Jantje lacht, Jantje huilt.

Een volwassene niet. Wij denken teveel na over hoe wij overkomen op anderen of denken überhaupt na voordat we onszelf uiten vanuit een emotie.

Een kind doet gewoon. Ze weten ook niet anders. Ik toon niet altijd mijn emoties en ben dan ook niet zo'n praten. Ik ben meer een denker. Ik ben ook goed in voor anderen denken en van een mug een olifant maken.

Ik weet dat en probeer dit niet te doen of minder te doen, maar toch doe ik het elke keer weer.

Gisteren zijn we een dagje naar het bos geweest. Met z'n vieren. Het was koud en het zonnetjes scheen. Een perfecte herfstachtige dag. Kleine loopneusjes, rode wangen, sjaaltjes om en warme laarzen aan. Vol goede moed begonnen we onze wandeling. Ik heb een zee van foto's gemaakt, want wat is er mooier dan je meisjes hand in hand te zien lopen en samen in de bladeren te rollen al gierend van het lachen! Het was erg koud en na een tijdje was mijn oudste het zat. Ze wilde gedragen worden. Haar jongere zusje wil juist alleen maar lopen, aangezien zij ook nog maar net kan lopen, wil ze de wereld ontdekken en doet dit het liefst lopend en zelfs rennend, maar Zoë wilde dat dus niet. Huilend stond ze daar. Ineengedoken. Ze wilde geen stap meer verzetten. Huilen omdat ze haar zin niet kreeg en huilen omdat ze het zó koud had. Toen zag ze in de verte opa en oma aan komen lopen. Ineens was ze de kou vergeten en zette ze het op een rennen. Ze werd met open armen opgevangen door oma en zo snel als de tranen opkwamen, zo snel waren ze ook weer verdwenen. Het zonnetje in haar scheen weer en ze vertelde vol enthousiaste over de paddenstoelen die ze had gezien, de vogels in de boom en het stier achter het hek. Al huppelend liep ze verder. Alsof er niks was gebeurt. Toen was Demi er klaar mee. Ze was moe. Ik tilde haar in de buggy, gaf haar een kus op haar voorhoofd en deed het speentje in haar mondje.

Kinderen huilen. Als baby zijnde is dat de enige manier om duidelijk te maken dat je iets wilt of juist niet wilt. Als kind zijnde blijft dit zo. Ook al kan een kind op een bepaalde leeftijd praten, een kind is puur in zijn emoties. Gaat iets niet goed dat wordt een kind boos, heeft een kind verdriet dan huilt ze. Het is eigenlijk heel simpel. Wij als volwassen uitten ons anders, maar ervaren dezelfde emoties. Wij barsten niet in huilen uit als iets niet lukt en kroppen woede of verdriet vaak op. Het was een heerlijke dag, een prachtige wandeling en ik voel me blij, gezegend en volmaakt gelukkig. Want ik geniet altijd van mijn kinderen. Of ze nu huilen of boos zijn. Ze zijn oprecht het mooiste wat me ooit is overkomen en brengen altijd het beste in mij naar boven. het zonnetje straalt altijd in mij hoe koud het buiten ook is!