11 jaar geleden
Ik ben toch niet gek!
Nog geen jaar geleden heb ik regelmatig gedacht 'werd ik morgen maar wakker en hoorde ik m'n jongetje maar eens echt kletsen in zijn bed'. En dan bedoelde ik 'enigszins verstaanbaar kletsen', want je moet natuurlijk wel realistisch zijn bij een 2 jarige. Lange tijd zei mijn zoontje bijzonder weinig. Ik maakte er niet zo'n punt van, 'het zou wel komen', dacht ik, al was het niet leuk om 2-jarige kinderen van vriendinnen te horen praten als Brugman (bij wijze van spreken). Juist omdat mijn zoontje wel alles begreep wat ik tegen hem zei, maakte ik me geen al te grote zorgen. Net na zijn tweede verjaardag begon de consultatiebureau-arts erover dat het wel heel minimaal was wat hij aan taal produceerde. Als ik zelf nog geen contact had gezocht met een peuterspeelzaal, dan zou zij contact zoeken om ervoor te zorgen dat we als een soort 'spoedgeval' vóór zouden worden gelaten. We hadden echter al geruime tijd daarvoor ons zoontje op de wachtlijst laten zetten. 't Zou tenslotte nog even kunnen en mogen duren. Nu kon hij echter vrij snel terecht en kwam hij als allerjongste kindje daar binnen. O ja, en of het ook niet zinvol was om met hem naar het audiologisch centrum te gaan (aldus het consultatiebureau). Het audiologisch centrum? Ik dacht daarbij meteen aan kinderen die zware gehoorproblemen hadden. Nu bleek dat wel iets genuanceerder te liggen. Leermomentje voor mezelf. Aan zijn gehoor mankeerde niets, daar was ik van overtuigd. Hij was het die me juist attent maakte op zachte geluidjes waar ik geeneens aandacht aan schonk. Maar goed, bij het consultatiebureau zouden ze het toch wel weten en niet zomaar iets roepen, dacht ik, toch enigszins naïef.
Afijn, om een lang verhaal wat in te korten: vier bezoeken aan het audiologisch centrum en een jaar met de peuterspeelzaal verder (slechts 1 dagdeel per week, dat wel) kan ik uit eigen ervaring zeggen dat elk kind echt zijn eigen tempo hanteert. Mijn zoontje onthoudt de gekste woorden, zingt de hele dag door, is een übervrolijke peuter en zijn ontwikkeling zit in een stroomversnelling van hier tot... Tokio ofzo. Geen enkele reden tot zorg (meer). Je zou er haast al een faalangstige peuter door krijgen, terwijl mijn zoontje niets mankeert.
Herken je het, dat je als moeder je zo kunt laten opjutten door de buitenwereld die vol lijkt te zitten met vlotte praters, dreumesen van 1,5 die zindelijk zijn, peuters die hun eigen veters strikken en dergelijke?
Wanneer gaan we eens luisteren naar ons eigen moeder-instinct dat zegt dat het wel goedkomt en dat mijn kind net zo intelligent is als elke andere peuter (stiekem denkend dat de mijne toch nog slimmer is... ;-))
Liz en Liz
wat fijn om dit te lezen! Mij hadden ze ook op de kast zitten na een bezoek aan t CB..pfff kon wel janken toen ik naar buiten liep.. Ze zou te weinig zeggen en maakte (in hun ogen) rare klanken dus ze dachten dat ze niet helemaal goed hoorde..dus doorgestuurd naar audiologisch centrum. Gelukkig alles was in orde maar daar hebben wij nooit aan getwijfeld..als we iets naar haar fluisteren dan hoorde ze t goed..toen kwam t volgende we moesten echt naar de kinderfysio toe want ze loopt wel heel erg met haar voeten naar binnen toe!! Dus ook daar naartoe geweest..ook hier niks aan de hand..onze dochter is flexibeler dan andere kinderen en ze heeft geen problemen met lopen/rennen dus geen rede voor paniek! Inmiddels ben je dan al snel 6 weken verder en weet je dat er niks aan de hand is maar in de tussentijd trek je t je toch wel aan...je vraagt je af:zouden wij t gewoon niet willen zien... Net voor t bezoek aan t audiologisch centrum begon onze dochter ineens aan een inhaalspurt met praten en nu 2 maanden verder heeft ze zelfs al 2 woordjes achter elkaar gezegd! ik ben trots op haar en ze kan nog lang genoeg lopen en praten tot ze er zelf genoeg van krijgt(of wij ;-) )
Anoniem
Elk kind heeft zijn eigen tempo. Helaas leven we in een maatschappij waar elk kind zich bijna aan de richtlijnen moet voldoen om als waardig kind aan gezien te worden. Lopen ze niet over de vooruitgestippelde lijn waar een gemiddelde dreumes over loopt dan moet er wel wat mis zijn en wordt je in elk hokje geduwd waar ze je in kunnen duwen. Als er echt iets mis is. Dan voel je dat wel. Je moederinstinct laat dan alarmbellen afgaan. We zouden met zijn allen idd eens wat meer op onze instincten moeten vertrouwen.
Anoniem
gaat
Anoniem
Toch klopt je moeder-instinct vaak wel maar is er toch enige klein puntje van onzekerheid, die ze dan net weten te raken. Maar fijn dat het goed!