Ik ben 2 en ik zeg "NEE!"

Nog geen twee jaar oud en het begon al. Die verdomde peuterpuberteit. Zwanger van de tweede en dus emotioneel labiel, werd het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald. Krijsen alsof er een moord werd gepleegd en woede-aanvallen waar je "u" tegen zegt. En waarom? Omdat mama iets wilde, er iets niet lukte of mama een keertje "nee" zei. En dan maar proberen rustig te blijven en vooral niet je frustraties te uiten. Schreeuwen heeft geen zin, huilen ook niet. Het enige dat hielp was haar midden in de kamer op de grond te leggen en haar uit te laten razen. Maar ja, wat doe je dan als je buiten op straat bent? Ik heb haar maar in de auto gezet en aanstalten gemaakt om naar huis te gaan (en ik was de winkel nog niet eens in geweest!).

Gelukkig, nu driekwart jaar verder, zijn de ergste woede-buien voorbij. Een enkele keer gebeurt het weer, maar dan gaat ze de gang op (traphekje dicht en laarsjes van de mat). Na een tijdje gaat de kamerdeur heel stilletjes open en kijkt ze met een vragend koppie de kamer in. Tuurlijk mag ze binnenkomen en krijgt ze van mij een hele dikke knuffel. Dan leeft ze weer helemaal op en gaat spelend en kletsend heen. Klusje geklaard :-)