"Je mag mijn spaarpot wel hebben, mama"

Kinderen zijn over het algemeen egoïstisch. Van baby tot en met puber. Volop bezig met hun eigen sores, hun eigen belangen, hun eigen wereldje. En dat mag, dat is normaal. Natuurlijk leren we onze kinderen delen en natuurlijk doen ze dat ook veelal. Samen spelen, samen delen. Althans, de poging is daar toch doorgaans. Menig kinderruzie komt dan wel weer voort uit tegengestelde belangen die beide partijen even belangrijk vinden en fel zullen verdedigen. En als er de keuze is tussen een 'saaie' documentaire voor grote mensen of een toffe Pixar film, zal het altijd dat laatste worden, ook al hebben papa en mama liever de eerste optie. En natuurlijk wordt het pasta ook al hadden papa en mama liever stamppot boerenkool. Prima. Je leert ze gaandeweg concessies doen, delen, op hun beurt wachten en dat het ook wel eens wordt wat een ander wil. Komt vanzelf goed. 

Nu is ons sensitieve mannetje op dat vlak toch wel wat 'wijzer' hier en daar dan bij zijn leeftijd hoort. Maar hoewel hij vrij gevoelig is voor wat een ander wil, voor hoe een ander blij wordt (soms ten koste van zichzelf), kan hij ook heel goed duidelijk maken wat hij zelf perse wil. Of niet wil. Daar wordt uiteraard niet altijd aan toe gegeven, maar het willetje is er zeker. En daarbij het vanuit het 'ik' denken, zoals alle vierjarigen. Als hij het hilarisch vindt om de pootjes van ons hondje Molly vast te pakken om zo de kamer rond te dansen, is het feit dat hij die behoefte op dat moment voelt écht even belangrijker dan het feit dat onze mini-viervoeter gromt en zéér duidelijk maakt dat zij er geen bal aan vindt. Wanneer we er iets van zeggen is dat ook doodleuk zijn verdediging. "Ja maar ik vind het zo gráppig!". Oké, de Wieder-Gut-Machen-Knuffel volgt dan weer rap. Maar het zegt iets over de kinderlogica. Ik vind het leuk, ik heb er behoefte aan, dus zal het geschieden. 

Daarom was het gesprek van vandaag in de auto wel zeer bijzonder. Max vroeg naar mijn vorige auto, waarom ik die nu niet meer had. Ik vertelde dat die al oud was en wat kapot aan het gaan was. En dat het toen tijd was voor een nieuwere auto. Meneer gaf toen wijs als antwoord: "En als deze kapot is, koop je gewoon weer een nieuwe!". Ik legde uit dat auto's heel erg duur zijn en dat we daar eerst maar eens heel lang voor moeten sparen. Meteen zei hij: "O maar mijn spaarpot is al bijna vol en als die helemaal vol is, dan mag je die wel hebben hoor om een auto van te kopen!". Awwww....Ik vroeg of hij het dan niet zonde vond om al dat geld waar hij al zo lang voor spaarde, aan mij te geven. Want dan kon hij er zelf niets meer van kopen. "Nee hoor, dat is niet erg. Jij mag het helemaal hebben en het geld wat je dan over hebt, mag je wel in je portemonnee doen en als die vol zit dan mag je wat er dán nog over is wel in mijn portemonnee doen". So cute...Ik heb hem aangegeven dat het ontzéttend lief van hem is, maar dat papa en mama gewoon netjes zelf spaarden voor dingen als een auto en dat we ook voor hem spaarden, voor als hij later groot is. Maar dat wat hij nu in zijn spaarpot spaarde, echt helemaal 100 % voor hem, voor nu was. Daar mag hij helemaal zelf iets mee gaan doen. En dat hij nooit voor ons hoefde te sparen hoor, dat deden wij wel voor hem. Een paar tellen was het stil op de achterbank. Toen zei hij wijs, terwijl hij uit het raam keek: "Nou, dan weet ik het al. Jullie sparen voor mij en ik spaar gewoon voor jullie!". Hoezo gaandeweg leer je ze delen en compromissen sluiten, our work here is done! Onwijs lieve wijsneus dat het is. We moeten bijna wat meer 'ik' en hebberig gaan aanleren geloof ik! :-)