''IEDEREEN IS ANDERS MAAR SAMEN ZIJN WE UNIEK''

In mijn jongere jaren dat ik met de dans school op kamp ging, Was dit meestal bij een instelling waar ook jongeren met een beperking verbleven. Ik was vroeger als de dood, Ik ben een keer flink geschrokken Ik snapte niet wat er mankeerde met die kinderen die er toch anders uit zagen. Ik was er niet mee bekend Ik was jong hield van dansen speelde veel met vriendinnen. Maar een kindje die er anders uit zag vond ik toen maar raar en spannend.

De loop der jaren is dat positief veranderd , man wat ben ik dol op kindjes met het syndroom van down, of kindjes met autisme , etc... eigenlijk zijn we allemaal ''UNIEK'' uniek op ons eigen manier toch...? Ik ga nu graag naar brownies en downies bijvoorbeeld, omdat ik daar dan zit en geniet van de jongeren met een beperking die weer genieten van het werk wat ze doen.  Hierbij neem ik juist mijn kindjes mee, dit omdat ik zelf nog wel weet hoe spannend ik het vond als ik een kindje of volwassenen zag in een rolstoel of die er anders uit zag liep of sprak, Ik vind het toch best kwalijk van me zelf dat ik toen zo dacht … Het doet me zelf pijn dat ik soms zo bang was, terwijl er niets engs aan is en terwijl het ook mensen zijn net als mij. 

Vandaar dat ik nu ik zelf kids heb, hun ook laat zien dat iedereen uniek is, hoe je er ook uit ziet of wat je ook doet. Ik zelf ben al een grote prater  over gevoel en praat dan ook al veel met mijn kindjes, uiteraard wel op een manier dat ze het snappen en ook kunnen begrijpen. Zo gaan ze dus ook met ons mee naar brownies en downies , En ga ik het niet uit de weg als we mensen of kindjes tegen komen in een rolstoel, Ik probeer ze uit te leggen dat dit niet raar is of spannend is.  Want tuurlijk zie ik ook hun koppies van wat is er aan de hand, En is het spannend als iemand misschien niet goed kan praten.

Zelf ging bij mij het knopje om nadat ik heel veel respect heb gekregen nadat er bij ons zelf in de familie iemand een kindje kreeg met een beperking. Man man man wat een respect heb ik gehad voor haar lieve mama. En mijn achternichtje wat een prachtig uniek kindje is zij! zo vrolijk telkens weer op de foto als ze voorbij komt, Dit is voor mij een knop geweest dat ik besef dat wij allemaal mooi zijn zoals we zijn en zeker niet eng of raar zijn. Maar er misschien anders uit zien, maar dat betekend niet dat we ineens anders zijn. 

Zo heb ik in het voorjaar een mooie foto shoot mogen doen, ook ter inspiratie , uitdaging voor me zelf een lieve mama en haar prachtige dochter vast leggen, wat ik zelf te weinig vind gebeuren, mooie plaatjes met ook prachtige kindjes! Mijn eigen dochter was ook mee, We gingen samen eerst kennis maken met lieve Mirthe, wat een lief meisje blij koppie dat viel me als eerst op , ze zat in een mooie vrolijke rolstoel, wat Tess haar aandacht trok. Ik maakte kennis met de lieve meid, door tegen haar te praten en zo samen met haar moeder kwam ik er achter wat mirte zoal leuk vind, en waar ze vrolijk van word. Die mooie lach die steeds weer te voor schijn kwam dat pakte mijn hart! Met een brok in mijn keel bedacht ik me hoe gemeen soms mensen kunnen zijn tegen over mensen met een beperking, of het nou gaat om mensen met autisme , mensen die stotteren mensen met een scheve neus , down syndroom, zuurstof tekort of door een bloeding in een rolstoel belanden, ''WAAROM'' waarom zijn mensen soms zo gemeen en kijken ze ze na alsof ze in hun blote kont rond lopen... vreselijk vind ik het , vooral omdat ik zelf vroeger dus wat angstig was , juist daarom weet ik hoe mooi , knap en bijzonder ook zij zijn! En we ze niet als een stuk stront te hoeven behandelen, maar gewoon als mens net als jij en ik.

Even terug komen op die mooie bijzondere shoot die ik heb gedaan waarin Mirthe zo ontspannen was en een mooie lach op haar gezicht toverde , liet ik Tess kennis met haar maken. Waarin Tess eerst wat aftastend was omdat Mirthe ook niet kan praten , was het ook een beetje spannend , Maar de moeder van Mirthe had ook een mooie sleutel bos die Tess mocht vast houden en mocht laten zien aan Mirthe, geef hem maar Tess waren mijn woorden. En zo brak het ijs en ging ze  Mirthe kietelen en zag je hoe ook Mirthe er van genoot , Maar ook hoe Tess reageerde. Het was zo mooi! Ze vond het maar al te leuk om Mirthe in haar rolstoel te duwen, Het was een mooie en vooral bijzondere ochtend, Een ochtend die ik niet snel vergeet en zo hoop ik altijd mijn kindjes mee te geven dat we dus allemaal Uniek zijn!

In de auto terug naar huis vroeg Tess mama wanneer mag ik weer met Mirthe spelen, Dit is toch hoe het mag zijn!

liefs Patricia