'Mam, heb je ooit aan abortus gedacht?'

‘Mam, heb je ooit aan abortus gedacht toen je zwanger van mij was?’

Zo, die vraag zag ik niet aankomen. De meeste vragen van mijn kinderen tegenwoordig komen niet verder dan: ‘Waarom zegt een koe, boe?’ of ‘mam, hoe moet ik die som uitrekenen?’ Dat laatste lijkt me duidelijk, Papa helpt je straks wel! ;) en wat die koe betreft, volgens mij heb ik per kind een ander antwoord bedacht. Ik zal het bij dit kindje in wording eerst even googelen!

Ik heb nooit geheimzinnig gedaan over het feit dat ik 16 was toen ik zwanger van de oudste was. Ook niet over het feit dat dat veel te vroeg was en niet helemaal de bedoeling. Eerder totaal niet de bedoeling. Ik antwoorde snel en helemaal klaar voor een serieus gesprek.. ‘Nee, natuurlijk niet!’ Wat ook zeker de waarheid is. Ik ben anti abortus. Natuurlijk had ik het liever anders gezien, op zijn minst een paar jaar later. Maar vooruit, het is hartstikke goed gekomen! Ze was direct tevreden met mijn antwoord en zat niet te wachten op een serieus gesprek.. fijn dat dat dan even duidelijk is!

Dat hele tienermoederdingetje wordt echt overdreven neergezet na mijn mening. Met een gezond verstand kom je een heel eind. Natuurlijk zijn er schrijnende situaties. En begrijp me niet verkeerd, ik zou het zeker niet aanraden.. Maar niet iedere tiener moeder veranderd in een ontspoorde muts zoals je op tv vaak voorbij ziet komen.

Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn –ik wil niks weten over abortus.- en ben opzoek gegaan naar iemand die wel een stap over de drempel heeft gezet in een abortus kliniek..

Ze verteld me dat ze toen ze erachter kwam eerst de –holy shit!- schrikreactie kwam en geen idee had hoelang ze zwanger was, het ook aan niemand durfde te vertellen en gewoonweg geen andere keuze zag dan het weg te laten halen. “Wat moet ik nou met een kind? Ik woon alleen, geen vaste relatie, geen serieuze relatie met de vader, geen bakken met geld. Het enige wat door je heen gaat, hoe ga ik dat in vredes naam doen.” De enige optie lijkt abortus? Ze heeft de vader ingelicht en die vond abortus de enige oplossing. “Tja, wat moet je dan?” Zegt ze schouderophalend. Verder heeft ze zich ook niet in een andere optie verdiept. Ze is in de trein gestapt naar een kliniek ver bij haar uit de buurt. “Je zult maar een bekende tegenkomen.. daar zat ik niet op te wachten.” Nuchter voor de abortus en kotsmisselijk van de zwangerschap zat ze in de trein. Ze kon meteen terecht, geen bedenktijd en ze mocht meteen doorlopen. Wel vroegen ze haar of ze niet iemand had meegenomen om haar te steunen voor na de abortus. “Het is al een raar iets maar toen voelde ik me echt enorm eenzaam!” Zegt ze. “Natuurlijk dacht ik dat ik zoiets wel even zelf kon doen, maar wat een naar kloten gevoel overvalt je als je op zo’n behandelbankje ligt.” Vervolgt ze. Omdat ze geen idee had hoever ze zwanger was, werd er een echo gemaakt. Het beeldscherm werd weg gedraaid zodat ze niet mee kon kijken en het geluid werd uitgezet. Ik wist niet waar ik kijken moest zo ongemakkelijk. 11 weken zwanger kwam er uit de meeting van de echo. Dat was een stadium te ver voor de mensen die aanwezig waren. De dag daarna zou er een arts aanwezig zijn die de abortus kon doen. Toch in de war van wat er gebeurd was is ze naar huis gegaan, en heeft ze toch maar iemand in vertrouwen genomen. “ Mijn kindje is er ondertussen en ik ben blij dat ik niet weer terug ben gegaan naar die kliniek. Met ups en downs komen we er wel!”

Dit is gelukkig goed afgelopen voor moeder en kind. Maar uit haar verhaal haal ik wel dat doordat er niet of nauwelijks wordt gepraat over de opties die er zijn als je ongewenst zwanger raakt, jonge meisje abortus als enige oplossing zien. Natuurlijk is het verre van een goede situatie als je (per ongeluk) zwanger raakt.. maar als al die mensen met hun veroordeelde blik nou eens zo iemand te hulp schieten. Je hebt geen idee wat er in zo’n meisje om gaat, met de juiste hulp heeft zo’n kindje een kans.