Snap
  • Kind

Je mag er zijn, wie ik? Ja jij!

Dunya heeft het weleens moeilijk met emoties en het verwerken van teleurstellingen. Vandaag kon ze er een positieve draai aan geven.

Snorkelen

“Heb je je opgegeven voor snorkelen vanmiddag?” vraag ik voor de zekerheid aan Dunya. “Nog niet” schudt ze. ”Waarom niet?” roep ik geschrokken. “Nu is de activiteit vol!” Ze vliegt naar de receptie van het vakantiepark en komt al snel verslagen terug. “Waarom heb jij me niet opgegeven?” vraagt ze dan. “Jij zou het toch zelf doen?” vraag ik verbaasd. “Ik dacht dat het wel na de mozaïek-activiteit kon” zegt ze ongelukkig. Mozaïek, dat kon ze toch niet voorbij laten gaan. Daar heeft ze ervaring mee. Bij het mozaïekwinkeltje in de straat heeft ze bij een naschoolse activiteit een periode les gehad en een dolfijn gemaakt. Nog steeds vindt ze het jammer dat de activiteit niet door is gegaan na die ene periode. Het was zo leuk. Als ik kom kijken bij de activiteit is ze er serieus mee bezig. Een spiegel met een erg mooie rand. Vanmiddag mag ze m ophalen, dan is ie wel droog. “Ik kon toch niet weten dat het zo snel vol zou zijn?” Ik adviseer haar om even te gaan vragen bij de Bollo-club of er nog iets soortgelijks komt het weekend. Dat is nog niet bekend. Ze komt huilend terug. Dan staat er opeens een medewerker van Fun & entertainment naast ons. Er is zondag wel een party in het zwembad, met muziek, spelletjes en andere leuke dingen. “Ik wil snorkelen!” zegt Dunya.

Softe moeder

Ze is teleurgesteld en verdrietig. Ik begrijp dat wel. Softe moeder die ik ben. Er zijn ook ouders die zouden zeggen dat ze zich niet moet aanstellen, maar ik doe het anders. Als ik dat wel zou zeggen, maak ik haar verdriet alleen maar groter. Dan is ze niet alleen teleurgesteld dat ze niet mee kan doen, maar ook omdat ik haar niet de ruimte geef om te voelen wat ze voelt. Dan gaat ze niet meer met me praten over gevoelens en emoties en ze wegstoppen, met alle gevolgen van dien. Bovendien gaat het ook gewoon in tegen waar ik in geloof. Ze mag zijn wie ze is, met al haar gevoelens en emoties. Ook de lastige momenten voor mij, want die zijn voor haar ook lastig. Ze mag er zijn!

Uitrazen

Ik weet ook hoe moe ze is. Alles is leuk. Alles zuigt ze in zich op als een sponsje. Daardoor raakt ze soms overprikkelt en dat maakt dat ze er moe uitziet. En als ze erg moe is, dan gaat het vaak mis. En op wie reageert ze zich af? Op mij natuurlijk en ik weet inmiddels dat dat juist een teken van veiligheid is. Bij mij kan dat. Ik dreig niet met straf of met een tik voor haar billen ofzo. Ik geloof niet dat zoiets helpt, zeker niet bij Dunya. En nee, leuk is het niet als ze over mijn grenzen gaat, maar die confrontatie ga ik later aan, als ze rustig is. Eerst uit de situatie die haar boos maakt. Eerst de rust herstellen. Alles wat ik terugzeg of doe op zo’n moment maakt het alleen maar erger. Eerst uitrazen, dan praten. Of eerst slapen en daarna oplossen. Ooit zei een pedagoge tegen mij: “Ga geen strijd aan met een kind dat moe is of honger heeft. Dat verlies je.” Een ander citaat komt via een mede-blogster naar me toe. "Je moet kinderen niet vastzetten aan een lijn maar vasthouden aan elastiek." Ik ben verrast over zoveel begrip en vind de uitspraak erg treffend. Ze heeft hem niet zelf bedacht vertelt ze. Het is al een heel oude. Maar hij is van alle tijden.

Koningin Juliana toren

Dunya is dus verdrietig omdat ze niet kan snorkelen. Ik heb iets in mijn tas en zat te wachten op een goed moment. Dat lijkt me nu wel aangebroken. “Omdat je niet mag snorkelen en ik je op wil vrolijken, zullen we dan morgen iets leuks gaan doen? Alvast voor je verjaardag?” Ze kijkt op. “Wat dan?” Ik haal een folder uit mijn tas. “Een dagje Koningin Julianatoren?” vraag ik. “Nooit van gehoord” zegt ze. En terwijl ze de folder doorbladert zegt ze: “Ik vind het stom!” Nou dat scheelt weer. “Oké, dan gaan we niet. Het hoeft niet, alleen als je het leuk vindt hoor!” zeg ik, terwijl ik natuurlijk wel weet dat ze dat helemaal niet bedoelt. Maar op deze manier laat ik haar even merken hoe dit op iemand, die haar niet door en door kent, over kan komen. “Nee, dat bedoel ik niet!” haast ze zich te zeggen. “Ik bedoel dat ik niet kan snorkelen!” Als ik vertel dat we kaartjes kunnen kopen bij de receptie rent ze opeens weg. Ik blijf op het bankje zitten. “Kom maar, de kaartjes zijn geprint!” roept ze even later om het hoekje van het hoofdgebouw. Ik ben nauwelijks verbaasd. ”Zo ben ik nou eenmaal!” zegt ze met een big smile.

