Kinderen en stelen

Mijn man en ik proberen onze jongens zo goed mogelijk op te voeden met besef voor normen en waarden.  Duidelijke regels en afspraken vormen hierbij een rode draad.  Een van onze regels is dat je niet zomaar iets pakt wat niet van jou is, maar daar eerst toestemming voor vraagt. Wij vinden het belangrijk dat je je kind vertelt dat stelen niet mag. Of het nu gaat om een snoepje uit de schaal op tafel of een stukje speelgoed van broerlief, je vraagt eerst of het mag.

Toen Tom 4 1/2 jaar oud was, pikte hij eens een knuffeltje mee uit de Zeeman.  Op dat moment had ik niets in de gaten, maar toen ik enige tijd erna met hem door de winkelstraat liep had hij het ineens in zijn hand...  Ik heb hem toen stevig toegeproken en gezegd dat hij het persoonlijk moest gaan teruggeven in de winkel met zijn excuses en de belofte dat hij het nooit meer zou doen. Ik heb mijn manneke nog nooit zo stil en bleek zien worden, maar hij heeft het wel netjes gedaan! Het is een moeilijke, maar ook zeer leerzame ervaring voor hem geweest, want hij heeft sindsdien nooit meer geprobeerd iets te stelen.  Tom is nu 11 jaar, maar nog steeds herinnert hij zich de ervaring en de schaamte die hij toen voelde...

Vanochtend was ik met Tom bij de voordeeldrogist en daar zagen we een oudere dame die snoepjes uit de 'schepbakken' pakte en toen op at.  'Mama' vroeg Tom, 'dat is toch eigenlijk stelen wat die mevrouw doet?  Ik vertelde hem dat hij daar gelijk in had, want ze pakte iets weg uit de winkel zonder daarvoor te betalen.

Abrupt draaide Tom zich om en rende naar de kassa.  'Mevrouw u moet meteen de politie bellen want er is een winkeldief!'  riep hij de cassiëre keihard toe. Éen winkeldief?' vroeg het overdonderde meisje hem. "'Jazeker, die oude mevrouw daar met die blauwe muts en witte sjaal is allemaal snoepjes aan het opeten zonder dat ze die betaald heeft, en dat is stelen en daarvoor moet u nú de politie bellen!' antwoordde Tom.

 Ik heb nog nooit iemand zo snel een winkel uit zien vluchten als die oudere dame.....

Tom kreeg complimentjes van de winkelmeisjes, omdat hij zo goed wist dat je eerst moet betalen en dan pas de snoepjes mag opeten en als extra bedankje voor zijn oplettendheid kreeg hij een zakje snoep kado. 

Op het moment dat Tom zo hard tegen de cassiëre riep dat er een winkeldief was, voelde ik me even opgelaten en ongemakkelijk, maar binnen no-time was dat gevoel verdwenen en kon ik alleen nog maar trots op mijn manneke zijn!  (al heb ik hem naderhand wel uitgelegd dat hij beter iets minder luidruchtig kan zijn ;-) 

Ria