Joni is hoogsensitief

- op jonge leeftijd al in staat zijn tot zelfreflectie

- niet in het middelpunt van de belangstelling willen staan

Mentaal

- een goed geheugen hebben

- voor de leeftijd over een grote woordenschat beschikken

- snel van de ene gedachte naar de andere associëren

- diepzinnige vragen stellen

- eindeloos willen weten ‘waarom’

- beter zijn in taal dan in rekenen

- een goed gevoel voor vreemde talen hebben

- kennis op school niet letterlijk willen/kunnen reproduceren, - maar liever creatief toepassen

- moeite hebben met structureren en organiseren

- een hekel hebben aan oefenen en herhalen

Spiritueel

- eigen wijsheid, heel gericht de eigen weg volgen

- vol levenslust, heel blij en enthousiast kunnen zijn

- zeer hechten aan de waarheid

- gericht zijn op liefde, harmonie en vrede

- diep nadenken over levensvragen

- sterke binding hebben met de natuur (planten, dieren)

- blijk geven van respect voor het leven en voor andere mensen

- wat tegenover elkaar staat tot harmonie (willen) brengen

Waarom wil ik deze blog schrijven

Ik keek eigenlijk van de zijlijn toe hoe mijn vriendin dit ontdekte bij Joni. Wij werden samen voor de eerste keer moeder en dan ga je toch een beetje vergelijken bij elkaars kinderen. Helemaal als ze even oud zijn en je zó dicht bij elkaar staat. Als snel zie je karaktereigenschappen van kindjes naar boven komen en zie je verschillen in karakter (wat logisch is, want ieder kind is anders). Joni komt hier vaka spelen, ik pas wel eens op en vroeger heeft zij hier ook wel eens gelogeerd. Al snel merkte we dat Joni er niet goed tegen kon als Senn harde geluiden maakte. Of dit nu hard lachen of huilen was, dat maakte niet uit. Ook werd Joni naarmate ze ouder werd steeds 'gevoeliger' voor dingen, mensen en situaties. Soms kwam ze hier en leek het net of ze mij niet meer herkende, zo verlegen, stil en teruggetrokken reageerde ze dan op mij. Terwijl ik haar dan bijvoorbeeld een paar dagen van te voren voor het laatst had gezien. Vooral mijn vriendin merkte natuurlijk in de dat er bepaalde dingen waren waren waar ze bij Joni tegenaan liep. Ze merkte dat er dingen in haar gedrag vernaderde of steeds extremer werden en ze probeerde van alles, maar niks leek te werken bij Joni. Uiteindelijk is er door een arts vastgesteld dat Joni hoogsensitief is. Waarom ik deze blog wil schrijven is omdat ik zie dat er vanuit de buitenwereld nog niet veel begrip voor is. Veel mensen zijn niet bekend met de term 'hoogsensitief' en als ze uitgelegd krijgen wat het dan is, word er al snel gereageerd met uitspraken als 'ja, en zo krijgen al die kinderen tegenwoordig wel een labeltje opgeplakt'. Ook word mijn vriendin vaak aangekeken op haar opvoedstijl. Gelukkig heeft ze ook veel mensen in haar omgeving die begrip tonen, maar ik vind dat al die narigheid die er maar wordt verspreid naar haar toe, en het onbegrip wat er dus blijkbaar is over hoogsensitiviteit niet mag kunnen. Daarom hoop ik door middel van deze blog mensen te kunnen informeren en begrip te laten opbrengen voor mensen die hoogsensitief zijn, of kinderen hebben waarbij dit is vastgesteld (als dat er nog niet was).

Goed, daar komt het interview.

Wanneer merkte je bij Joni dat er 'iets' was?

Toen Joni nog een baby was merke ik al dat er veel bij haar binnen kwam en dat ze vaak moeite had daar mee om te gaan. Als er bijvoorbeeld veel prikkels om haar heen waren, dan kwam zij niet of heel moeilijk in slaap. Harde geluiden kon zij ook moeilijk verdragen. Als andere kindjes hard moesten lachen of huilen, raakte Joni echt in paniek en werd vaak ontroostbaar. Nu waren dat voor mij nog geen alarm-signalen, maar het werd eigenlijk alleen maar erger naarmate zij ouder werd. Veel dingen waren in Joni's ogen eng. Zo liep Joni pas met 22 maanden. Niet omdat ze het niet kon, maar omdat ze het gewoon oprecht eng vond. Ze heeft heel lang niet durven springen en durfde niet van stoeprandjes af te stappen. We merkten dat zij niet goed met veranderingen om kon gaan. Ook kleine dingen zoals onderbroeken die te strak zitten zijn voor haar heel heftig.

