Ik hou van Holland en van de Heihaas!

De tweede vakantiedag

Dag twee op de Heihaas. Als ik opsta voel ik mijn rug. Ai, dat gesleep met koffers is een aanslag geweest op mijn rug. Gelukkig was het vorige week na een dag over en dat zal nu ook wel zo zijn. Het is ook minder erg dan zaterdag, dus ik neem even gas terug. Voor Dunya maakt het niet uit, die gaat een sleutelhanger knutselen in de Bollo-club. En vanmiddag zwemmen en daarna schminken. Ze ligt al in het zwembad voordat de activiteit begint.

Fietssleutel

Ze komt tussendoor af en toe even thuis. Of ze belt even. Dan is het fijn dat ze een telefoon heeft. Maar het is zeker niet de bedoeling dat ze hem gebruikt zoals ik. Het is een manier om te kunnen checken waar ze is en dat is vaak voor mij wel een geruststelling. Voorlopig doen we geen andere nummers dan papa en mama in haar telefoon. Eerst maar eens kijken hoe het dan gaat. Na het zwemmen komt ze thuis. “Mama, heb jij mijn fietssleutel?” vraagt ze. “Nee liefje, die heb je zelf” zeg ik geschrokken. We lopen terug naar het zwembad om te zoeken. Nergens te vinden. Onmogelijk. Ik zucht eens diep. Het is bar en boos de laatste tijd met dingen kwijtraken. En ik word niet meer boos omdat ik weet dat ze er niks aan kan doen. Net als ik. Want ik heb het ook. Vorige week een sporttas vol kinderkleding van Dunya. In het krat van haar fiets laten zitten. Ik heb haar fiets op slot gezet en heb op onverklaarbare wijze die enorme tas over het hoofd gezien. In elk geval is ie niet thuis. Zoveel spullen komen terug als we het kwijtraken, maar deze tas is spoorloos. Natuurlijk, die is bewust meegenomen, dat is iets anders dan gewoon kwijtraken. Ik ben nog bij de politie geweest, maar die kan weinig voor me doen. Pech. Maar de fietssleutels van een gehuurde fiets…. Dat is wel vervelend. Ik duik in mijn tas en na een tijdje voel ik iets. Zou het…? Ja hoor, daar is de fietssleutel. Sorry lieverd. Mijn fout. We halen opgelucht adem.

Roofvogeldemonstratie

De roofvogeldemonstratie is al begonnen en we verplaatsen ons naar de andere kant van het hoofdgebouw. Dunya vindt het reuze interessant en volgt de vogel met haar ogen. De verzorger vertelt dat hij ook de roofvogels heeft getraind die te zien zijn bij de show van Raveleijn in de Efteling. Dunya is meteen alert. “Dat is echt een coole show!” zegt ze. Grappig, dat ze die afgelopen vrijdag heeft gezien en nu hoort ze dit. Ik ga terug naar het huisje. Dunya zit in de schaduw met vrienden die ze kent van het springkussen en het knutselen of het zwemmen. Voor mij is er geen zitplaats en dat vindt mijn rug niet fijn. “Na de voorstelling komt Bollo en daarna schminken” zeg ik. Ze geeft me de euro van het zwembadkluisje. “Betaal die dan maar voor het schminken” zeg ik. “Er staat vrijwillige bijdrage en ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet” zeg ik. “Ik ga gewoon gratis” zegt Dunya. Ze heeft gelijk. Wat een flauwekul, vrijwillige bijdrage. Je vraagt geld of je vraagt niks.

Knuffeltijd met Bollo gemist

Om vier uur komt ze thuis. “Wat doe je hier? Het is knuffeltijd met Bollo!” roep ik. Ze moet even dit en even dat en gaat dan weer terug. Te laat. Bollo is al weg. Binnen tien minuten was ze terug maar Bollo heeft helaas niet gewacht. Het is niet te geloven dat we er al twee dagen zijn en hem nog steeds niet hebben gezien. Dunya is boos en teleurgesteld. ’s Avonds zet ze de wekker om ervoor te zorgen dat ze morgen in elk geval op tijd is. “Het knutselen kan ik niet beloven, maar je bent zeker op tijd terug voor Bollo!” beloof ik.

