Een week of twee geleden ging ik naar mijn werk. Net voordat ik weg wilde gaan zocht ik mijn sleutels. Ik kon ze in de haast niet vinden en mijn man was toch thuis, dus die kon gewoon open doen 's avonds. Die sleutels zou ik later wel zoeken.
Eenmaal thuis ging ik op zoek. Ik vroeg mijn man of hij wist waar hij ze voor het laatst had gezien. Dat wist hij wel: Elfa had ze te pakken en liep ermee door de slaapkamer. Oké, dan liggen ze vast onder het bed, mispoes. In de kast misschien, in een schoen, in de wasmand, de prullenbak, de kattenbak? Nee hoor, nergens!
Ondertussen hebben we de woonkamer geverfd en behangen dus alles is van zijn plek geweest en nergens kwam een sleutel vandaan. In de keuken heb ik alle kastjes leeg gehad, alles van zijn plek, maar nee hoor, onvindbaar.
In het begin deed ik nog pogingen om Elfa in mijn zoektocht te betrekken. Zij heeft ze immers ergens verstopt. Maar waar? Elfa weet het niet meer en ik weet ondertussen niet meer waar ik moet zoeken.
Ik heb net weer in de slaapkamer gezocht op dezelfde plekken waar ik al had gekeken. Maar natuurlijk vind ik niets. Ik ben op het punt beland om op te geven. Dan moet ik dus op mijn werk een nieuwe inklok druppel aanvragen en die zijn niet goedkoop want je moet ook nog eens een boete betalen. En dat terwijl ik weet dat ze ergens moeten liggen!
Ze zijn in huis maar waar?! Ik wil bijna opgeven, bijna. Maar ik laat me toch niet verslaan door een peuter met verstoppertje spelen?
Alle reacties (14)