Wanneer wist je dat Joni hoogsensitief was en wat heb je toen gedaan?

Ik heb met de arts op het consultatiebureau gesproken over alles wat mij opviel bij Joni, en of dat wel 'normaal'. Deze arts was zich toevallig aan het specialiseren in HSP en zij heeft mij dan ook verteld dat Joni hoogsensitief is. Eigenlijk viel vanaf dat moment alles voor mij op zijn plek. Ik heb veel uitleg en informatie van de arts gekregen en ben er veel over gaan lezen. Ook ben ik met een pedagogisch medewerker gaan praten over hoe we Joni het beste kunnen begeleiden. Wel vond ik het heftig dat, toen werd vastgesteld dat Joni hoogsensitief is, dit een probleem voor het leven is. Het is iets wat niet te genezen is en wij, maar vooral zij zal hier dus voor altijd mee om moeten gaan.

Kan je voorbeelden noemen van tips die goed voor Joni werken?

We hebben geleerd dat we Joni de gelegenheid moeten geven om met prikkels te leren omgaan. Voor haar werkt het onder andere om haar een bijtketting te geven. Als ze veel prikkels binnen krijgt kan ze deze verwerken door te bijten op de ketting. Ook is het belangrijk Joni's gevoelens te erkennen (ik zie of ik snap dat je boos/verdrietig etc. bent).

Er zijn kenmerken die mij doen denken aan autisme. Wat is het verschil tussen autisme en hoogsensitief?

Deze vraag kon Tess niet goed beantwoorden. Daarom benik gaan Googelen en heb mij hierop ingelezen. Wat ik op internet las is dat autisme en hoogsensitiviteit inderdaad erg op elkaar kunnen lijken, maar toch is er een verschil, namelijk: waar het bij HSP eigenlijk om draait, het hooggevoelig zijn ten opzichte van andermans emoties, is dit als het om autisme gaat, vaak volledig afwezig.

Weet iedereen in jullie omgeving dat Joni hoogsensitief is? En zo ja, hoe reageert de omgeving daarop?

Ja, veel wel. In de naast omgeving. Maar ik heb er nooit een groot dingen van gemaakt. Ik heb het ook tegen veel mensen benoemd als 'Joni is erg gevoelig'.

Voor mijn moeder viel ook alles op zijn plek. Andere mensen in de naaste omgeving reageerdde eigenlijk vrij nuchter, maar ik denk ook dat dat komt omdat mensen niet precies begrijpen hoe dat dan in de praktijk 'werkt'. Als iemand bijvoorbeeld een verkeerde opmerking maakt die bij Joni erg heftig binnen komt, dan leg ik uit waarom dat Joni daar zo op reageert en dan merk ik wel eens dat mensen dat (ondanks mijn uitleg) niet begrijpen. Het wordt dan vaak weggewuifd ('het was toch maar een grapje', 'ze weet toch wel dat ik dat niet zo bedoelde'). En dat vind ik dan weer erg lastig. Ook merk ik wel eens dat mensen niet begrijpen dat wij op een bepaalde manier met Joni moeten omgaan en dat wij al snel op onze opvoeding worden aangekeken. Als Joni bijvoorbeeld heel angstig ergens op reageert dan zeggen mensen wel eens 'ja, maar dat moet ze toch ook leren' of iets dergelijks. Alsof wij haar daarop moeten corrigeren. Maar zo werkt het dus gewoon niet. Wij doen enorm ons best om haar te laten omgaan met prikkels op de manier die wij geleerd hebben van de specialisten.

Voel jij begrip?

Nee niet altijd. En dat vind ik erg jammer. Ik merk ook dat ik wel eens word aangekeken op de opvoeding en dat is voornamelijk frustrerend. Mensen maken ook vaak opmerkingen als 'dat moet je gewoon zo en zo doen, dat doe (of deed) ik ook altijd bij mijn kinderen'.

Wat wil je zeggen tegen ouders die (denken) in de zelfde positie te zitten?

Let op de signalen en luister naar je gevoel. Als jij denkt dat je kind dit ook wel eens zou kunnen hebben, praat dan met je huisarts of met het Consultatiebureau (dat heeft mij erg geholpen). En erken het probleem ook zelf. Zelf zit ik op een Facebook-groep met ouders waarvan hun kinderen ook hoogsensitief zijn, dat vind ik erg fijn. Hierdoor leer ik veel, krijg ik tips en kan ik goed praten met mensen die in dezelfde situatie zitten.