Snap
  • Kind
  • paniek
  • Momlife
  • moederdochter
  • Kindkwijt

Ineens was ze weg!

14 november was Ricardo jarig. Echt vieren kunnen we niet in deze gekke tijd. Dus besloten wij na het ontbijt een stukje te gaan wandelen bij ons in het park. Lekker met zijn viertjes... Eenmaal thuis brachten we Loua naar bed, en samen met Yentl keken we naar de intocht van Sinterklaas. Na het middagslaapje van Loua moest ik nog even naar de winkels toe, en besloot Loua mee te nemen. Zodat Yentl even bij papa kon blijven. 

Ricardo was bezig met Loua in de autostoel te zetten terwijl Yentl bij hem stond. Ik was in de tussentijd naar binnen gelopen, want ik vergat weer eens iets. Yentl ging blijkbaar achter een blaadje aan. In een fractie van een seconde was ze weg. Ik wist dit nog niet. Toen ik naar buiten kwam zei Ricardo is Yentl binnen bij jou? Maar dat was zij dus niet. Maar ze was dus ook niet meer bij Ricardo in de buurt. Terwijl Loua in de auto zat, liep ik naar de buren om te kijken of ze daar was. Want sinds de zomer hobbelt ze daar regelmatig even naar binnen om gedag te zeggen Dus voor mij nog geen reden voor paniek. Maar toen ik voor de deur stond, zag ik niets van beweging in het huis van mijn buren. Meerdere keren aangebeld en geklopt maar de bel deed het niet. En ook geen reactie op mijn geklop. Toen begon mijn hart sneller te kloppen. Ricardo was over het bruggetje bij ons gelopen naar de speeltuin, en naar de twee beste vriendjes van Yentl. Maar ook daar nergens te vinden. Toen zakte de moed in mijn schoenen. Mijn buurmannen vroegen het een en het ander en daar kwamen mijn tranen. Daar waar ik altijd best wel heel sterk ben, kon ik me niet meer helemaal goed houden. Het idee dat je kind weg is, is zo onwijs naar. Vooral omdat ik eigen weet dat zij nooit ver weg zal gaan. In ieder geval niet voor nu. Yentl weet dat ze niet zelf over het bruggetje naar de speeltuin mag, en ze weet dat ze niet zelf de weg mag oversteken. Maar ik weet dat het een kind is, en heus niet altijd dit zal blijven doen wat wij haar vragen.

In de tussentijd kregen onze buren er lucht van en zijn gaan zoeken. Ricardo op de fiets, de moeders van Yentl haar vriendjes op de fiets. Alles flits in die tijd aan je voorbij. Ik heb Loua uit de auto gehaald, en liep in de buurt van ons huis rondjes. En riep Yentl haar naam, in de hoop dat ze met haar onschuldige hoofdje om een hoekje zou kijken en zeggen 'ik ben hier mam'. Maar dat gebeurde niet. Ik voelde aan alles dat mijn lichaam op scherp stond. Dit is mijn ergste nachtmerrie, dat ik mijn kinderen kwijt raak op wat voor manier dan ook. En geloof mij, in zo'n situatie is iedere seconde té lang! Iedereen die terug kwam richting mij en vertelde haar nog niet gevonden te hebben, vreselijk. Ik keek bij het water, bij het beruchte bruggetje. Het zal toch niet dat ze toch bij het water is geweest? En mijn kind straks daar in ligt. Met tranen over mijn wangen liep ik door de buurt. 

Tot mijn telefoon ging, en mijn vriendin/buurvrouw zei dat ze Yentl hadden 'gevonden'. Ik wist niet hoe snel ik terug naar mijn huis moest lopen. Met inmiddels geen kracht meer in mijn arm door het dragen van Loua. Maar het kon me niets schelen. Daar stond ze, met haar krulletjes door de war, compleet onschuldig. Ik moest huilen van narigheid en blijdschap! 

Waar ze uiteindelijk was? Toch bij mijn buren. De buurvrouw was in de slaapkamer, en daarom geen teken van leven in de woonkamer. Zoals ik al zei, normaal raak ik dus echt NIET snel in paniek. En wist ik diep in mijn hart ze echt niet ver weg kon zijn. Maar oh, ik ben op dat moment zo’n 30 jaar ouder geworden.

Wie heeft er ook wel eens zo’n situatie mee gemaakt?

3 jaar geleden

Yep, heel herkenbaar. Wij zijn op vakanties ons dochtertje kwijt geraakt. Manlief en zoon gingen naar de zee kijken en 5 seconde later ging mijn dochtertje er toch achter aan. Manlief en zoon kwamen terug en dochtertje was nergens te bekennen. De paniek sloeg toe. Wat bleek, man en zoon hadden besproken een wedstrijdje te doen wie het eerste bij de zee was. Dochtertje had ze dus niet meer gezien. Gelukkig had iemand haar gevonden een ijsje gegeven en naar de strandwacht gebracht. Ze kwam dus heel onschuldig en dik tevreden met een ijsje aan lopen. Gelukkig was het niet druk op het strand en was het niet erg warm, maar man.....dat gevoel, dat vergeet ik nooit meer. En hoop ik ook nooit meer mee te maken. Heeft me jaren van mijn leven gekost.

3 jaar geleden

Wat een heftige gebeurtenis,wat moet dat moeilijk zijn geweest en zijn!! Geen woorden voor.. Heel veel sterkte!!!!

3 jaar geleden

Heel herkenbaar. Mijn dochter was tussen 2 en 3 jaar. We woonden toen nog in een flat en ik had haar net van de peuterspeelzaal gehaald. Ik zou mijn fiets weer in de berging zetten en had tegen mijn dochter gezegt van loop maar vast naar boven( We woonden 3hoog in een portiek flat met 6 woningen in 1 portiek en geen lift, zeg maar.) Maar toen ik boven kwam was mijn dochter er niet. Ik weet niet hoevaak ik van beneden naar boven ben gerend in de hoop dat ik haar over het hoofd had gezien. Voor ons huis hadden we allemaal slootjes dus ik was als de doods dat ze in het water was gevallen. Tot ik gebeld werd en een vrouw vroeg of ik wat kwijt was. Het bleek dus dat ze naar een straat achter onze flats was gelopen en iemand vertrouwde het niet. Ik had het voordeel dat ze een naamplaatje met mijn nummer als hanger aan haar rits had hangen. Je wilt niet weten hoe dankbaar ik die vrouw was. En sindsdien ben ik haar niet meer kwijt geraakt uit mijn zicht. Ze is nu inmiddels 12 en vertrouw ik haar wat meer los 😁 😂 😂

3 jaar geleden

Oh wat moeten dit vreselijke minuten zijn geweest. Gelukkig was ze bij de buren en was ze daarna veilig bij jullie terug