Snap
  • Kind

Kinderverdriet. Rouw is rauw

Over het verlies van een zusje. Over rouwen als je het woord rouw nog nooit eerder gehoord hebt.

Ik zie haar nog zo rennen en spelen. Tussen de rouwende mensen. Nietsvermoedend van het grote verdriet dat haar omringde wat ook deel uit zou gaan maken van haar jonge leven. Ze had het kleine meisje gezien, liggend in een grote houten bak met kussens, haar zusje. Ze had gevoeld dat ze koud was en geroepen of ze haar hoorde, maar er kwam geen reactie. Toen ging ze maar weer spelen. De hele familie was tenslotte bijeen, neefjes en nichtjes te over om mee te spelen. 

Ze zag de tranen, hoorde de empathie in de stemmen van de volwassenen die met haar spraken. Volwassenen die het moeilijk leken te vinden om de rust te bewaren. Het verdriet was van hun gezichten af te lezen.

‘Je zusje is dood. Ze is er niet meer.’ was haar verteld. Wat is dood? Wat betekent het dat ze er niet meer is? Ze had gezien en ervaren dat het lichaam van haar zusje anders was dan anders, maar misschien ging dat weer over. Net zoals een griepje je velt en weer overgaat.
De dagen vulden zich met verdriet en vrolijk spel met nichtjes en neefjes. Toen kwam er een bijzondere dag. Een dag vol verdrietige gezichten en tranen, maar met een boodschap van hoop. Want ooit, ooit zou ze haar zusje weer zien.

De dagen, weken, maanden en zelfs jaren gingen voorbij. Soms kwam het weer terug -in het begin heel regelmatig, maar naarmate de tijd verstreek zat er steeds langer tussen-, de gedachten aan haar zusje, de vraag wanneer ze terugkwam, het gemis van de mogelijkheid om grote gebeurtenissen te delen. Want hoe kon haar zusje nou weten dat ze haar zwemdiploma gehaald had -twee zelfs in één schooljaar-, of van die lieve hond die bij haar in huis was komen wonen, en natuurlijk van het verjaardagsfeestje bij McDonalds?

Het duurde een paar jaar tot het écht doordrong dat ze deze dingen nooit meer kon delen met haar zusje. Ineens was daar een moment, op een heel gewone vakantiedag, waarop ze zich realiseerde dat haar zusje niet meer terugkwam. Dat alles wat ze had een mooie herinnering was aan een meisje dat niet ouder dan vijf jaar mocht worden. Dat haar zusje in haar hoofd altijd zo jong bleef, hoe hard ze zich ook probeerde voor te stellen hoe ze er nu uit zou zien, waar ze van zou houden en wat ze samen zouden doen. Haar zusje bleef altijd een kaal vijfjarig meisje liggend in een kist. Daar hield het leven van haar zusje op en ging het leven van het meisje door. Zonder zusje. 

7 jaar geleden

Thanks lieve dames voor al jullie berichtjes, voor de openheid en kwetsbaarheid in wat jullie delen.

7 jaar geleden

Ik kan je niet vertellen dat je dochter er fluitend doorheen zal gaan. Hoe graag ik je ook zo gerust zou stellen... Ik kan je wel vertellen dat kinderen ongekend veerkrachtig zijn. Ik was dat meisje, samen met mijn zusje. We zijn door deze ervaring zeker gevormd, maar ik kan niet zeggen dat het alleen maar ellende is. Ik ben wie ik ben, dankzij deze gebeurtenis, hoe ellendig ook. Mijn ouders zijn er altijd voor ons geweest, en als ik dat zo lees doe jij dat ook voor jouw meisje. Sterkte met alles een plekje geven voor jezelf, terwijl je de beste mama bent voor jouw dochter! Knuffel

7 jaar geleden

Ik denk dat jij ook midden in zit, maar dan als volwassen mama *knuffel*

7 jaar geleden

Na al die jaren durf ik niet te zeggen of het volledig mijn gevoelens zijn. Ik denk dat het een combinatie is van wat mijn zusje en ik hebben meegemaakt.