"Ik verwacht het beste van mijn kind"

We willen natuurlijk het beste voor onze kinderen. Daar hoort vaak ook de overtuiging bij dat we grootse dingen voor onze kinderen wensen. Vaak in de vorm van prestaties. We hopen op topsporters, succesvolle CEO's bij multinationals, de nieuwe minister-president, solo's in het Nationale Ballet, een uitverkochte HMH voor onze zangtalenten. 

Maar...ís dat ook het beste voor onze kinderen? Ik vroeg me het weer eens af toen ik op het journaal hoorde over een hele groep toptennissers die al jaren aan matchfixing zouden doen. 8 van hen doen mee aan de Australian Open. Het doet je meteen ook denken aan de andere misstanden in de sportwereld. Wat een wereld. Al van jongs af aan wordt er van je verwacht dat je de beste bent. Niet dat je je best doet, dat is niet goed genoeg. Nee, je moet de beste zijn. Altijd. Nooit tijd voor baaldagen, luie buien of rondhangen met je vrienden. Nee, 7 x per week intensief trainen. Jezelf afbeulen, door de verzuring en pijn heen trainen terwijl je coach in je oor schreeuwt dat het nog harder moet, nog beter, nog sneller. Je laten gaan bij een feestje? No way. Allereerst passen die hapjes en drankjes vol lege calorieën totaal niet in je strenge dieet. Daarnaast moet je morgen weer vroeg op, want je moet trainen. En dan heb je het eindelijk gemaakt als topsporter, kom je in een 'dog-eat-dog'-wereld terecht, vol economische belangen maar ook vol jaloezie (laat je niet verleiden door de elegante tutu van een ballerina, menig solodanser krijgt blessures door 'per ongeluk' struikelen over de uitgestoken voet van hun opvolger). Mensen zijn tot de gekste dingen in staat. De druk wordt groter en groter. En ja, als die ene wielrenner weg komt met doping en ook nog eens een grote sponsor binnen haalt, zie je dan maar stevig in je schoenen blijven staan en niet zwichten onder die druk. 

Jezelf hogerop werken in een bedrijf, all the way to the top? Mooi streven. Maar dan moet je niet al teveel verwachten van weekendjes weg, vakanties waar de laptop en telefoon uit kunnen blijven en lekker op tijd thuis zijn om nog even te stoeien met je kleine voordat je hem op bed kunt leggen. Als minister-president heb je al helemaal nooit echt vakantie. Je kunt een poging doen hoor, maar als je net dat ene telefoontje krijgt over een crisis, zul je je resort moeten verlaten. Of de rij bij de Efteling, waar je bodyguards je met spoed richting de uitgang begeleiden, op naar het Binnenhof. 

Even boodschappen doen als Adèle of Justin Timberlake zijnde wordt ook knap lastig. Alles wat je doet, wordt vergroot. Het gaat scheef de bladen in. Je ziet een oud-klasgenoot die je na jaren weerzien onschuldig omhelst. Meteen wordt de foto die daarvan gemaakt wordt, in de roddelbladen gezet met een waardeloos geschreven artikel (tenenkrommend slecht geschreven, los van de zinloze inhoud) met allerlei speculaties over een geheime romance, zodat je huwelijk ook nog eens in gevaar kan komen. Heeft je kind, zoals iedere puber, een onhandig moment? Heel Nederland smult van je losgeslagen puber die de weg duidelijk kwijt is (maakt niet uit dat je kind het super doet op school en altijd voor het donker thuis is, maar net die ene dag als incident een biertje te veel op heeft en na een struikelpartij in de struiken belandt). Los van de vele uren werken, de uitputtende tours waar je maanden uit een koffer leeft en je kinderen amper ziet. 

