7 jaar geleden
Mijlpalen zijn er om te vieren!
Ontwikkeling op zichzelf is al goed. Elke ontwikkeling. Want zonder ontwikkeling spreekt men van stilstand.
Mijn zoon heeft, zoals jullie weten, het syndroom van Down. En zal dus hoogstwaarschijnlijk andere doelen behalen in het leven dan andere kinderen. Let wel...andere doelen. Anders. Niet minder.
Laatst las ik een discussie over de vlaggen en tassen die nu buiten hangen omdat er kinderen geslaagd zijn voor hun eindexamens. En deze moeder was bang dat voor haar kind (ook met Down) dit niet zou zijn weggelegd. Ik herken dat wel. Soms overvalt mij ook een gevoel van verdriet over iets dat niet zal zijn. Als ik bijvoorbeeld kinderen op de fiets zie springen, doei roepen en wegfietsen op weg naar weet ik veel wat. Of als ik verliefde pubers zie. Jonge mensen die gaan trouwen, kindjes krijgen. Maar weet je? Als we het nu toch over mijlpalen hebben...mijlpalen zijn er om te vieren. Alle mijlpalen. Zoals het eindelijk los gaan lopen (hij was toen ruim 4), of eerste of nieuwe woordjes (nog op 10 vingers te tellen). Want hij heeft daar net zo hard voor gewerkt als alle andere kinderen. Misschien nog wel net even harder. En ook mijn zoon zal uiteindelijk zindelijk worden. Zijn zwemdiploma halen. Verliefd worden. Wie weet wel trouwen! En oké, een universiteitsdiploma zit er dan misschien niet in. Maar ook hij gaat straks naar school, en zal deze uiteindelijk afronden. En daarna nog een vervolgopleiding...wie weet! En voor al deze mijlpalen gaat hier ook, bij wijze van spreken, de vlag uit!
De sky is the limit.
Anoniem
Ook ik heb een kleintje met down, hij is bijna anderhalf. Zelf zeg ik altijd dat toen hij geboren werd (wij hoorden het toen hij een aantal uren oud was en definitief vijf dagen later) we een blad (al dan niet boek) gekregen hebben waarop allerlei dingen geschreven staan die hij niet kan of waar hij problemen mee krijgt en wij als ouders hebben een gum gekregen om alles uit te wissen wat hij toch hebben mogen behalen of waar hij geen last van heeft. Elke keer weer is een reden tot een feestje voor ons! Gelukkig mogen wij tot nog toe heel veel gummen! Groetjes Mandy
Anoniem
Ik snap je gevoelens helemaal. Ook ik heb een "speciaal" dochtertje, ze is 7 jaar en begint nu pas met wat praten, lopen Kon ze toen ze bijna 2,5 jaar was, ze is nog niet compleet zindelijk en heeft bij heel veel dingen nog hulp nodig, maar alles wat andere ouders al hebben mee gemaakt, ga ik nog misschien mee maken en dat maakt het wel spannend. Sinds goed een half jaar weten we dat ze geestelijk net 3 jaar is..dus school (ook al vind het ODC dat nu wel) zit er even nog niet in, en dat hoeft van ons ook niet, leren schrijven of lezen kan altijd nog, ze is er nog echt niet mee bezig en dat is oké. Zolang zij gelukkig is zijn wij dat ook. Alles in het leven heeft zijn plaats en tijd, zolang je er maar voor Open staat. Geef je lieverd maar een dikke knuf..hij is zeker erg bijzonder
nijn81
In het geval van jouw zoon zijn die mijlpalen extra bijzonder, lijkt mij! Er is langer op gewacht, en vaak ook harder voor gewerkt. Tuurlijk mag je daar super trots op zijn! Mensen en kinderen met Down vind ik heel speciaal. Ze stelen op een of andere manier altijd mijn hart. Ik hou van ze!