Met een noodklap raakte mijn fiets de grond

Zaterdagmorgen had ik een afspraak staan bij de huisarts voor mijn jongste. Hij zou voor de zekerheid nog eens kijken of de antibiotica goed aansloeg en haar oortjes er beter uitzagen. Mijn oudste hadden we eerst naar school gebracht en daarna fietste we door. In de straat van de huisarts was de weg deels opengebroken. Bouwvakker waren aan het werk en een graafmachine blokkeerde een deel van de straat. Er was een kleine doorgang gecreëerd voor fietsers om te passeren.

Ik fietste richting de doorgang met mijn dochtertje voor op de fiets. Toen ik de doorgang reeds bereikt had kwam er uit het niets ineens een wielrenner de hoek omzeilen. Hij remde niet af. Ik moest uitwijken en toen ging het mis. Mijn wiel raakte de stoeprand precies verkeerd. Wij vielen met een noodklap op de grond. Mijn tas gooide ik van mijn arm in mijn val. Ik sloeg in een reflex mijn armen om mijn dochtertje heen zodat zij de grond niet zou raken. Mijn arm raakte de grond en mijn lamp schoot van mijn fiets af en knalde kapot tegen de muur.

Dit alles gebeurde in een split second. Van alles kanten kwamen er mensen aangerend om ons te helpen. Een bouwvakker, en twee voorbijgangers. Mijn arm had gelukkig de val van mijn dochtertje gebroken. Ze huilde van schrik. Toen ze al die mensen om haar heen zag begon mijn meisje alleen nog maar harder te huilen en mama te roepen. Na wat wel een eeuwigheid leek te duren, had ik haar eindelijk verlost uit haar stoeltje. Ze legde haar hoofdje al snikkende tegen mij aan. Ik vroeg of ze pijn had. Ze schudde haar hoofd. Gelukkig.

Ik moet er niet aan denken dat ze uit het stoeltje gevlogen was. Gelukkig maak ik haar altijd goed vast met een 3 punt gordel en haar voetjes zitten ook met een band vast in voetensteuntjes. Ook heeft ze een kussentje voor haar met een windscherm dat vast zit aan mijn stuur. Goed beschermd. 

Maar ik was me dood geschrokken en zij ook. De bouwvakker vroeg me waar ik heen moest. Ik wees naar de huisartsenpraktijk 3 panden verderop. De aardige bouwvakker pakte mijn fiets op en zette deze voor de deur van de huisarts. Hij overhandigde ook mijn lamp die hij had opgeraapt. 1 van de voorbijgangers pakte mij tas op. De wielrenner was nog wel gestopt om zijn excuses aan te bieden. Hij riep vluchtig "sorry" en reed toen door. Op dat moment reageerde ik niet. Het kon me niks schelen dat ik schade had aan mijn fiets en deze dus op hem had moeten verhalen. Het allerbelangrijkste was dat mijn dochtertje niks had. De rest kon mij gestolen worden.

Ik bedankte de bouwvakker en voorbijgangers een aantal malen voor hun hulp. Ik liep de huisartsenpraktijk naar binnen en vroeg mijn dochtertje nogmaals of ze ergens pijn had. Ze zei nee. Ze wurmde zicht uit mijn stevige grip en liep naar de speeltafel. Lachende begon ze een puzzel te maken. Ik beefde als een rietje, maar met haar was alles goed. Dat bleef ik ook herhalen in mezelf. Mijn meisje heeft niks. Met haar oortjes bleek alles goed gelukkig. Toen ik de huisartsen praktijk verliet riep nog een andere bouwvakker of alles goed gaat met mijn kind. Ik glimlachte. “Ja, zei ik, ze heeft niks. Het gaat goed".