9 jaar geleden
Ik ben een "NEE"-mama
Hoe veel ik ook mijn best doe om de opvoeding van mijn dochter positief te benaderen, ik voel me een echte "NEE"-mama.
Over het algemeen lukt het ons prima om onze dochter (net 2 geworden en erg temperamentvol!) op een positieve manier op te voeden, vooral mijn vriend is er een ster in aankleden tot een feestje te maken, haar een dag te vermaken zonder morren, met haar in de wandelwagen te wandelen zonder dat ze er uit wil etc...... Op zijn vrijdag met haar alleen valt geen onvertogen woord. Op mijn woensdag met haar is dat helaas vaak heel anders. Ik voel me een "NEE"-mama, het lijkt wel alsof ze van mij het onmogelijke vraagt.
Geen kleren aan willen doen, geen tanden willen poetsen, gedragen willen worden, zelf lopen in plaats van in de wandelwagen, geen zin om te eten, krijsen in de supermarkt, het is elke week wel een paar keer prijs. Gisteren moest ik haar naar binnen dragen, mevrouw ging niet zelf lopen maar stortte zich op de oprit in het grind. Na haar even daar te hebben gelaten om tot bedaren te komen moest ik haar dragen én de boodschappen in een doos meenemen naar binnen. Ja, simpel zou je denken: dat gaat niet! Maar wel volgens mijn kleine meid. En het kon niet alleen het MOEST. Uiteindelijk is ze woest stampend mee naar binnen gegaan, heb ik haar op haar strafplekje laten uithuilen en afkoelen en ben vervolgens mijn boodschappen uit de auto gaan halen. Wat heb ik daar dan buikpijn van. Mijn kleine lieverd is overigens ook heel erg lief hoor, gelukkig het meerendeel van de dag, maar helaas blijft een negatief gevoel bij mij vaak langer hangen.
Helaas ben ik doordeweeks vaak alleen met mijn dochter omdat papa in het buitenland werkt, dus zal ze het met mij moeten doen. Helaas kan ik de keren dat ik "Nee" zeg op een dag niet tellen en doe heel hard mijn best het anders te doen. Iemand goede tips of zelfde ervaringen?
Annemiek2
Hoi Suzan, Eventjes geleden ben ik deze organisatie tegen gekomenHow2talk2kids. Dit is hun website: https://how2talk2kids.nl/ wellicht hebben ze wat tips die je zelf nog niet gebruikt en die misschien werken. Ik heb nog geen ervaring met deze leeftijd maar kijk wel met enige regelmaat op deze site. Succes met je lieve dochter. enne mijn dag is ook meestal weer goed als ik in de prachtige ogen van mijn zoon kijk als hij de boel op stelten zet of boos op me wordt.
mariyenka
Het is de leeftijd denk ik, het zal vanzelf weer over gaan. Mijn zoontje (nu 2,5) doe exact hetzelfde. Papa ziet hij veel minder (=vrachtwagenchauffeur en veel van huis) dus als hij wel thuis is, is het feest! Geen driftbuien, alleen plezier. Maar ja... de rest van de tijd zal hij er toch met mama uit moeten komen en dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Ik heb het gevoel alsof hij bij mij het gewoon extra bont probeert te maken om te kijken hoe ver hij kan gaan. Ik voel me soms een vreselijk en gemeen mens, dan compenseer ik weer door overdreven lief te gaan doen en binnen vijf minuten heeft hij me weer op de kast door (mij al aankijkende) een beker limonade langzaam over de vloer te gieten.... pff. Alsof hij misbruik maakt van een zwak moment haha. Ik heb nu geleerd dat ik (ook al vind ik het niet leuk) toch maar de strenge ouder moet zijn en aan het eind van de dag vind hij mij nog steeds de liefste mama van de wereld. Dat zal jou meisje, door het peuter puberen heen, ongetwijfeld ook vinden! Succes :-)