Ik wil toch een bril!

Ziekenhuis

De moed zonk in mijn schoenen. We hadden goed geoefend, maar blijkbaar zag ze de laatste regels niet goed. Ik stond er nog niet zolang alleen voor en vond het opnieuw een tegenslag. Ik zag het al voor me, weer naar het ziekenhuis, onderzoek dit en dat. En dan ook nog een bril, wat een ellende. Natuurlijk zijn er ergere dingen en dat wist ik ook wel, maar ik moest toch even slikken. Op dat moment was het net even teveel. Maar ik wilde dat gevoel niet op Dunya overbrengen, dus bracht ik het positief.

Oogarts
De oogarts vond het wel meevallen. Ze zei dat ze waarschijnlijk niet alle plaatjes wist en maakte zich niet zoveel zorgen. Wel moest ze druppelen. Door die druppeltjes werden haar pupillen verwijd en kon de sterkte onderzocht worden. De uitslag kwam snel: +2,5 . We moesten nog eens terugkomen. Dunya kwam bij de test niet helemaal tot honderd procent, maar ik merkte echt niks bijzonders.

Details zien
Als ze eenmaal op school zit, geef ik het aan bij de juffen en ik vraag het in groep twee nog eens, maar ook zij zien niks bijzonders. Wel maakt één van de juffen een kanttekening: In groep drie worden de letters meteen veel kleiner. Bij de kleuters is het allemaal nog groot, maar volgend jaar zal ze goed moeten kunnen zien, anders komt ze in de problemen bij het leren lezen. Ik ben alert bij praatplaten. Grote tekeningen waar ze details op moet ontdekken. Het ging tenslotte om het dichtbij zien dat niet helemaal goed was. Veraf ziet ze goed, dat merk ik aan alles. Maar ook op die platen ziet ze dingen die mij niet zijn opgevallen. Ik kan me dus niet voorstellen dat er iets mis is, maar je weet nooit, dus ik neem het zekere voor het onzekere.

De allermooiste bril
Ik maak weer een afspraak bij de oogarts. Hoewel, Dunya moet niet naar de oogarts maar naar de orthopist. Ik vertel Dunya dat ze naar de oogarts gaat. Ik hou het maar bij oogarts, want dat is makkelijker uit te spreken. De telefoniste heeft gezegd dat haar ogen gedruppeld moeten worden. Dus dat vertel ik Dunya ook. Ze verheugt zich op het uitstapje, al vindt ze het niet leuk dat ze dan maar eventjes naar school kan. Omdat ik Dunya niet het gevoel wil geven dat het erg is als ze niet goed ziet, doordat ik laat merken dat ik het moeilijk vind breng ik het positief. Ik leg haar uit dat als ze niet goed kan zien, ze dan een bril moet hebben. Dat dat natuurlijk heel leuk is, want er zijn zoveel mooie brillen te krijgen. Ik beloof dat we dan de allermooiste uitzoeken voor haar. Ik slaag erin om haar enthousiast te maken en Dunya kan niet wachten tot ze naar de brillenwinkel mag om een bril uit te kiezen.

M van mama
Bij de orthopist verontschuldig ik mij dat we niet eerder zijn gekomen. Anderhalf jaar zit er tussen, dat is een half jaar te laat. “Geen nieuws, goed nieuws denk ik” zegt de arts. Dunya krijgt een letter M van mama in haar hand en moet deze dezelfde kant op wijzen als op het scherm. Eerst met twee ogen en daarna krijgt ze eerst een pleister op haar linkeroog en daarna op haar rechteroog. alles komt aan bod: groot, klein, middelmatig. Keurig wijst ze de goede kant op en kijkt verbaasd als ze klaar is. “Ik heb hier niks meer aan toe te voegen” zegt de arts. “We laten het hierbij. Mochten er in groep drie toch problemen ontstaan, zien we jullie wel terug!” Ik haal opgelucht adem, maar Dunya is erg teleurgesteld. De arts kijkt verbaasd, het is immers goed nieuws? Ik leg uit dat ik het zo positief heb gebracht dat ze zich al helemaal heeft verheugd op het uitzoeken van een bril. Geen bril. Maar de pleister mag ze natuurlijk wel mee.

Oogpleister
Ik vraag of ze terug naar school wil en hupsakee, haar jas gaat aan en ze rent naar de uitgang. Aan de juf vertelt ze wat de oogarts heeft gezegd. Als ik haar weer kom ophalen, vertelt ze aan een andere moeder dat ze geen bril mag. “Ik wil ook geen bril” zegt haar vriendinnetje somber. De rest van de dag is Dunya aan het spelen met de pleister. De ene beer en de andere beer, of de pop, of de hond: allemaal hebben ze problemen met hun ogen. Om de beurt mogen ze een pleister op hun oog. Na een dag is het nieuwe eraf. De pleister ligt vergeten in een hoekje.

Toch een bril
Maar dan… komt ze in een laatje mijn bril tegen. Ik was helemaal vergeten dat ik die had. Ik droeg m vroeger bij autorijden, omdat ik van veraf niet alles goed zag. Het had meer te maken met onzekerheid dan met mijn ogen. De sterkte stelde ook bijna niks voor. Dus hij ligt ergens in een la en ik heb m al jaren niet opgedaan. Dunya juicht! “Toch een bril!” Ik laat haar heel even haar gang gaan en dan spreek ik met haar af dat die bril in de la moet blijven. Het is niet goed voor haar ogen als ze een bril gebruikt die niet op haar ogen is afgesteld. Dus wederom teleurgesteld verdwijnt de bril weer in de la. Dan maar een zonnebril. Dat mag wel, ondanks de regen, of ondanks dat we binnen zijn. In de kerk loopt ze de hele dienst met haar zonnebril op, want er is zo’n felle zon. Ik laat haar maar begaan. Het kan geen kwaad en ze merkt vanzelf dat het niet fijn is om m binnen op te hebben. Bovendien moet ze haar teleurstelling toch verwerken en dat doet ze goed, op haar eigen manier!

Schoolarts

We zijn nu een aantal jaren verder. Als Dunya op haar vijfde een oog- en orentest krijgt bij de schoolarts, op school, staat er op het formulier dat alles voldoende is. Misschien was het een foutje destijds, of is het vanzelf bijgetrokken, in elk geval is er nu niks aan de hand. En dat is toch best wel fijn! Inmiddels begin ik te merken dat mijn ogen achteruit gaan. Wat wil je, ik ben al zo oud, al 42 jaar! Een leesbril is nog wat overdreven. De minst sterke maakt me al duizelig. Gelukkig heb ik Dunya die de kleine lettertjes moeiteloos hardop aan me voorleest.