Snap
  • Kind
  • Vakantie dagje weg

Met de kerk op stap!

Voor de tweede keer gingen we mee met het Dominicus familieweekend. Met ouders en kids van de kerk activiteiten doen en elkaar ontmoeten.

Een hardnekkige knieblessure

Dunya ondersteunt me terwijl ik het Nivon-huis in Oisterwijk binnenstrompel. Sinds een week speelt mijn knieblessure, opgelopen of in elk geval aan het licht gekomen, door een val van de trap twee jaar geleden, in alle hevigheid op. Vandaag heb ik een extreem slechte dag. Dat weerhoudt mij er niet van om naar het Dominicus-familieweekend te komen, want dat willen we niet missen. Gelukkig kunnen we met iemand meerijden en ze haalt ons thuis op, wat een opluchting voor mijn knie. Ik moet wel eerst drie trappen af en dat is echt niet leuk. Blijkbaar doe ik nog steeds niet voorzichtig genoeg want beneden lukt het bijna niet om naar de auto te lopen. En bij het uitstappen heb ik lang gezeten en wordt het natuurlijk alleen maar erger. Ik roep Dunya en die rent meteen naar me toe. Eerst mij helpen, haar vrienden kunnen wel even wachten vindt ze. Zo lief.

Geen stapelbed dit jaar

Natuurlijk is Dunya teleurgesteld dat er geen stapelbed is. Toch zet ze zich er sneller overheen dan ik had verwacht en voor ik het weet is ze aan het spelen met andere kinderen. Ze kent nu al meer kinderen dan vorig jaar in de Dominicus en heeft haar plek wel veroverd. Ze zorgt voor kleine kinderen, maar vindt ook aansluiting bij oudere kinderen. Leuk om te zien hoe ze daar een evenwicht in vindt. We kunnen lekker veel buiten zijn en genieten van het prachtige weer. Er wordt eten gekookt, wraps met bonen en sla en salade en mais en crème fraîche en van alles. Heerlijk. Dunya geniet. Die is dol op bruine bonen en deze bonen zijn dan anders, maar vallen ook goed in de smaak. Van een afstandje zie ik hoe goed ze eet. Wauw. Ik ben echt onder de indruk.

Het allerondeugendste biggetje

Na het eten wordt er voorgelezen. Floddertje. Dunya vindt het maar niks en gaat weg. Ze kan niet anders dan laten blijken hoe ze erover denkt en ik sein dat ze weg moet gaan. Als ze dat eindelijk doet, volgen er meer en blijft er niemand meer over. De volgende ochtend gaat ze zelf haar favoriete voorleesboek over het allerondeugendste biggetje voorlezen. Dat blijkt voor de hele jonge kleuters nog best moeilijk te volgen, maar ze blijven toch zitten. Knap is dat. Als we na afloop wat vragen stellen over het verhaal aan de hand van een bladzijde vol illustraties, weet de jongste nog aardig wat te vertellen. Het gaat allemaal wat chaotischer dan vorig jaar. Ik vind dat niet zo erg, want ik hou ook niet zo van rechte lijnen: zo moet het. Al geeft het me ook houvast. Dunya is net zo als ik, we houden wel van structuur, omdat we dan weten waar we aan toe zijn, maar die harde lijnen, daar hebben we ook moeite mee. Dunya loopt daar op school ook vaak tegenaan. Ik begrijp dat natuurlijk wel, maar anderen vinden het dan weer moeilijk om te volgen en om door haar houding heen te prikken.

Avondspel voor de grote kinderen

Het kampvuur is ook een groot succes. De ouders en kinderen verzamelen zich rondom het vuur om marshmallows te roosteren. De kleintjes gaan naar bed en de groten worden stiekem weggelokt voor het avondspel. Levend stratego. Ineens komt er een groep kinderen rondom het kampvuur zitten. Ze hebben een dropping gehad en ploffen bij ons neer. Een onbekende groep, maar gewoon welkom en dat is erg leuk. Uitgelaten komen onze kinderen later terug. Het was heel grappig en iedereen ligt in een deuk. Wat er zo grappig was heb ik niet eens gehoord, bedenk ik achteraf, maar geweldig dat ze zo’n plezier hebben gehad. Ik haal opgelucht adem want ik was Dunya kwijt. Ze zou voorlezen bij twee kinderen en daar bleek ze niet te zijn. Ik ging er van uit dat ze met het spel mee was, maar zeker wist ik het niet. Ik bedacht dat ze nu negen is en dat er echt niks kan gebeuren, ze is oud en wijs genoeg om niet weg te lopen. Loslaten heet zoiets geloof ik. We gaan naar de kinderkamer om chips te eten en verhalen te vertellen. Daarna brengen we de grote kinderen naar bed, want het is al heel erg laat. Dunya moet nog onder de douche, want ze is natuurlijk hartstikke zwart door de bosgrond. Een teken dat ze het leuk heeft gehad. Haar kleren zijn ook heel zwart, maar die gooi ik thuis wel in de wasmachine, net als haar gympen.

