Snap
  • Kind
  • Gezond

Kindermishandeling, kan iemand mij dit uitleggen??

Kindermishandeling, verwaarlozing en zelfs doding. Hoe kan het dat men hiertoe in staat is?

Mag ik even de emo-mama uithangen? Gisteren het bericht dat voorbij kwam van het dreumesje van 1 jaar, gevonden in een tas in een schuur. Als ik die berichten hoor, en ik kijk naar mijn eigen dreumes van 1 springen de tranen in mijn ogen. Hoe kan je in godsnaam een kindje van 1 überhaupt pijn doen, laat staan.. Ik heb m'n dochtertje wel eens een tik op d'r handje gegeven omdat ze na 10 waarschuwingen nog niet van de geluidsapparatuur bleef. Maar als ik haar dan een beetje beduusd zag kijken naar haar handje, had ik per direct alweer spijt.

En dit is bij lange na niet het enige geval. Je hoort het, lijkt wel, steeds vaker. Een baby in een glasbak, meerdere dode baby's op een zolder in een koffer, een peuter in de kofferbak gevonden.. Kinderen die zwaar mishandeld worden en soms zelfs de dood in gejaagd worden. En dan vooral kindjes die zich nog niet eens bewust zijn van hun eigen acties, laat staan van het effect op jou. En dan nog, kan een kind zoveel bloed onder je nagels vandaan halen dat je een kind zo erg toetakelt?

Ben ik nu zo naïef of ben ik nu zo een geluksvogel dat ik omringd ben door lieve ouders die dat nooit zouden kunnen, een partner die zijn leven zou geven voor onze kinderen? Ik kan met alle wil van de wereld niet begrijpen hoe iemand hiertoe in staat kan zijn. En nu weet ik best dat er vaak een geestesziekte onder zit of een verslaving. Maar het gaat zo tegen onze natuur in.

Van nature zijn mensen en dieren geprogrammeerd om kinderen te krijgen en deze vervolgens te beschermen en op te voeden tot volwassenheid. Hierdoor kun je veel hebben van je kinderen en zal je je niet zo snel schuldig moeten kunnen maken aan het werkelijk toetakelen van je kind. Ik heb het dus niet over een keer een corrigerende tik, maar écht toetakelen of verwaarlozen van je kind.

Hoe kan het dat de meeste ouders hier geen voorstelling bij kunnen maken en er toch ook veel mensen blijken te zijn, die deze gevoelens niet delen. Sterker nog, die gevoelloos zijn voor die grote oogjes vol verdriet als ze weer iets vreselijks word aangedaan? 

8 jaar geleden

Ik kan me wel voorstellen dat dit soort dingen gebeuren. Ieder mens is uniek, ieder mens heeft zijn eigen ervaringen en plaaggeesten. Dus er zullen inderdaad ook mensen zijn die zich hier schuldig aan maken, zoals je ook op het nieuws ziet. Maar als er weer zo'n bericht voorbij komt, dan word ik vooral kwaad en verdrietig. Ik heb het geluk een kindje te mogen hebben maar mijn zus is ongewenst kinderloos. Als ik dan weer zo'n bericht voorbij zie komen, dan denk ik gelijk aan mijn zus. Ik word dan zo kwaad omdat het getroffen kind onschuldig is en mijn zus zo'n kindje met zoveel liefde zou ontvangen.

8 jaar geleden

Dat was ook het eerste wat ik dacht; wow wat sterk dat je ervoor durft uit te komen en het vooral ook expliciet benoemt. Er ligt zeer zeker een taboe op prenatale depressies en dat is zeker iets waar meer aandacht voor mag komen. Maar mooi vind ik wel dat je ook aangeeft dat je wel helder kon blijven nadenken en gelukkig nooit tot actie over bent gegaan. Ik kan mij wel voorstellen dat niet iedereen er nog zo sterk in staat. Het zit gewoon een beetje in mij dat ik mij probeer in te voelen en vind het persoonlijk lastig om dat gevoel aan te raken. Maar vind het wel een mooie uitleg voor iets wat voor velen ondenkbaar is. Ben ik wel van mening dat niet iedereen een depressie heeft en dit doet. Maar het zorgt zeker wel voor iets meer begrip. Volgens mij ben je behoorlijk hersteld of herstellende. Dank je in elk geval voor je openheid en heel veel sterkte en succes met dit lastige proces.

8 jaar geleden

helaas kan ik het steeds meer begrijpen, Nog steeds niet helemaal gelukkig maar wel voor een deel. Inmiddels weet ik wel zeker dat ik na mijn bevalling een depressie heb (gehad). Haar huilen deed me gewoon helemaal niets. Ik voelde me ook echt niet verbonden met haar en ik heb ook echt verkeerder gedachtes gehad. Zo heb ik wel is boven de trap gestaan en gedacht wat als ik haar nu laat vallen. In mijn hoofd was er veel mis. Maar ik kon nog wel helder nadenken en ik wist wel wat ik moest doen. Ik deed dan ook maar wat ik moest doen, maar eigenlijk had ik er geen zin in. Zo lied ik haar eigenlijk nooit huilen, ik troostte haar echt wel. Zo heb ik haar nooit bewust pijn gedaan ofzo. Maar goed liefde geven kon ik niet. Zo snel als dat er iemand anders in huis was kreeg die eigenlijk altijd mijn baby en mocht er dan mee lopen etc. Mensen vonden het super en hadden geen idee van de werkelijke oorzaak. Ik kon namelijk heel goed een masker op zetten. Deze mensen moeten haast hetzelfde hebben gehad. Alleen nog nog iets erger zodat ook het verstand is uitgezet. Momenteel als ik er aan terug denk voel ik me erg schuldig tegenover mijn kindje. Maar ergens is het ook verboden om dit te voelen of te denken. Iedereen moet maar gelijk helemaal verliefd zijn op zijn of haar kindje en een zogenaamde roze wolk hebben. En zeggen dat je niet van je kindje houd en er niets voor voelt... Daar ligt wel echt een taboe op. Je moet wel en heel sterkt persoon zijn wil je dat durven vertellen aan de buiten wereld.

8 jaar geleden

Je hebt zeker een goed punt ja. Het zal ook meer te maken hebben met externe oorzaken. Maar het blijft je zo lastig voor te stellen, als je dan zo een heel klein en hulpeloos kindje ziet. Vooral omdat ze zo hulpeloos zijn en je ze heel gemakkelijk kan overmeesteren, zou dat mijn drijfveer zijn om het juist niet te doen. Naast de diepe liefde natuurlijk. Ergens is het ook prima, om dit niet te begrijpen misschien. Want dan probeer ik iets aan te raken, waar ik misschien niet bij kan komen. Maar ik betrap me er steeds weer op, als zo een bericht voorbij komt dat ik denk; hoe kan iemand dat doen?