Ik lieg tegen mijn kinderen en zij ook tegen mij.

Liegen. We doen het allemaal. Een leugen om bestwil. Gisteren deed ik het nog tegen de kinderen. We waren (te) laat thuis en we moesten nog eten. Ik maakte een tosti voor de kinderen met wat groente en fruit ernaast. Mijn zoon Livay vroeg: “Heb jij geen honger mama?” Waarop ik antwoordde: “Nee nog niet. Ik ga straks een tosti eten.” Dat deed ik alleen helemaal niet. Er lagen nog twee hamburgers in de koelkast en een stuk stokbrood. Ik maakte daar voor mijn (nog steeds niet) man en mezelf een lekker broodje hamburger van. Nu liep het toevallig zo doordat het laat werd. Maar deze leugen gebruik ik (minimaal) één keer per week. Als Laurens en ik ordinair aan een patatje zitten en een pita shoarma met heel veel knoflooksaus eten bijvoorbeeld. Of die zak m&m’s die in mijn kledingkast staat, zodat we die op de zaterdagavond kunnen eten zonder de kinderen. Terwijl ik dit type bedenk ik nog een paar leugens. Conclusie: Je liegt vaker dan je denkt.

Kinderen liegen

Kinderen doen dit net zo goed. Een smoesje verzinnen om ergens onderuit te komen of jezelf te verdedigen. Onze drie oudste kinderen zijn 7, 6 en 4 jaar. Ze worden ouder, mondiger en de gesprekken beginnen serieuzer te worden. Soms verbaas ik me al hoe slim een meisje van 7 jaar kan zijn. Ik kan ook echt genieten van de gesprekken die wel al met elkaar hebben.

Smoesjes bedenken – met andere woorden: liegen, dat kunnen ze al. En dat vind ik erg lastig. Niet lastig omdat ik niet weet of ze de waarheid spreken of niet. Dan moeten ze eerst aan hun pokerface werken, want hun zenuwachtige hoofdjes verraden ze. Ik vind het lastig te bepalen wanneer het liegen (nog een soort van) onschuldig is of niet. Natuurlijk is liegen gewoon niet goed. Maar zeg nu zelf?! Zei jij nooit een leugen om bestwil als kind? Dat je al vol zat tijdens het avondeten na vijf happen, omdat je het eigenlijk niet lekker vond... Je nog even een slokje water wilde drinken als je naar bed moest om tijd te rekken… Of zei je dat je de barbie eerder had terwijl dat eigenlijk niet zo was… Wanneer is het dan echt zorgwekkend?

De eerste echte leugen

Van Sinterklaas (nog zo’n leugen om bestwil…) hadden de meiden een leesboek gekregen. We hadden de afspraak gemaakt dat ze allebei het boek uit zouden lezen en daarna mochten ruilen. Onze dochter Yvah van 7 jaar was pas op de helft van het boek en onze andere dochter Novée van 6 jaar had hem al uit. Novée vroeg of ze mocht ruilen met Yvah, omdat ze haar boek al uit had. Dat was natuurlijk helemaal niet waar. Als ik al een twijfel had, dan had ik het wel aan haar gezicht gezien. Ze stond gewoon keihard in mijn, en haar vaders gezicht te liegen.

Good cop/bad cop

Ik zag de irritatie opkomen bij mijn (nog steeds niet) man en voelde het ook bij mezelf. Rustig vroeg ik aan Novée of ze echt het boek had uitgelezen. Twijfelachtig loog ze gewoon weer en daarna nog een keer. Haar vader vroeg streng of ze het echt zeker wist, aangezien Yvah pas op de helft was en al sneller leest dan haar. Ik had het gevoel alsof we een misdadiger aan het overhoren waren om zijn daad te laten bekennen. Laurens en ik speelde ‘good cop/bad cop en Novee was de grote misdadiger. Laurens ‘de bad cop’ kreeg de waarheid er niet uit dus ging ik over op ‘good cop’. Ik legde haar uit dat het dapper zou zijn om toch eerlijk te zijn, ondanks dat je het spannend vindt om te zeggen. Dat ik daardoor minder boos zou zijn als dat ze leugen zou volhouden. Ik zou de vraag nog een keer stellen en er dan over ophouden. Toen gaf ze het toe. Ze had het boek niet gelezen. De grote misdadiger had bekend!

Natuurlijk klinkt het heftiger dan dat het was. Het is nog steeds een meisje van 6 jaar. Maar voor mijn gevoel was ik echt de rechercheur die net een zaak had opgelost. Dit voelde niet goed. Was dit het begin van velen leugens? Zal ze straks echt een grote misdadiger zijn? Of misschien wel een pathologische leugenaar? Wie weet is het hartstikke onschuldig en is ze straks strafrecht advocaat.

Praten met elkaar

Dit punt moesten we goed bespreken met elkaar. Het is namelijk niet alleen de schuld van het kind om te liegen. Waarom liegt een kind? Is het om ergens onderuit te komen? Dat je bang bent dat de ander boos of teleurgesteld wordt? Of gewoon echt heel erg bang bent? Ik wilde weten waar het vandaan kwam zodat het in de toekomst misschien niet meer hoeft te gebeuren.

Tijdens het gesprek met Novée kwam eruit dat ze ons (gelukkig) niet eng vindt. Novée wilde heel graag het andere boek lezen en dacht eronderuit te komen door te zeggen dat ze hem uit had. Eigenlijk kon ik dat best begrijpen. Ze hield vol omdat ze ons niet wilde teleurstellen en het toch wel een beetje spannend vond om het te zeggen. Uiteindelijk hebben we dit met elkaar goed besproken en legde ik haar uit dat wat ze ook doet, we altijd van haar blijven houden en nog net zo blij met haar zullen zijn. Voor haar een leerpunt en voor ons net zo goed.

Een hekel aan liegen

Nog steeds heb ik na dit een hekel aan liegen. Het zal (hopelijk) niet iets zijn waar ik aan gewend zal raken. Maar het is wel iets zijn wat ook bij het ouderschap hoort. Straks als Novée 16 jaar is zal ze genoeg smoesjes bedenken om onder huiswerk uit te komen of te laat thuis zijn omdat ze (zogenaamd) de nachtbus had gemist. Dan zal ik nog eens terugdenken aan haar slechte pokerface en onze good cop/bad cop strategie. Tot die tijd probeer ik haar te laten zien dat eerlijkheid het langst duurt en we hier alles in huis eerlijk tegen elkaar kunnen zeggen. Als ze dan een grote misdadiger wordt, of juist strafrecht advocaat, zal ze nog eens aan die zeurende ouders terugdenken met hun goed bedoelde adviezen.

Liegt jouw kind wel eens en jij ook tegen hem en/of haar ?

Ps.

Wil je meer verhalen lezen of ons gezin leren kennen? Check dan vooral even mijn instagram @mamash.nl

Tot volgende week!

Liefs,

Ashley