Mama is ook juf...

Ik ben nu zo'n veertien jaar werkzaam in het onderwijs. Als broekie begon ik op een knusse, gezellig dorpsschool met ongeveer 80 leerlingen. Onder de vleugels van 'oude rotten' kon ik ervaring opdoen en mijn eigen leerkrachtenstijltje ontwikkelen.

Ik herinner me nog de eerste oudergesprekken. Vooral mijn eerste gesprek met een moeder én juf van een leerling van me. Pfff... wat vond ik dat vreselijk eng. Met mijn summiere ervaring moest ik deze moeder toelichting gaan geven over het leesproces van haar zoon. Terwijl ze notabene ZELF ook juf was in groep 4. Dat haar man ook in het onderwijs werkzaam was, maakte het nóg spannender. Maar... ik sloeg me er doorheen en had een fijn gesprek met ze.

Als nieuwbakken leerkracht had ik mijn mening wel klaar over sommige ouders. Later zou ik bepaalde dingen écht anders doen. Want, wie staat er nou te huilen bij de poort als je kind voor het eerst naar school gaat? Of wie laat z'n kind nu in die belachelijke klerencombinatie naar school gaan? Inmiddels weet ik beter en ben ik ervaringsdeskundige geworden.

Sinds een aantal jaar ben ik  (naast juf) ook moeder van een schoolgaand kind. En mijn kind wilde haar eerste schooldag écht niet onder mijn vest vandaan komen. Mijn kind had de steun van haar moeder hard nodig deze eerste dag. En zo belandde ik op een kleuterstoeltje in de kring met een huilend kind op schoot. Samen beleefden we de start van dit nieuwe grote avontuur. Het gehuil werd gelukkig langzaam minder. En waarachtig, na een half uur (het langste en warmste half uur van mijn leven) was het ijs gebroken en mocht ik vertrekken.

Na een aantal maanden volgde de eerste uitnodiging voor een 10 minutengesprek. Best een dingetje vond ik. Voor de eerste keer zat ik niet veilig met mijn juffenpet achter mijn bureau met mijn gespreksformulier (flinke voorbereiding overigens) de juiste vragen te stellen aan ouders. Nee, de vragen werden aan mij gesteld. Daar moest ik echt wel even aan wennen. Gelukkig was manlief mee en hielp hij mij met het beantwoorden van deze vragen. Voor het eerst in mijn leven begreep ik dat sommige vragen best lastig konden zijn én... Dat vader en moeder ook best een totaal verschillend antwoord konden geven op zo'n vraag!

Als moeder van een schoolgaand kind word je ook automatisch 'moeder aan de poort'. Ook zoiets! Als leerkracht zag ik ze dagelijks staan. Moeders met zeeën van tijd, heerlijk kletsend in de hal. En dezelfde moeders (geloof me, vaders doen dat niet!) die hun gesprek voortzetten bij de schooldeur, het plein of op de stoep. Diezelfde moeders staan er ruim voor het einde van de schooldag ook weer en kletsen vrolijk verder waar ze gebleven waren. Het ziet er altijd erg gezellig uit, maar ondertussen ;-) De meest wilde plannetjes worden er gesmeed bij de poort.

Ik had me voorgenomen om NOOIT zo'n moeder te worden. Ik moet zeggen, dat gaat me redelijk af. Mede dankzij mijn hele zelfstandige kinderen, die hun moeder gewoon niet mee willen hebben de school in en geen zoen nodig hebben in de hal van de school. Onze meiden zwaaien een kushandje naar me als ze naar school lopen en ik met de jongste achter het raam sta te zwaaien.

Natuurlijk sta ik om 14:15 uur wél in vol ornaat aan de poort (als ik niet sta te brigadieren overigens). En natuurlijk klets ik dan ook gezellig mee. Over koetjes, kalfjes en onze eigen makke lammetjes. Of er worden speelafspraken gemaakt. Kletsen over school en de leerkrachten probeer (!!) ik altijd zoveel mogelijk te vermijden.

Sinds kort ben ik ook bekend met een ander fenomeen: een gesprek met juf een aantal weken vóór de 10 minutengesprekken. Onze oudste liet me dit ervaren. Een paar dagen na de toetsweek (OMG, als moeder nóg vervelender & lastiger dan als leerkracht) kregen we een mailtje van de juf. Ze wilde graag een gesprek met ons, of we deze week een afspraak met haar wilden maken. DEZE WEEK! Dan MOET er wel iets zeer ernstigs aan de hand zijn...

Als leerkracht is de toetsweek een spannende periode. Hoe je het ook went of keert, we worden toch wel een beetje afgerekend op de toetsen. Gaan deze naar verwachting? Of zakken we met z'n allen door het ijs? Waar zitten de werkpunten van de individuele leerlingen en de hele groep? Hoe scoren we in vergelijking met vorig jaar? Hoe pakt onze nieuwe instructiemethode uit? Vragen, vragen ... en sommige worden een soort van beantwoord door de toetsen. Natuurlijk zijn kinderen meer dan hun toetsresultaten. Juist! Maar toch... als alles een beetje met elkaar op een lijn ligt is dat wel zo prettig.

Dit was bij onze oudste duidelijk niet het geval. Haar toetsresultaten waren een reden voor een gesprek. En voor het eerst begrijp ik nu de STRESS, de ONRUST, de VRAGEN die je als ouder hebt na zo'n uitnodiging. Alle emotionele radartjes (die heb je dan ook nog als moederjuf) gingen werken en in mijn hoofd werden alle scenario's overdacht. Wat als.. en als.. hoe dan... waar dan... en zus... en zo... Waarom ... daarom, en dan ...

Gelukkig nam het gezonde verstand het weer gauw van me over en schakelde ik over op mijn juffenverstand. Ik weet donders goed waarom een leerkracht een uitnodiging stuurt voorafgaand aan de 10 minutengesprekken. Die stomme 10 minuten zijn gewoon te weinig minuten om écht met elkaar te praten.

En écht praten moesten we met elkaar. Écht praten over onze oudste. Onze meid die het best lastig heeft (gehad) de afgelopen periode. Onze oudste die KNETTERTJE GEK is op haar babyzusje, maar ook KNETTERTJE GEK ervan wordt. Vind je het gek dat haar hoofd dan niet helemaal staat naar letters lezen, woorden lezen en laat staan zinnen (en boeken) lezen. En ons hoofd ook niet overigens!

Als leerkracht WEET ik allemaal donders goed hoe het in de theorie zou moeten. Maar om dat ook nog in de praktijk te brengen... best heftig! Het moederschap is een goede eyeopener en heeft me als leerkracht (richting ouders) milder gemaakt. Ik zeg niet alleen dat ik ze begrijp, ik doe het ook! Door schade en schande & flink veel ervaringen op de school van mijn eigen kinderen word ik steeds WIJZER.