Mama word ik dan normaal?

Mijn oudste dochter van 16 is verstandelijk beperkt. Ze heeft een disharmonisch IQ-profiel, haar verbale IQ ligt rond de 75 en haar performale iq rond de 55. De uitleg over wat dat allemaal inhoudt is een beetje te lang, maar kort gezegd ze kan je van alles wel uitleggen, maar niet voordoen. Ook beseft ze door dat verschil in haar verschillende iq-aspecten dat ze soms dingen niet kan die anderen wel kunnen. Tel daarbij op dat in onze familie 75% universitair geschoold is, en je snapt dat de verschillen haar wel opvallen, en ook raken.
Nou is ze echter wel de meest zorgzame tiener die ik ooit heb gezien, en dat zeg ik echt niet alleen omdat ik haar moeder ben. 

Op de eerste verjaardag van haar jongste zusje zat ze naast haar zusje, en hielp haar met het uitpakken van de cadeautjes, het eten van wat lekkers en gaf haar wat te drinken. Ik kwam wat lekkers op tafel zetten, en hoorde dat het gesprek ging over hersenchirurgie. Mijn dochter veert op, en roept: "Mama als ik aan mijn hersenen geopereerd word, word ik dan normaal?" Stomverbaasd kijk ik haar aan, en hoor hoe zij vervolgt: "Kan dat mama? Kan ik normaal worden door een operatie aan mijn hersenen? Want dan wil ik dat, ik weet dat dat gevaarlijk kan zijn, maar toch wil ik dat dan." En met een brekend hart, en de meest bemoedigende glimlach die ik tevoorschijn kan toveren moet ik mijn dochter vertellen dat dat niet kan.

Mijn kleine dappere meisje dat het liefst arts had willen worden en nu droomt van een baan als gastvrouw in het ziekenhuis zodat ze toch nog een beetje kan zorgen ... Beste heren doctoren, als jullie ooit uitvinden hoe je iemands IQ operatief kunnen verhogen, denk dan aan mijn dochter.