Judo of judo: wat een verschil!

De voorgeschiedenis m.b.t. pestgedrag op school heb ik in een ander blog verwoord. Inmiddels krijg ik de indruk dat het minder erg is geworden, maar dat betekent niet dat mijn zoontje niet wat steviger in zijn schoenen mag komen staan, dus ben ik eens gaan informeren bij een sportcentrum een dorp een kwartier verderop naar judo vanaf kleuterleeftijd. We waren van harte welkom om te komen kijken en meedoen en dat deden we. M'n zoontje vond het erg spannend en wist niet goed wat hij kon verwachten (ik evenmin), maar wat een leuke juf. Streng als dat nodig was (knietjes exact voor de mat), maar ook heel betrokken en kindvriendelijk ;-) En de groep, het klinkt echt heel suf, maar 'een warm bad' is echt de omschrijving die het beste past. Jongens en meisjes, allemaal gemotiveerd om er met elkaar iets van te maken. Iedereen mag meedoen en je helpt elkaar. Principes waar ik blij van word.

Na de les praten we even na en blijkt dat in onze eigen woonplaats op vrijdagmiddag ook aan de kleintjes judoles wordt gegeven. Tsja, dan wil ik ook nog wel een keer daar gaan kijken, zou een hoop stress schelen tijdens de middagboterham als ik niet ca. 20 minuten in de auto hoef te zitten met mijn 2 koters, maar amper 4 minuten op de fiets. Dus zitten we een weekje later bij een geheel andere judoles. De judoleraar laat zich al voor de les gewillig omver duwen door een groepje zeer drukke jongens die vervolgens de sfeer (negatief) bepalen tijdens de les. Hier zie ik niets terug van de discipline en prettige onderlinge sfeer die ik met judo was gaan associëren sinds de vorige keer. Binnen tien minuten zit mijn zoon op mijn schoot, tranen in zijn ogen, met de mededeling 'ik wil naar juf M.' (de judojuf van de week ervoor). Hij is niet meer te motiveren om mee te doen en ergens begrijp ik hem wel. Hier is het te hectisch en te chaotisch. Hier gaat hij lang niet zoveel leren als bij juf M., verwacht ik. Dus, weekje later, weer terug naar juf M. die wel had verwacht dat we terug zouden komen (ze kent de judoleraar). En nu zit mijn zoontje dan echt op judo. Met z'n eigen judopak en mama kan inmiddels zijn band fatsoenlijk vastmaken. Thuis laat hij enthousiast zien welke spelletjes ze doen (kapitein! dribbel! rug! ), en neemt hij zijn zusje in de houdgreep, die het liefste zelf ook mee zou doen. Nu mag ze dat ook, de laatste minuutjes bij het eind-spelletje. En afgelopen vrijdag zelfs de hele les... voor een keertje dan. Binnenkort gaat ze naar de middaggroep van de speelzaal en ga ik alleen met m'n zoontje naar de judo. Misschien dat ik dan kan opschuiven van de mat naar achter het raam meekijken, want mama moet nu nog vooral niet weggaan zoals de meeste andere papa's en mama's doen. Mama blijft kijken. En mama is verrast dat ze judo in korte tijd zo is gaan waarderen. Dankzij juf M. (en haar assistente juf H.) die precies weet hoe ze de les leuk en effectief kan houden voor alle kinderen. Nu nog die woorden... wat was het ook alweer... hatsjoemee?