8 jaar geleden
Kindermishandeling, meldcode voor kinderen
Kindermishandeling, het komt téveel voor en er lijkt wel te weinig zicht op te zijn. Hoe kunnen we dit verbeteren?
De Wet verplichte Meldcode verplicht professionals om melding te maken bij een vermoeden van kindermishandeling of huiselijk geweld. Waar echter geen rekening mee word gehouden, is dat het voor deze professionals vaak heel moeilijk is om zo een melding te maken. Er is een vertrouwensband met de ouders en soms ook een zakelijk belang (denk aan kinderdagverblijven of BSO's). Daarbij lijkt het ook wel eens onduidelijk wat dan de vervolgstappen zijn. Wat gebeurt er als er een melding word gemaakt? Het is namelijk nogal een stempel en wat als het niet blijkt te kloppen? Dit bleek ook te gelden voor artsen uit recent onderzoek door een medisch platform.
Best een lastige keuze dus om melding te maken. Ik zie op mijn eigen kinderdagverblijf ook wel eens kinderen, waar mijn vermoeden van kindermishandeling of verwaarlozing bestaat. Ik kan mij echter voorstellen dat het voor de leidsters best lastig is om hier melding van te maken. Want wat als het niet klopt? Of wat als de ouders het kind van het verblijf halen? Waar blijft het kind dan? Ik denk dat bij ernstige signalen, ze echt zullen ingrijpen. Maar vaak zat zijn de signalen niet al te duidelijk. Alleen juist die vagere signalen zijn vaak nou juist zo belangrijk.
En als je de cijfers hoort; 119.000 bekende gevallen, maar naar alle waarschijnlijkheid 350.000 kinderen die te maken hebben met mishandeling of misbruik. Wekelijks een overleden kind ten gevolge van Kindermishandeling. 5-10% van alle meisjes is wel eens misbruikt. 1-5% van de jongens eveneens. Dit houdt in dat in elke schoolklas er 2-3 kinderen zitten, die slachtoffer zijn van..
Daar moet toch wat aan gebeuren?
In een opiniestuk in de Volkskrant werd dan ook gesteld dat we de belangrijkste partij vergeten; de kinderen zelf. De kinderen zelf hebben namelijk eigenlijk geen eigen Meldcode, terwijl zij vaak als eerste in vertrouwen worden genomen als een vriendje of vriendinnetje te maken heeft met dit soort zaken. Op zoek gaan naar een volwassene die ze gelooft en wil helpen, is wat zij kunnen doen.
Ik dacht ook meteen aan de Kindertelefoon. In mijn tijd altijd een heel veilig kanaal om je zorgen te uiten en adviezen te kunnen krijgen. Misschien zit ik onder een steen, maar ik zie het bijna nooit meer voorbij komen. Even intikken op Google en het blijkt nog te bestaan. Het is voor kinderen van 8-18 jaar die ergens mee zitten. Misschien ook een goed kanaal om mee te nemen in de Kindermeldcode.
Het lijkt me wel heel belangrijk om ook juist de kinderen hierin te betrekken. Zij weten vaak meer dan we denken en kunnen heel waardevol zijn hierin. Maar dat er meer moet gebeuren, mag duidelijk zijn.
Sharelyn
Ja en dat blijft denk ik altijd lastig. Want als je merkt dat hulpverleners meldplicht hebben, blijven schuldige ouders dan niet maar gewoon overal van weg? Je kan je kind tot aan de basisschool behoorlijk verbergen voor de buitenwereld. Het is altijd een risico, dat zo een kindje verborgen word gehouden. Aan de andere kant zullen deze ouders ook gewoon werken en gebruik moeten maken van opvang enzo. Ik heb er ook wel eens over nagedacht hoor, wT nu de beste manier is. Ik heb er zeker het antwoord niet op, maar er zal wel iets moeten gebeuren. En dat jij inderdaad dan aangesproken word op mogelijk mishandeling, is heel vervelend. Maar dat is misschien wel net zoiets als iemand die rechtmatig bijstand ontvangt en door het vele misbruik hiervan ook continue gecheckt word. Hoe vervelend het ook is, liever een keer teveel argwaan gehad, dan een kind gemist te hebben. Dat artsen dit misschien niet altijd even handig aanpakken, dat is zeker waar. Meer begeleiding hierin zou dan ook echt niet misplaatst zijn denk ik.
Sharelyn
Ja maar er zijn genieg drukke kindjes, vol met val en stootplekken. Het is vaak juist het gedrag, wat he hierin veel meer kan vertellen. En juist ook gedrag, wat weer veel lastiger te analyseren valt. En ja, helemaal mee eens. Vreselijk als ik die cijfers lees over hoeveel het voorkomt. Kan het mij inderdaad totaal niet voorstellen, dat iemand zoiets doet.
Henrike Laning
Het is een heel lastig onderwerp. Ook als je wel een melding doet, kan dat tegen jou werken. Ik ben zelf bezig met een blog over dit. Trouwens heb ik het eens meegemaakt dat we bij de huisartsenpost kwamen toen Dunya 2 jaar was en heel benauwd. Ze was in die periode ook erg aan het klimmen en vallen en zat onder de blauwe plekken. Ook twee in haar gezicht. Heel vervelend, maar meer niet. Maar de arts vond het verdacht en liet dat duidelijk blijken. Ik voelde me enorm in een hoek gedreven, maar ik had niks gedaan. Ouders die dat wel doen, hebben hulp nodig. Als ze zo benaderd worden, zullen ze artsen gaan mijden. Ik vind het niet verstandig. Ik liet me er niet door uit het veld slaan, want ik wist hoe het zat. Maar het voelde erg ongemakkelijk. En die kindertelefoon, dat is een goeie. Daar hoor ik inderdaad ook heel weinig over. Al had Dunya het er wel over, dat ze een keer wilde bellen. Toch eens vragen hoe ze van het bestaan af weet.
EvaD
Het blijft een heftig onderwerp he. Ik heb 2 kindjes van dezelfde jaren als die van jou. Ik kan er gewoon niet bij dat iemand zijn/haar kindje op deze manier kan behandelen. Als ouder hoor je je kindjes juist te beschermen. Dus ik kan bij bovenstaande ook niet bij, maar vind het ook moeilijk te beoordelen. Mijn dochtertje van 3,5 is een drukke meid en valt geregeld een keer. Ze staat niet onder, ze heeft een paar blauwe plekjes, en toch ben ik altijd bang dat ze me als een slechte mama zien. Terwijl ik ze nooit op die manier zou aanraken. Erg dat het gebeurd.