Mama, tel tot 10. (Of 20)

En dan bedoel ik ook écht een eigen willetje. Mama heeft geen moment meer rust.
Waar ik vroeger gewoon even rustig mijn mail kon bekijken achter mijn laptop, heb ik nu publiek.
Wanneer ik vroeger nog even mijn heil kon zoeken op het toilet -heb ik daar, jazeker- ook bezoek.
(Want als ik de deur dicht doe, dan weten de over-over-over buren dit ook meteen, dus dat zie ik al niet meer als een optie.)

Gisteren was voor mij even het toppunt bereikt. Meneer had heerlijk uitgeslapen tot 09:30 (Wat een luxe hé) en ik moest nog even de afwas wegwerken van die dag ervoor. (Oké, eerlijk is eerlijk, ook die van de dag daarvoor.) Anyhow, het was hoog nodig. Want er stond een aardige berg. Quentin een bordje pap gegeven en heb daarna omringt met zijn favoriete speelgoed, en ik begon met goede moed en mijn favoriete playlist aan de berg met afwas. Ik had welgeteld drie borden afgewassen, of meneer hing aan mijn been. 'Mama moet even afwassen lieverd, ga maar even lekker spelen.' Ik heb een open keuken, dus ik kan hem overal in de gaten houden. Maar nee, mama's been is leuker. Voor de tweede keer probeer ik: 'Lieverd, kom maar, ga maar even lief spelen.' en ik pak zijn handje en loop met hem naar de woonkamer. Halverwege gaat hij al demonstratief zitten en begint een beetje te brommen. Oké, proberen geen aandacht aan te geven en terug naar mijn afwas. En daar was hij weer. Dit keer pakte hij twee keukenkastjes beet om zijn beste concert tot nu toe te geven. (Het leek meer op een schietpartij uit een wildwestern, maar goed.) 'Mama krijgt een beetje hoofdpijn, kom maar.' en een nieuwe poging om hem in de woonkamer te krijgen. Zonder succes uiteraard. Nog geen bord verder hangt hij alweer aan mijn been. Jengelend, zeurend. Ik aai hem over zijn bol maar voel ondertussen de frustratie al een beetje. En man, wat voel ik me dan even een slechte moeder. Maar goed, gelukkig ben ik ook nog een mens. Wanneer hij ook nog eens, nadat hij het op een schreeuwen heeft gezet wanneer ik hem weer op zijn bips heb gezet, met de keukenkastjes tegen mijn been aan begint te rammen, is voor mij de maat vol. (Er zitten ondertussen al haakjes op, maar dit weerhoudt hem er niet van.) Ik doe de kraan dicht en besluit om even op de bank te gaan zitten en tot tien te tellen.

En dan, komt hij met een big smile (echt zo'n overwinningssmile) de keuken uit gekropen. Ik schud mijn hoofd en moet stiekem lachen. Je lijkt totaal niet op mij hoor, boefje. Hij komt regelrecht op mij af gekropen. Hij trekt zichzelf aan mijn benen omhoog en strekt zijn armpjes naar me uit. Mijn frustratie verdwijnt als sneeuw voor de zon en mijn hart smelt.

Wat is het toch fijn om (een af en toe gefrustreerde) moeder te zijn!