Jongste finalist: Amsterdammertje van het jaar

Finalist Amsterdammertje van het jaar

Nieuwsgierig open ik een mail: “Hierbij wil ik je van harte feliciteren: uit ruim 40 nominaties heeft de jury van het Amsterdammertje van het Jaar Dunya geselecteerd als een van de 10 finalisten van het Amsterdammertje van het Jaar 2016! Van harte gefeliciteerd! De jury vindt het fantastisch hoe zij zich overal voor inzet: voor de buurt, de vluchtelingen, tegen pesten, etc. En dat op die leeftijd; daar zal vast nog veel bijzonders uit naar boven komen later! In totaal zijn er 10 finalisten gekozen, waaronder ook al de winnaar, maar die blijft nog eventjes geheim tot de uitreiking.” Na de nominatie is ze dus ook nog eens doorgedrongen tot de finale. Ze is gezien, echt gezien!

Groot nieuws

Met grote ogen lees ik de mail en nog eens. Ik twijfel of ik Dunya moet wakker maken. Maar dan bedenk ik dat ze van dit nieuws natuurlijk net zo ondersteboven is als ik en dat er dan van slapen weinig terecht komt. Als ik naar bed ga wordt Dunya even wakker. “Ik ben zo trots op je, slimme dochter van me!” fluister ik haar toe. Ze lacht, knuffelt me nog een keer en slaapt weer verder. De volgende ochtend vertel ik haar het grote nieuws en ze glundert. Dit is fantastisch. Ik ben zo blij voor haar. Wat een kans, wat een eer, wat een geweldig nieuws voor haar. Ik gun het haar zo. Het voordeel is dat ze snel aangekleed is omdat ze het zo snel mogelijk aan de juf wil vertellen. Dat doet ze even privé, want ze wil het eerst alleen met de juf delen. We laten de mail zien en de juf zegt dat ze best trots is dat ze een finalist in de klas heeft.

Filmpje en fotosessie

Veel tijd om te wennen aan de gedachte, in deze drukke tijd, hebben we niet. Binnen een week moet Dunya zich melden voor het maken van een filmpje en een fotosessie voor Het Parool. Dit is op het Marine terrein in Amsterdam. Niet naast de deur dus en we moeten dan ook een eind fietsen. Zonder verkeerd te fietsen komen we aan bij het terrein en vol goede moed volg ik mijn navigatie die zegt “links” en “keer om” en “weer links”. Ik zucht. Hoe krijg ik het voor elkaar? De hele weg gaat het goed en op het terrein fietsen we verkeerd. Ik bel naar het nummer dat ik heb gekregen en we worden met wat moeite naar de andere kant van het water geloodst. Opgelucht haal ik adem: We zijn op tijd!

Anti Pest Club en vluchtelingkinderen

Dunya mag een school bouwen van legoblokjes en iets vertellen over de Anti Pest Club. We hebben ons slecht voorbereid en daar baal ik van. Ik probeer met gebarentaal iets duidelijk te maken maar ze is zo onder de indruk van de camera en de mensen dat ze niet op mij let. Pas aan het eind ziet ze mij wijzen op haar polsbandje en komt ze ineens los. Ze vertelt over Anne-Mar en over de polsbandjes die ze heeft uitgedeeld. Ook wordt er gevraagd over het feestje voor de vluchtelingkinderen. Er is natuurlijk te weinig tijd om verslag te doen van de Operatie Olifant, het werken in het plantsoen en het filmen voor de Stadspas. “Is Noah al geweest?” vraagt ze aan een medewerkster. ”Ja Noah was er vanmorgen” antwoordt ze. Dunya heeft hem op het Jeugdjournaal gezien. Hij heeft zijn familie en buren gered van koolmonoxidevergiftiging. Er werd verteld dat hij is genomineerd voor Amsterdammertje van het jaar. “Dat is niet eerlijk!” riep Dunya. Toch is ze onder de indruk van en nieuwsgierig naar deze held. Maar ze is vooral trots dat ze uit zoveel kinderen is gekozen tot finalist. En alles wat ze meemaakt is ook super. “Lieverd, ze kennen je nu. Je komt in de krant. Je naam zingt rond. We zijn bekend bij de lokale tv. Wie weet wat er nog uit voort komt” leg ik uit.

Op tafel zitten is voor juffen

Na afloop van het filmen worden er foto’s gemaakt voor de krant. Dunya wilde haar mooiste, nieuwe jurk aan en daarom worden de foto’s van haar binnen gemaakt. “Ga maar even op de tafel zitten” zegt de fotografe. “Van mijn juf mag ik nooit op tafel zitten. Daar moet je juf voor zijn” vertelt ze terwijl ze triomfantelijk op de tafel klimt. De juf wil de volgende dag alles horen over het filmen en dus mag Dunya voor de klas vertellen wat ze gister heeft gedaan. Zoveel aandacht, zoveel leuke dingen.

Jongste finalist

Natuurlijk ben ik hartstikke blij voor Dunya en natuurlijk ben ik enorm trots. Dat ben ik overigens altijd, want ze is fantastisch zoals ze is. Ook al ben ik het niet altijd met haar eens, ook al vind ik het soms moeilijk dat ze zo’n sterke eigen wil heeft. Maar ik ben wel altijd trots op haar. Het is een superleuke ervaring en we zijn nog maar op de helft, want pas op 15 januari is de bekendmaking van de winnaar. Ze is de jongste van alle finalisten. Wel bijzonder hoeveel kinderen er zijn in Amsterdam die iets wezenlijks bijdragen aan de maatschappij. Dat is bemoedigend in onrustige tijden. Dat ze wint verwachten we niet met zoveel kanjers, maar deze belevenis en dit compliment pakt niemand haar meer af!