Oud Hollandse spelletjes

Die avond zijn er Oud-Hollandse spelletjes in de Bollo-club. Het is er bloedheet, zoals altijd. Ik snap niet dat ze geen ramen open zetten of meer doen aan ventilatie. Het is er niet uit te houden en ik loop regelmatig naar buiten om een luchtje te scheppen. Dunya heeft er geen last van, ze is druk aan het sjoelen. Het gaat goed, ze heeft best veel punten gehaald. De tweede ronde gaat van start, maar dan komen er ineens een paar meisjes die ook nog mee willen doen. Dat mag en Dunya laat ze voor zodat zij ook nog de eerste ronde kunnen doen. Maar tegen de tijd dat ze weer aan de beurt is, wordt er opgeruimd. De meisjes halen de sjoelstenen weg en dan is het natuurlijk mis. Dunya is boos. Voelt zich beetgenomen. En wederom begrijp ik het wel. Ik kan me dit gevoel zo goed voorstellen.

entertainmentteam

Ze loopt met tranen in haar ogen naar buiten en ik laat haar even met rust. Ze moet even alleen zijn. Even later loopt ze weer naar binnen en als ze buitenkomt vraag ik waar haar schoenen zijn. Ze haalt haar schouders op, nog steeds boos. Ik ga ze halen en tref Michaëla, van het entertainmentteam. “Is ze boos?” vraagt ze, terwijl ze op het krijtbord schrijft. “Ja. Boos en verdrietig” zeg ik. “Omdat we gingen opruimen?” Het is haar duidelijk ontgaan wat er echt aan de hand is. “Ze mocht nog een keer sjoelen, maar doordat ze andere kinderen voorliet, was er ineens geen tijd meer. Dat vindt ze niet leuk” leg ik uit. Ze zegt dat er nog wel een keer spelletjes zijn voordat we weggaan en dat er zondag in elk geval een poolparty is. Dat er veel leuke plannen zijn en dat het heel leuk gaat worden. Ik beloof dat ik de boodschap over zal brengen. Buiten vraagt Dunya hetzelfde: “Is ze boos?” Ik kijk verbaasd. “Nee helemaal niet. Waarom?” vraag ik. “Omdat ik het krijtbord had uitgeveegd” zegt Dunya schuldbewust. “Oh daar heeft ze niks over gezegd” reageer ik. “Ik wil naar Michaëla” zegt ze dan. “Oké, schoenen aan dan” zeg ik. “Ik durf niet alleen” zegt ze aarzelend. Ik ga met haar mee, maar Michaëla is al weg. Morgen dan maar. “Wat wilde je doen?” vraag ik. “Sorry zeggen!” vertelt ze.

Zwemvliezen

Ik ben trots op haar. Vandaag heeft ze tot twee keer toe haar boosheid en teleurstelling geuit, maar ze is niet gaan schreeuwen of stampvoeten zoals ze soms kan als ze onmacht voelt. Ze is er niet in blijven hangen, maar heeft zich er overheen gezet. En ze wilde terug om excuses te maken. In plaats van snorkelen ging ze zwemmen. Toevallig tegelijk met het snorkelen en kreeg ze het natuurlijk voor elkaar dat ze het toch even mocht proberen. “Ik vond het wel moeilijk met zwemvliezen” lacht ze. Het verdriet is over en na de spelletjes laat ik nog even buiten in de speeltuin. Haar vriend mag tot half elf blijven, zij niet. Ik weet alleen dat ik niet moet zeggen dat ze nog een kwartier mag en dan thuis moet komen. Dat lukt echt niet. Dus ik wacht nog even en dan zeg ik dat ze mee moet komen. Natuurlijk probeert ze te rekken, maar ik ben alweer trots op haar dat ze vrij snel gedag zegt. Dan moet ze toch nog even iets doen. Ik zeg dat ik naar het huisje ga en niet meer wil wachten. Als ik de bocht om ben hoor ik haar al zingen op de fiets. Dan wordt er druk gebeld met de fietsbel en fietst ze me stralend voorbij. De rest van de avond gaat vrij soepel. Ze ligt te laat in bed, maar toch deed ze het goed vandaag. Morgen weer een drukke dag. We moeten ook om zes uur terug zijn morgenavond, want dan is er een bowlingtoernooi. Nu maar hopen dat ze op tijd is met opgeven! Ik vind het super zoals het is gegaan vandaag. Haar boosheid omgezet in iets positiefs. En haar emoties uitgesproken waardoor ze dat kon. Op school zongen ze een lied toen ze in groep twee zat: "Je mag er zijn. Wie ik? Ja jij! Had je zeker niet gedacht. Je hoort erbij!" Maar dat moet gelden voor alle kinderen!

7 jaar geleden

Dank je wel. Ik vind het heel fijn om te horen dat anderen vinden dat ik het goed doe. Ik ben daar best onzeker over en heb vaak het gevoel dat anderen daar anders over denken. Maar als ik door dat gevoel anders op Dunya ga reageren, wordt het alleen maar moeilijker.

7 jaar geleden

Toppie van jullie beide. Voor jou hoe jij het aanpakt en voor Dunya hoe ze deze keer de lastige dingen een goede draai heeft gegeven . Zo te lezen lijkt de vakantie nu al heel leuk. Leuk trouwens die foto van het mozaïek. Dat brengt mij weer op crea ideeën. Veel plezier verder met de vakantie.