"Leef elke dag alsof het je laatste is"

Ik had nog nooit iemand verloren waarbij het verdriet dagelijks voelbaar was. Ik heb het niet alleen over mijn eigen verdriet maar ook over het verdriet van mijn man, mijn schoonmoeder. Ik ben mijn schoonvader (63 jaar) vorige maand verloren, hij stierf aan vermoedelijk een hartinfarct. Mijn schoonmoeder was maar 2 uurtjes van huis en er waren geen voortekenen. Geheel onverwachts is hij van ons heen gegaan. 28 juni is dit gebeurd en nog steeds is het vreemd en onwerkelijk dat hij hier niet meer iedere week in huis rondloopt. Iedere zondag bleven mijn schoonouders hier slapen om de maandag op te passen. Nu alleen nog mijn schoonmoeder.. De kinderen hebben het niet zo door, gelukkig. Kymani en opa hadden wel een hele speciale band.. die waren 2 handen op 1 buik. Je zou denken dat Kymani het misschien wel door zou moeten hebben en misschien heeft hij wel door dat opa niet meer meekomt. Maar oma kwam weleens vaker alleen.. alleen als we naar opa en oma gingen was opa daar altijd. We zijn daar dan ook nog niet geweest met de kinderen. Je kunt je voorstellen wat een verdriet ons dat doet als we Kymani zien zoeken.. vervolgens zal hij vast gewoon vrolijk gaan spelen, maar Kymani naar opa zien zoeken is nog eventjes te confronterend. 

Wat een verdriet en wat een gemis. Ik mocht mijn schoonvader heel graag.. hij deed veel voor ons, hij was gek met onze kinderen en hij was zo ontzettend handig. Op zondagavond speelden we vroeger hartenjagen en de laatste tijd keken we vaak gezellig tv of deden we een quiz spelletje op de ps4. Mooie herinneringen.. 

Ik hield van die man. Het is zo gek dat hij er niet meer is.. eng ook dat het leven zo abrupt kan eindigen. Daar ben ik nu wel veel mee bezig. Ik wil nog niet dood, maar het kan zomaar ineens afgelopen zijn.. ik probeer er niet teveel bij stil te staan maar ik probeer wel meer te genieten van het leven. Van mijn man en mijn kinderen.. dat deed ik veelte weinig. Ik doe nu mijn best daarbij stil te staan! 

Zo gek dat het leven ook gewoon doorgaat, je moet ook wel. Zeker met kinderen is stil staan geen optie. Je gaat verder, maar het verdriet blijft.. soms praten we erover met een lach, soms met een traan. Er zijn maar weinig woorden die troostend zijn, maar een knuffel en een kus wil vaak wel de pijn verzachten. Het heeft onze relatie wel sterker gemaakt, we liepen een beetje langs elkaar heen.. door de vermoeidheid vooral. Nu zijn we ons weer wat meer bewust hoe rijk we zijn dat we elkaar hebben en hoe belangrijk het is om elkaar te laten zien dat we van elkaar houden. Voor je het weet is het voorbij..