragen naar zijn tand heel erg mee. Als een kind het vraagt dan zegt hij: “Ik ben gevallen in de speeltuin op mijn mond.” Het kind zegt: “Oke!” Daarna spelen ze weer verder. Zo simpel gaat het. Tot nu toe zijn mijn angsten voor niets geweest. Livay heeft er zelf ook niets van omdat hij niet beter weet. Hij vindt het vooral stoer nu omdat hij eerder een tand eruit had dan zijn zussen.

Met beide voortanden of met één voortand minder, wat maakt het uit! Hij is precies leuk zoals hij is. Mijn lieve Livay.

Tot volgende week!

Liefs,

Ashley