Dus is die top wel het beste wat je wilt van je kind? Is je best doen, het beste uit jezelf halen tot op zekere hoogte, ook niet gewoon goed genoeg? Ik zeg dit met een dubbel gevoel. Want als mijn kind een oprechte passie heeft waar hij écht voor wil gaan, dan ben ik de laatste die hem tegen zou houden. Dan verdient hij mijn onvoorwaardelijke steun. Al kost het ons ieder weekend, iedere avond en daarbij vele verlofuren. Dan moet hij ook gewoon gaan voor die audities, voor die wedstrijden, voor die studie, voor die baan. Want natuurlijk hebben de eerder genoemde voorbeelden ook heel veel positieve kanten, waar je veel voldoening uit kunt halen. Ook al betreedt hij daar in een wereld die hard is, keihard. Ook al loopt hij risico's (mits binnen mijn grenzen hè...ik heb het niet over levensbedreigende risico's, nooooo way!). Ik zou het met hem over de mooie maar ook lelijke kanten hebben van de passie. Een realistisch beeld creëren. Weet je, als hij maar gelukkig is. En ja, dat klinkt zo makkelijk. Maar zo makkelijk is dat niet. Ja ik zou het fijn vinden als hij makkelijk leert en een goede studie doet. Dat opent immers deuren, wat het leven voor hem ook makkelijker maakt. Maar nooit ten koste van alles. Teveel zie ik het gebeuren in mijn werk met studenten (ik ben opleidingscoördinator & studieadviseur op een universiteit), dat een student een studie in economie doet, niet uit intrinsieke motivatie maar omdat de ouders dit een wijs idee vinden. Je snapt wel dat dit ook geen enkele kans van slagen heeft. Zo triest. Of ouders die hun eigen mislukte droom aan hun kind opdringen in de vorm van sport of modellenwerk, wanneer een kind hier zelf geen passie voor heeft. Het verschrikkelijke fenomeen Toddlers in Tiaras, wat op TLC te zien is, heeft schrijnende scènes waarin kleine 4-jarige Barbietjes in de camera vertellen dat ze het niet leuk vinden om 4 uur in de make-up en krultangen te moeten en liever zouden spelen met hun vriendinnetjes. Maar ja, dat mag niet van mama, dan is ze teleurgesteld. What the hell??? De gemiddelde kleuter kan allereerst geen 4 minuten stilzitten doorgaans. En waarom zouden ze, ze zijn kind! Ren rond, dans alsof niemand kijkt, knoop een theedoek om je nek en ren rond als superheld. Hijs je laarzen aan om in de regen te stampen. Speel buiten met je vriendjes. Dat zijn toch de enige 'prestaties' die je mag verwachten van een kindje? 

Ja ik ben beretrots dat Max al met lezen en schrijven bezig is op zijn 4-jarige leeftijd. Ja ik ben beretrots dat hij zulke wijze dingen zegt die totáál niet bij zijn leeftijd horen. Ja ik ben beretrots dat hij interesse heeft in anatomie, fysiologie en astronomie. Maar dit zijn gewoon dingen die hij zelf heel leuk vindt, we helpen zijn interesses faciliteren. Maar zullen nooit iets opdringen. Want ik ben écht supertrots als hij (als supervoorzichtig persoontje) opééns van de heel hoge glijbaan durft. Ik ben supertrots als hij in een volle Park Plaza in het Vennenbos (afgelopen vrijdag) eerst verlegen is en dan opeens op het podium waar een live-muziekduo bezig is, staat te dansen met het stoerste gezicht. Rond rennend tussen de tafeltjes vol publiek. Helemaal los, helemaal zonder schaamte, met de gekste moves. Hoe gekker hoe grappiger hoe beter! Ik ben supertrots als hij samen met zijn vriendjes Stijn en Marit (ook op het Vennenbos) een grapje heeft bedacht aan tafel en van zijn toetje een vieze heksensoep maakt, waar ze alle drie zó hard om moeten lachen dat ze rood aan lopen. Want dan zie ik hem oprecht gelukkig zijn. Dan zie ik hem stralen. En dat is het beste gevoel van de wereld voor een moeder. 

Wil hij topsporter, danser, formule 1-coureur, zanger, CEO of minister-president worden? Mama staat trots aan zijn zijde en zal hem 100% steunen.  Wil hij iets heel anders doen? Wil hij een 'gemiddelde' baan, wil hij tijd vrij houden voor vrienden en gezin of een creatieve hobby? Wil hij 'gewoon' gelukkig zijn? Dan staat die 100% aan steun uiteraard volledig klaar. Ja ik wil het beste voor mijn zoon. Ja ik wil dat hij het beste uit zich zelf haalt. Maar dat beste kan ook zijn dat je vooral tevreden bent, zonder dat je een BN-er bent, beroemde wetenschappelijke publicaties de wereld in schrijft of een dikke Mercedes, BMW en Audi voor je villa hebt staan. Ik ben immers trots op mijn zoon. Hoe dan ook. Hij is geweldig. Ik zal hem stimuleren zijn best te doen, natuurlijk. En als je echt iets wilt in het leven, moet je leren er hard voor te werken. Maar het belangrijkste is, dat je weet wat je wilt. Dat je weet waar je gelukkig van wordt. En dát is wat ik wens voor mijn kind.