KNO ellende, daar gaan we weer

KNO

KNO arts, voor mij de afkorting voor kloterige nare operaties. Uiteraard in het keel/neus/oor gebied. Waar wij inmiddels, zo mag ik wel stellen, ervaringsdeskundige in zijn. 

Vorige week even op controle geweest met twee van de drie mormeltjes. Aangezien mini muppet snurkt als een oude kerel, steeds half stikt tijdens het eten en vaak klaagt over keelpijn, besloten om de arts te vragen om naar zijn keelamandelen te kijken. Hij luistert braaf want inmiddels kennen wij elkaar wel en weet hij ook dat deze mama toch eigenlijk altijd wel gelijk heeft als ze zegt dat er iets defect is bij de jongens. Hij kijkt in zijn keel en roept bijna geschokt uit: wat een joekels! Aangezien ik zelf niet heel rijkelijk bedeeld ben, kon er gelukkig geen misverstand over ontstaan dat deze uitroep over zijn amandelen ging. Die moeten er zo snel mogelijk uit, dat zal zijn kwaliteit van leven ook aanzienlijk verbeteren, aldus vriend arts. 

Gelukkig was met andere gup weinig aan de hand, op een nog steeds aanwezige ontsteking na. Dus daarvoor weer druppels mee en hup naar de afdeling anesthesie. Alwaar we weer dezelfde irritante route af moeten leggen als de negen keer hiervoor. Het zweet springt al uit mijn poriën bij het idee alleen al, maar ik heb goede hoop dat ze zich nog gedragen. Nou ik hou het kort, we hebben er een uur gezeten, mini kreeg een beker limonade van de lieve koffiedame en mieterde die zodra ze de hoek om was uiteraard over zichzelf, de stoffen stoel en de vloer. Gelukkig ben ik vrijwel altijd bewapend met een pak doekjes, dus ik heb daar heerlijk liggen dweilen. Stoel enigszins gefatsoeneerd en het ook netjes gemeld. De dames achter de balie vonden het niet heel boeiend, deden er verder niets aan. Dat vond ik vrij storend, tot het moment dat het heel veel grappige sprongen opleverde van de mensen die in die stoel gingen zitten. Het zorgde in ieder geval voor wat lol tijdens het lange wachten en kinderen in toom houden. 

Nadat we op drie verschillende plekken hebben moeten vertellen dat hij verder gezond is, mogen we anderhalf uur na binnenkomst eindelijk het ziekenhuis weer uit. En nu is het aftellen tot woensdag, de hele mikmak gaat eruit. Alle amandelen en óók weer een nieuw buisje want die lag er dus na drie maanden alweer uit. We blijven bezig zullen we maar zeggen. Zie er vreselijk tegenop om ons kleintje zoveel pijn te zien gaan lijden, maar hopelijk knapt hij er inderdaad goed van op. To be continued.....