Verjaardagscadeautje

Morgen gaan we echt even naar het centrum. Het is twee haltes met de bus en een eindje lopen, maar een alternatief is duurder: een fiets huren. Dunya heeft haar fiets voor een hele week, maar nog een fiets wordt een beetje te gek. Ik wil nog een verjaardagscadeautje erbij voor Dunya. Ik heb lang volgehouden dat ik nog niks heb gekocht, om de spanning op te voeren, maar dat is niet te doen met een kind als Dunya. “Mama, toen ik je koffer aan het uitpakken was, deed jij een cadeautje onder het bed. Waarom deed je dat?” vraagt ze. Ik zucht. Het was de bedoeling dat je niet zou weten dat ik al een cadeautje had” leg ik uit. “Maar ik heb allang gezien dat er drie cadeautjes in je koffer zaten!” zegt ze verbaasd. Nog vier nachtjes slapen. Ze weet het precies. En dit is haar eerste verjaardag buiten Amsterdam. Tot nu toe zijn we altijd thuis met haar verjaardag, maar ze wilde nu heel graag op de Heihaas haar verjaardag vieren. Dus hebben we zo geboekt dat we op haar verjaardag hier zijn. En nu is er ook nog een Zomermarkt op haar verjaardag, met heel veel leuke activiteiten. Wat een geweldige planning. We vinden het altijd heel leuk om gezellig samen te zijn op haar verjaardag. Een feestje met familie volgt dan later wel. En misschien doen we nog iets met buren. Maar dat is van later zorg. Sowieso zit de vakantie behoorlijk vol. In elk geval zijn we samen op haar verjaardag en daar genieten we altijd erg van. Dit wordt ook een heel bijzondere verjaardag, op de Heihaas.

Schminken

Na het schminken komt Dunya meteen thuis. Later dan verwacht en gehoopt want het eten is klaar en we willen om half acht weer naar een spelshow. Dat wordt snel dooreten. Om kwart over zeven staat Jason weer voor de deur. “Dunya kom je?” vraagt hij. Tijdens het eten had ze me verteld dat ze met zijn vader heeft gepraat. “Als je hem irritant vindt mag je er gerust iets van zeggen!” vertelt Dunya. “Hoezo, vind jij hem irritant?” vraag ik. “Nee, jij wel!” zegt ze. “Oh echt?” reageer ik verbaasd. “Ja, je vindt het toch vervelend dat hij steeds door je heen praat?” zegt ze. O ja, dat is wel een beetje lastig. Als ik Dunya iets probeer te vertellen gaat hij er dwars doorheen. Uiteindelijk zeg ik tegen Dunya: “Ik vertel het je straks wel!” Dat heeft ze met vader besproken. Oeps, dan voel ik me een beetje betrapt. “Hij heeft adhd!” vertelt ze verder. Aha, dat verklaart een hoop en geeft meteen een heel ander beeld over een kind. “Dan is hij gewoon enthousiast en kan hij er niks aandoen” knik ik.

adhd

We grijpen de situatie aan om even te duiken in het fenomeen adhd. “Het is een broertje of zusje van add en een neefje of nichtje van autisme.” Dunya schiet in de lach. Ik ga nog even door. “Of misschien is het eigenlijk een stiefzusje, want het is toch echt iets anders! Maar het heeft wel allemaal met elkaar te maken!” Ik dacht even dat ik het goed kon uitleggen, maar dat blijkt toch tegen te vallen. Het komt wel weer eens ter sprake. Ik denk dat de kern van het verhaal wel overgekomen is.

Ik hou van Holland

De Ik hou van Hollandshow is een feestje. De kinderen zijn super enthousiast en de jongeren van het Fun & Recreatieteam wakkeren dat ook aan. De strijd lijkt aan het begin al beslist: ons team heeft een enorme voorsprong. Maar dan gaat er bij de spellingsronde wat mis, waardoor we ingehaald worden door het andere team. Het wordt toch nog even heel spannend, maar in de laatste ronde, bij de allerlaatste opdracht, winnen we. Er volgt nog een polonaise. En dan mag iedereen naar de bungalow. “Mag ik nog heel even op het springkussen?” Nee, dat mag niet en ze gaat boos naar huis. Daar moet ze nog iets anders doen. Ik kan roepen wat ik wil, maar het bad moet maar wachten. En dan denk ik ook nog in een vlaag van verstandsverbijstering dat het helpt om haar telefoon af te pakken. Het resultaat is uiteindelijk dat ze weer veel te laat in bed ligt. Morgenavond geen activiteit, maar proberen een beetje bijtijds naar bed te gaan. Voor mij trouwens ook, want ik ben hier om uit te rusten en dat lukt niet erg als het elke nacht heel laat wordt. Vanaf morgen dus, allebei op tijd naar bed en de volgende dag op tijd weer opstaan.

Fotomoment

Morgenmiddag op de foto met Bollo! Dat mogen we niet missen. De rest zien we dan wel weer. Maar na drie dagen hebben we gewoon RECHT op een uitgebreide ontmoeting met Bollo, dus we zullen er zijn.