Mijn dapper mannetje

Langzaam zet hij zijn eerste stap op de mat van het gigantische speeltoestel. Het is een walhalla voor peuters en dan natuurlijk ook voor hun ouders.

Een paar kinderen gaan voor hem uit en hij volgt hen dapper de gekleurde trap omhoog. Mijn moeder en ik kijken toe hoe hij zich lachend tussen de andere kinderen begeeft.

Trots roept hij ons om te laten zien dat hij door de obstakels heen helemaal naar boven is geklommen. De andere kinderen komen nu achter elkaar de glijbaan af, nu mijn zoon nog.

Ik zie dat hij twijfelt en begin hem aan te moedigen. Hoe meer ik dit doe, hoe angstiger hij kijkt. De glijbaan is dus afgeschreven. Dan maar achterstevoren de trap af.

Hij kijkt me nog steeds angstig aan en al snel veranderd dit naar hysterisch huilen. Wat moet je dan als moeder doen?

Daar gaan we dan, al klauterend als een te grote peuter door het speeltoestel om je kind er veilig uit te halen. Blij als ik binnen zijn handbereik ben, klamt mijn zoon zich aan mij vast.

Als wij onze weg terug aan het zoeken zijn, zie ik mijn moeder zitten met haar telefoon in haar handen. Met de camera op videofunctie. Bedankt mam.