Mee naar de yoga-les

Yoga

“Volgende week is de ouder- en kindles” deelt Dunya mee. Ze is net terug van yoga en ik vreesde al een soortgelijke boodschap. “Vraag papa” zeg ik. Ze schudt haar hoofd. “De oppas dan!” bedenk ik. Wat ik ook probeer, alles is nee. “Hou maar op mama, jij gaat gewoon met me mee!” Ik hou niet van yoga. Ik kan geen yoga. Het schijnt dat iedereen yoga kan, maar dan ben ik een uitzondering. “Ik vind het niks” mopper ik. Dan tillen alle ouders hun kind op met hun voeten alleen ik kan het niet. Dat is gewoon stom!” mopper ik nog even door. “Ik beloof dat we die oefening niet doen!” zegt Dunya plechtig. Dan ga ik overstag. Natuurlijk ga ik mee. Het is ook geen serieuze discussie, al ben ik echt niet dol op deze lessen die twee keer per jaar terugkomen. Het initiatief is leuk, maar mijn lichaam is er minder blij mee.

Optillen

De les begint vrij eenvoudig. Het gaat eigenlijk best goed en ik ontspan. Maar dan komt het. Natuurlijk moeten we gewoon ons kind optillen met de voeten, zodat ze boven je hangt. Dunya loopt meteen naar de juf om te vragen of ze met haar mag, want haar moeder kan dit niet. Alle ouders doen het natuurlijk zo even, maar ik krijg het niet voor elkaar. Gelukkig volgt daarna de autowasstraat en die kan ik wel. Lekker inzepen en daarna afspoelen en met een doekje oppoetsen. Dunya giechelt. “Niet kietelen!” roept ze. Dan mag ze mij masseren. Tot slot mogen we nog even lekker op het matje liggen, dicht tegen elkaar aan. Daar houden wij van.

Yoga-koe

Dunya vindt de les na afloop een beetje saai vertelt ze. Ik vraag wat ze heeft gemist. “De dieren!” zegt ze beslist. “Wat bedoel je precies?” vraag ik. “Nou de yoga-koe bijvoorbeeld!” zegt ze. “O ja”zeg ik “Met je rug hol en bol, dat hebben we wel gedaan!” Dunya kijkt me een beetje meewarig aan. “Dat is de yoga-poes!” Aha, natuurlijk. Een poes maakt een hoge rug. Een koe niet. Zit wel een logica achter. “Dus de poes hebben we wel gedaan, alleen de juf noemde het anders” zeg ik. “Ja, maar het was wel de yoga-poes!” knikt Dunya. Maar ze miste ook het stampen. “Zoals een dier dat stampt” legt ze uit. “Zoals een olifant!” roep ik enthousiast. “Precies!” zegt Dunya goedkeurend. Die kennen we nog van Peuterdans. “Stampen als een olifant, rennen als een paardje, sluipen als een tijger”. Dat was nog eens een leuke tijd. Ze gaat op één been staan. “De yoga-ooievaar!” roep ik uit. Dunya schiet in de lach. Dat was niet het goede antwoord. Wat dan wel, ben ik inmiddels weer vergeten. Maar het brengt me op een idee. Ik ga op één been staan en doe mijn armen wijd. Verbaasd kijkt Dunya me aan. “Wat doe jij nou?” Ik reageer verwonderd. “Dit is de yoga-flamingo” zeg ik. “Dat zie je toch zo?”

Dat verdient een bloemetje

Na de les geeft Dunya de juf een bloemetje als dank voor alle leuke lessen. Ze heeft zelf rozen uitgezocht en een lief kaartje geschreven. Wat erop staat heb ik niet gelezen, want ze had de envelop dichtgeplakt. Dunya kan het ook niet navertellen. “Bedankt voor de bloemen en het lieve kaartje” zegt de juf als we weggaan. De tekst viel in elk geval in goede aarde, maar ik had ook niet anders verwacht. Dat kan ik Dunya prima toevertrouwen. Het is het einde van het activiteitenblok. Even geen yoga voorlopig. Over een paar weken kan ik Dunya opgeven voor een nieuwe periode. Dat gaan we zeker doen. Het is alleen niet zeker dat ze plek heeft. Haar school werkt samen met een andere talentmakelaar en scholen die wel bij de Tondeldoos zijn aangesloten hebben voorrang. Als er dus veel kinderen zijn van andere scholen die zich opgeven, dan komt Dunya niet aan de beurt. Tot nu toe is dat gelukkig niet gebeurd, dus ik heb er alle vertrouwen in dat het ook deze keer goedkomt.

Schoolzwemmen

Aikido is net weer begonnen. Ballet gaat in één ruk door. Musicalles ging meteen na de kerstvakantie van start. Maar voorlopig hebben we twee dagen niks na schooltijd. Van mij mag dat zo blijven, maar tot de zomervakantie gaan we zo door. Daarna moeten we maar verder kijken. De bedoeling is dat we dan musicalles inwisselen voor zwemvaardigheid. Dat lijkt me best nuttig. De schoolzwemlessen zijn voorbij helaas. Er waren weinig kinderen die mochten afzwemmen, wat op verzet stuitte bij sommige ouders. Plotseling waren de laatste les dan ook een paar kinderen ziek, die niet voor een diploma mochten zwemmen die les. “Zal ik jou ook ziekmelden?” vraag ik aan Dunya. Het antwoord is weinig verrassend. Het is zelfs zo voorspelbaar dat ik het aandurf om het te vragen. “Nee!” zegt Dunya.

Niet afzwemmen

Ondanks dat ze boos is dat zij niet nog een keer mag afzwemmen voor C bij haar eigen zwemjuf, wil ze de laatste zwemles niet missen. Wel is ze teleurgesteld en vraagt ze om mijn morele steun. Ze had erop gerekend. Een vriendinnetje mocht twee keer voor B en vorig jaar was er ook iemand die twee keer voor C ging. Het voegt natuurlijk niks toe, C is C en of je die één of twee keer haalt doet er niet zoveel toe. Maar gevoelsmatig is dat voor Dunya anders. Ik zeg dat ik moet werken en niet kan komen, maar later bedenk ik dat als ik een beetje op tijd wegga dat ik het wel kan redden. Dan moet ik na schooltijd niet blijven hangen, maar meteen naar het zwembad fietsen. Dunya is blij verrast als ze mij boven voor het raam ziet. Even later mogen we naar beneden. Daar is ze al vol overgave en enthousiasme aan het zwemmen en ze geniet er duidelijk van. Daar kom ik niet onderuit. Dat moeten we de komende tijd samen gaan doen. Ze heeft er duidelijk behoefte aan. Voor mij is het trouwens ook heel goed. Binnenkort is het vakantie, dan gaan we zeker gebruik maken van de Stadspasaanbiedingen voor gratis zwemmen. Zolang we daar voor in aanmerking komen, gaan we daar gewoon van genieten.

Wel gezellig

De laatste yogales vond Dunya niet zo’n succes. Ze heeft liever de vertrouwde lessen, met de oefeningen die ze gewend is. Dat vindt ze leuker. Maar..... “Vond je het wel een beetje gezellig dat ik erbij was?” vraag ik plagend. “Ja, supergezellig!” antwoordt ze. Al moet ze daar wel even over nadenken. Direct daarna vertrouwt ze me toe dat het een grapje was dat nadenken. Ze wist meteen dat ze het heel leuk vond dat ik mee was. Dat is een hele opluchting.