Ja hoor, daar was 'ie.....

Zoals de titel al zegt, daar was 'ie vandaag... De eerste ECHTE mega Peuter-Puberteit-Driftbui, buitenshuis dan haha. Want in huis zijn ze (meer dan..) genoeg! Mijn kleine, grote, jongen is net 2 jaar en echt een mannetje.

We gingen vanmorgen gezellig naar de speeltuin, op zijn loopfiets welteverstaan, want zijn fiets moet altijd mee. Zoals bijna dagelijks gaan we samen lekker naar buiten. Lekker in de speeltuin gespeeld en rondgescheurd op zijn fiets en weer terug naar huis lopen. Oh ja, laat ik even een broodje en wat groente meenemen bij de kleine buurtsuper naar de speeltuin, scheelt weer een loopje naar de grote AH in de middag!

Dus samen met zoonlief EN zijn fiets naar binnen en even snel wat dingen gepakt. Aangekomen bij de broodafdeling stond hij al; Broodje, die, DIE!!! Meneer wilde een croissantje... Dus ik zei dat we wel een paar broodjes mee konden nemen voor de lunch, maar die gingen we THUIS opeten en dus niet op een loopfiets onderweg (wat niet eens kan dus..). Nouuuu, daar was hij het al niet mee eens! Hij werd boos... Op zeuren en dreinen na ging het nog, maar bij de kassa (toen we ook moesten wachten dus), had hij er genoeg van... Hij wilde zijn broodje en wel NU! Daar dacht mamma anders over, want we hadden al een paar keer uitgelegd dat we niet kunnen fietsen en eten tegelijk en we samen thuis een broodje gaan eten...

En toen kwam hij.... hij gooide zijn fiets neer en het dreinen werd krijsen! Huilen, krijsen, schreeuwen en toen op de grond gaan liggen, want hij was HEUL kwaad....Ik schaamde me echt en wist niet goed hoe ik moest reageren. Ik negeerde hem en ging afrekenen en toen ging hij nog harder schreeuwen. Afleiden (wil je mamma helpen centjes geven etc) werkte niet, troosten werkte al he-le-maal niet en boos toespreken pfff.... Dusss, ik heb hem opgepakt, fiets erbij, tasje met broodjes en naar buiten gelopen. Buiten met hem 'gepraat' maar hij was niet voor rede vatbaar, niks was goed! De hele weg naar huis heeft die uitbarsting geduurd en heftig ook!! Ik wist niet waar ik het zoeken moest...

Eenmaal thuis heb ik nog een keer geprobeerd met hem te praten en rustig te laten worden, maar het werkte niet en toen heb ik hem in zijn kamer gezet, met de deur dicht. Even uitrazen... Toen het schreeuwen en huilen overging in; mammaaaaa ben ik naar hem toe gegaan en toen mocht ik hem eindelijk troosten...

Na een slokje water en een knuffel zijn we samen een croissantje gaan eten, zoals afgesproken, thuis dus...... Was dat nou allemaal nodig?! Pfff, lastig hoor!