Kleine mannekes worden groot...

Mijn zoon. Wat vond ik dat klinken op 22 april 2 jaar geleden. "mijn zoon"... ik was mama van een jongen geworden, en wat een gevoel! Trots als een pauw haha... Ik herinner me de bevalling als de dag van gister, zijn eerste lachje, eerste geluidjes, eerste stapjes... Nu is meneer alweer 2 jaar, en een heuse peuter. Geen spoor "baby" meer te zien! Elke dag wat nieuws met dat jochie :) Ik geniet met volle teugen, maar kijk met wat heimwee en nostalgie naar babyfoto's... Vanmorgen voor we het huis verlieten om naar de crèche te gaan (meneertje gaat halve dagen nu, hij vind het zo leuk), stond meneer erop dat hij zijn 2 nieuwe auto's mee wilde nemen. Natuurlijk kan dat niet want dan is hij ze geheid kwijt! Maar hoe redeneer je met een 2 jarige he? :) Dus na lief geprobeerd te hebben om het uit te leggen waarom het niet kon, werd hij alleen maar bozer, en moest mama dus de wet neerleggen. Altijd gezegd dat ik niet 1 van die moeders zou zijn die niet uitlegt waarom ze een beslissing neemt, en gewoon zegt "omdat IK het zeg" lol maar vanmorgen voor het eerst kwamen die woorden er toch uit... bah haha...

Ja ja, hij zit nu volop in de "Eigen wil ontdek"-fase, en wat kan ie dan koppig zijn! Vermoeiend maar wel goed natuurlijk, het hoort er allemaal bij... waarbij? bij het "groot worden". He bah, denk ik dan...mijn manneke wordt groot :p

Mijn ventje. Al is ie dalijk 40, hij zal altijd wel mijn kleine manneke blijven in mijn ogen :)