Gesprekken bij het kampvuur

Ik vind het ook erg leuk om met andere ouders te praten bij het kampvuur. Sommige verhalen zijn herkenbaar, vaak hebben mensen juist een heel ander leven dan ik en is het toch heel interessant om te horen wat zij beleven. Het zijn open gesprekken met veel zelfkennis en oor voor elkaar. Ik merk dat ik het wel mis om af en toe eens met anderen te praten. Ik zit toch meestal tussen dezelfde mensen en nu merk ik hoe fijn het is om met andere volwassenen een gesprek te voeren. Het zet me wel af en toe aan het denken. Als ik zie dat andere ouders een druk sociaal leven hebben en vaak afspreken met die of met die of met iemand anders, dan denk ik: “Waarom heb ik dat niet?”. Maar dan bedenk ik me dat ik nou eenmaal anders ben en vraag ik me ook af of ik daar echt behoefte aan heb. Wat meer contacten is misschien wel fijn, maar alleen zijn is ook echt niet vervelend. En op zo’n weekend is het alleen maar erg gezellig.

Geen terugslag

Op de laatste dag maken we nog een wandeling door het bos. We doen bij het meer een spel, levend memory. Het gaat hierbij ook om rituelen. Heel leuk gedaan. We zingen nog wat liedjes die ik had uitgeprint en tot slot bidden we het Onze Vader. Wat is dat lang geleden. Ik heb het in jaren niet hardop gebeden, alleen gezongen. Vooral in de Ekklesia, want daar zongen we het elke week. Wel steeds een andere, want er zijn veel verschillende versies. De rest loopt door, om het meer heen en ik blijf bij het meer achter. Verder lopen durf ik niet aan. Het gaat iets beter met mijn knie en dat wil ik graag zo houden. Tijdens het weekend gaat het niet constant over geloof of kerk. Het is vooral samen zijn en plezier hebben. Af en toe praten we over rituelen, het thema van dit weekend. Veel mensen hebben een ritueel voor het eten, of voor het slapengaan. Een spreuk, een lied... Wij doen helemaal niks. Het zet mij opnieuw aan het denken. Iets voor mijn volgende blog.

Lage Vuursche is vriendelijker

De lunch verloopt ook chaotisch omdat we niet meer binnen mogen eten en spullen gebruiken van het huis. Dat is erg onhandig voor ons. Uiteindelijk gebruiken we wel het bestek maar hebben we papieren bekers en bordjes. Volgend jaar gaan we weer naar de Lage Vuursche want daar zijn we gewend en daar is het beheer ook vriendelijker en flexibeler dan hier in dit Brabantse huis.Desalniettemin was het weer een heerlijk weekend. Dunya heeft nieuwe vrienden gemaakt en andere banden verstevigd. Ik heb het leuk gehad bij het kampvuur. Een klein groepje is eigenlijk helemaal niet erg. Ik vind het een geweldig initiatief van de kerk. Een jaar geleden kwamen we binnen, maar het lijkt veel langer geleden. Het doet mij goed dat Dunya zo omarmt wordt en meestal heel liefdevol wordt behandeld in de Dominicus. Kinderen horen erbij, ze worden serieus genomen. Dat blijkt ook uit de 12-jarigen dienst die elk jaar in de kerk wordt gehouden. We gaan volgend jaar natuurlijk weer mee naar het Dominicusweekend. We verheugen ons er nu al op!

Wil je op de hoogte blijven van mijn blogs? Like dan mijn Facebookpagina!

7 jaar geleden

Wij ook! Nog een jaar wachten voordat we weer mogen..... Maar wat een geluk met het weer ook!

7 jaar geleden

Mooi verhaal Henrike! Ik vond het fijn om je iets beter te leren kennen en met je te praten bij het kampvuur. Djesther en ik vonden het een heel tof weekend.