Laatste keer fysiotherapie

Kinderfysiotherapie

“Ik heb alles getest en haar fijne motoriek zit nu op een aanvaardbaar niveau” vertelt de kinderfysiotherapeut. Omdat Dunya zo’n moeite had met schrijven en een krampachtige potloodgreep had, kwamen we op advies van de school terecht bij een kinderfysiotherapeut. Anna ging eerst elke week, daarna elke twee weken, met Dunya oefenen. In het begin leverde dat veel weerstand op. Het spelen met zand of scheerschuim, een knijpballetje etc. was allemaal leuk, maar zodra er potlood en papier tevoorschijn kwamen ging het mis.

Schrijven

“Ik wil niet schrijven!” zegt Dunya. “Ik haat schrijven!” Ik zucht en probeer haar over te halen om het wel te doen. Ze komt naast me zitten met haar armen over elkaar. Na lang bemiddelen, soms streng, soms lief, gaat ze toch de opdracht doen. Maar of het zin heeft? Opzettelijk gaat ze slordig schrijven en ik kan haar wel wat doen! Waarom nou, kom op! Ik denk er thuis lang over na. Ik mail Anna. Misschien is het slim om te beginnen met schrijven, of in elk geval aan haar uit te leggen dat dat ook nog moet gebeuren. Dat ze van te voren weet wat ze kan verwachten. Verder geef ik aan dat ik beneden blijf wachten de volgende keer. Het roept bij mij teveel spanning op als ik erbij zit en wellicht heeft het een positieve invloed op Dunya’s gedrag als ik wat afstand neem. Dunya protesteert hevig van te voren en als ze mee naar boven gaat kijkt ze me nog een keer smekend aan. Maar als ze merkt dat dat niet helpt, laat ze het los en gaat ze mee.

Stabilo

Vanaf dat moment gaat het beter. Dunya verheugt zich nu elke keer op fysiotherapie en laat vol trots elke week haar schrijfschrift zien. Als ze een eind achter geraakt is vraagt Anna of we het thuis kunnen inhalen. Die motivatie heeft Dunya wel en ze werkt vol trots de lege bladzijden weg.Dunya schrijft nu met een Stabilo-potlood. Volgens Anna kan ze dan beter schrijven en is de potloodgreep minder gespannen. Ik moedig Dunya aan om het op school ook te doen, maar ze vergeet het soms of ontwijkt hem. Dan vind ik hem in haar tas en dan weet ik dat ie er sinds de laatste keer fysiotherapie niet uit geweest is. Op school benadruk ik nogmaals hoe belangrijk het is dat ze wel met haar Stabilo schrijft. Het is moeilijk voor de juf om hier echt op te letten, want er zijn nog zestien kinderen die aandacht nodig hebben.

Grove motoriek

Nu is de laatste keer fysiotherapie geweest. De grove motoriek vindt Anna normaal. Overleg met school is helaas niet gelukt en dus kan ze niet inschatten wat er bij gym gebeurt. De meester heeft een paar keer aangegeven dat ze moeite heeft met gooien en vangen, maar bij de fysio blijkt dat wel mee te vallen. Bij ballet is er geen enkel probleem. De juf vindt dat ze het netjes doet en er valt haar niks bijzonders op. Ook bij de kijkles let ik eens extra op haar motoriek, maar in vergelijking met andere kinderen zie ik weinig verschil. Dunya vindt het ook allemaal leuk. Ballet, gymnastiek, zwemles.... Ook al kost het haar misschien wat meer moeite, ze geniet er wel van en dat is het belangrijkste. Ik had de pest aan gym en ook zwemles vond ik niet geweldig. Juist omdat het me zoveel moeite kostte. Voor mij is het een opluchting dat Dunya helemaal geen weerstand heeft tegen sport.

West Beweegt

Afgelopen zomer heeft ze meegedaan met activiteiten van West Beweegt. Deze activiteiten werden georganiseerd door de gemeente Amsterdam, stadsdeel West. Springkussens, zwemmen, trampoline springen, roeien op het droge..... Dunya vindt het allemaal heerlijk om te doen. En vanaf de zijlijn geniet ik mee, door haar verhalen en de foto’s die halverwege de dag op Facebook verschijnen. Ik moedig het aan, want zolang ze het leuk vindt is het heel goed om te doen. De naschoolse activiteiten die Dunya in de schoolweken volgt leveren ook veel plezier op. Ballet natuurlijk, maar ook yoga en mozaïek. Daarbij heeft ze wel de fijne motoriek nodig en ik zie wel dat het haar moeite kost. Aan het resultaat is te zien dat ze liever de grotere steentjes pakt dan de kleintjes. Als ik vraag waarom, houdt ze het erop dat ze die grote mooier vindt. En het gaat sneller, want ze heeft nog veel te doen en het einde van dit blok nadert. Maar het plezier staat voorop en dat heeft ze zeker. Als we langs het winkeltje van Mozaïek Lagarto lopen, klopt ze altijd even op het raam om te zwaaien. Haar enthousiasme zullen ze niet snel vergeten!

Bloemen

De laatste afspraak is geweest. Ik overleg nog heel even met Anna. Mocht ze achteruit gaan met schrijven, dan moeten we weer contact opnemen. Of de school moet toch een keer contact opnemen. In elk geval moet de motoriek goed in de gaten gehouden worden, want het blijft een aandachtspunt. Dan is het tijd om afscheid te nemen van de kinderfysiotherapeut. We hebben glitterrozen gekocht en die geeft Dunya aan Anna. “Goed je best blijven doen!” zegt Anna. “Nee!” zegt Dunya. Eenmaal buiten komen de tranen. Het is natuurlijk een goed teken dat ze niet meer naar fysiotherapie hoeft, maar dat maakt haar niks uit. Afscheid nemen doet pijn, maar is helaas niet te voorkomen. Ook al is het in dit geval juist positief, want ze heeft wel wat bereikt! Ze mag trots op zichzelf zijn!