Mijn dochtertje, de bruggenbouwer

Zoonlief heeft veel trekjes van zijn moeder. Elaine Aron heeft interessante lectuur geschreven die ik nog verder ga bestuderen, maar waar wij ons absoluut in zullen herkennen. Mijn dochtertje is echt een ander verhaal. Komt ze een kamer vol (al dan niet vreemde) mensen binnen dan is het 'jippie' in plaats van 'okee, even rustig ademhalen'. Als ze de vorige klas van mijn zoontje binnenliep (in onze vorige woonplaats) dan was het 'daar BEN ik weer!' en werd er hartelijk gelachen door de juf die daar leuk op inging. Alle kindjes kenden mijn dochter en mijn dochter kende iedereen. Zo is ze gewoon, ze is een gezelligheidskindje. En daar profiteert mama best wel eens van. Zo ook nu, op de nieuwe school. Waar mama angstvallig rondkijkt en van een afstandje gadeslaat wat voor type ouders hier rondloopt (nou ja, ik overdrijf wat, maar je snapt het wel) is Lieke met een paar kinderen met ouders bij de glijbaan bezig. Ze loopt een verhaal op te hangen over wat ze die middag heeft gedaan tegen een vreemde moeder en pakt een klein jongetje bij de hand om samen te gaan schommelen. De moeder van het jongetje staat er glimlachend bij te kijken, ik zeg iets tegen mijn dochtertje dat ze het jongetje wel mag duwen op de schommel, moeder snapt dat ik bij haar hoor en voila, ijs is gebroken. We maken een praatje over leeftijden, speelvoorkeuren en de oudere schoolgaande broertjes. Eigenlijk best handig zo'n outgoing dochtertje als je zelf niet zo in elkaar steekt. En dat gebeurt best regelmatig. In de supermarkt, gewoon op straat, als we een rondje fietsen, eigenlijk overal wel. Op haar komen altijd wel reacties (of ze vraagt er wel om). En zo komt mama in gesprek (al is het maar kort) met mensen waar mama zelf niet op af zou durven stappen. Een kleine bruggenbouwster, die dochter van me ;-)