Maar aan mijn kind zie je niks

Aan mijn kind zie je niks! Zijn arm of been zit niet in het gips. Hij heeft geen zichtbaar litteken. Hij mist geen ledematen. Hij is niet groot of juist klein voor zijn leeftijd.

Maar mijn kind heeft misschien wel 'tekenen' van ADHD, ADD, Asperger, Autisme, hoogsensitiviteit en noem nog eens wat 'labels' wat er tegenwoordig geplakt wordt. Maar dat is hij niet! Mijn kind vlindert en fladdert niet, zoals zijn zusje, door het leven. Zoals een kind door het leven zou moeten gaan. (?)

Mijn kind is best wel slim ook nog eens. Hij zit in een plusklas. Hij is leergierig. Hij is oplossingsgericht. Hij is behulpzaam als dit nodig is (en vooral als hij daarvan het nut ziet.) Hij is zorgzaam, voor diegene die niet mee kan komen of voor diegene die daadwerkelijk zorg nodig heeft. Hij heeft levensvragen en wil hierin serieus genomen worden. Hij is introvert. Hij is sportief. Hij is competitief. Hij is strijdlustig. Hij kan niet tegen onrecht. Hij heeft een gouden hart voor dieren. Hij is creatief. Hij zit vol ideeën. Hij heeft faalangst. Hij vind 'regels' vooral heel lastig. Hij kan geen drie opdrachten tegelijkertijd krijgen, want dan mist hij er twee. Hij heeft een sterk oog voor detail. Hij heeft een sterke focus. Mijn kind werkt keihard om deze wereld te snappen. Hij zegt dat hij de mensen niet begrijpt en andersom. Hij is gefrustreerd en weet dat niet op een goede manier te uiten. Hij eet als een slootgraver! Hij is lief. Hij kijkt de kat uit de boom. Hij kan niet stil zitten als hij bijvoorbeeld even moet luisteren naar juf. Hij geeft je een hand als hij je voor de eerste keer ontmoet! Hij heeft een gebruiksaanwijzing.

Voor zijn eigen veiligheid en overzichtelijkheid wil hij heel de wereld naar zijn hand zetten. Hij kent hierin nog geen balans. En wij werken hier allemaal keihard voor, dat het hem wel lukt om daarin een weg te vinden.

Nee, met mijn kind is het elke dag een 'gevecht' om de dag fijn te laten verlopen. Voor zijn omgeving, maar vooral voor zichzelf.
En ja, dat geeft zorgen!

Maar aan mijn kind zie je niks!!!

Mijn kind wilde graag op voetbal... en hij is op voetbal gegaan. Nu is er in het nieuwe seizoen een nieuwe regel. Er moet worden gedoucht na de trainingen en wedstrijden BIJ DE KLEEDKAMERS VAN DE VERENIGING!!!! Hij wil dit niet. Hij wil thuis douchen. Ik snap dat wel, maar als alle anderen dit moeten, dan hij ook. Dus het heeft wat gesprekken en overtuigingskracht gekost, maar de eerstvolgende training heeft hij maar mooi na die tijd,-zonder morren!!!- gedoucht bij de club!!! Ik was apen-trots en heb hem dat ook meerdere malen verteld. En sindsdien gaat hij elke training en wedstrijd gewoon douchen BIJ DE CLUB. (terwijl ik hierin nog wel wat andere mede-teamspelers mis, maar daar hoor je mij niet over!)

Een andere regel is dat er elke wedstrijd door twee spelers gekeept gaat worden, zolang er nog geen vaste keeper is opgestaan. Iedereen komt aan de beurt. Mijn kind ook. Mijn kind haat keepen. Maar ook hierin vind ik dat hij net als ieder ander moet keepen. Dus weer hele gesprekken gevoerd. Hij bedacht zelf dat hij dan de eerste helft wilde keepen, zodat de tegenstander hem als voetballer nog niet kenden en dat hij dan als 'verrassing' de tweede helft wel even zou laten zien wat hij kon in het veld. Goede oplossing.

Maar op de dag van de wedstrijd kon mijn kind het in zijn hoofd niet allemaal meer overzien. Zijn faalangst werd hem te veel. Want in zijn hoofd hadden ze al verloren doordat HIJ de doelschoppen niet had kunnen tegenhouden! Mijn kind liep dan ook op het moment dat er gekeept moest gaan worden, van het veld af naar de auto. Hij was klaar met zijn geliefde voetbal en wilde van voetbal af! Hij heeft voor ogen: Ik kom om te voetballen en niet om te keepen. Deze wedstrijd hoefde hij niet te keepen. Hij mocht in de tweede helft zelfs het veld op en scoorde. Maar nu komt de volgende wedstrijd er aan.

Natuurlijk gaan de gesprekken over het keepen door als we thuis zijn. Je moet de juiste toon en de juiste bewoording weten te vinden. Ik dacht het gevonden te hebben. En hij heeft weer toegezegd dat hij zal gaan keepen. Maar liever niet deze komende wedstrijd, omdat er dan juist, een voor hem, heel belangrijk persoon komt kijken bij de wedstrijd, die er anders niet zo vaak de kans voor heeft. Ik vind dat redelijk van hem. Het is geven en nemen. Dus ik vind zijn oplossing goed voor nu.

Op de voetbal-app ontstaat nu de discussie dat mijn zoon deze komende wedstrijd moet keepen, omdat iedereen nu is geweest. Mijn kind gaat heus wel keepen. Ik denk dat hij zelf een goede oplossing heeft bedacht door de wedstrijd erna te willen gaan keepen. Mijn kind heeft even een aanlooptijd nodig om dit in zijn systeem te verwerken. Ik weet dat wanneer ik hem dwing dat hij deze komende wedstrijd moet keepen, hij nooit weer zal keepen. Dat hij het plezier in voetbal kwijt gaat raken, omdat dit zo'n heet hangijzer is. Ik ga er heel veel mee kapot maken. Het moet op zijn tempo.

De teamleiders hebben dit opgevangen en professioneel gereageerd op de app. Ik wil en ga mijn kind niet verdedigen bij ouders met een enorm sterke mening over mijn kind, die ze dus helemaal niet kennen!. Het is duidelijk dat het opvoeden van HUN kind geheel vanzelf en zonder enig probleem verloopt. Ik ben oprecht blij voor deze ouders. Alleen gaat dat hier net even anders.

Mag een kind, mijn kind, dan zijn eigen gang maar een beetje gaan? En zelf overal over beslissen? Nee hoor! Vind ik ook niet. Er zijn grenzen. Er zijn regels.

Maar sport hoort ontspanning en leuk te zijn. Als het nu even tijd vergt om hem zo ver te krijgen dat keepen er ook bij hoort, dan is dat even zo. Maar dan hebben we er de rest van het seizoen plezier van.

Aan mijn kind zie je niks! Maar oordeel niet zo hard!
Dit voelt als een mes rechtstreeks in mijn hart, die nog eens omgedraaid wordt ook!

Ik hou van mijn kind. Ik vecht voor mijn kind. Het gaat niet van zelf..... maar ik doe wèl mijn best! En mijn kind doet ZEKER zijn best.