Hyperamesis Gravidarum

Hyper watte…? Ik hoorde dit vaak in mijn omgeving, toen ik in 2015 zwanger was van ons oudste dochtertje. Toen ik 5 weken zwanger was, kwamen mijn man en ik erachter. Graag wilden wij ons huwelijk bezegelen met een kindje. En Ooooh, wat waren wij blij maar spannend was het natuurlijk ook, want je gaat een heel nieuw leven tegemoet. Je wordt samen ouders van een klein kindje, dat alles nog moet leren en ontdekken. Maar voordat het zover was, moesten we eerst nog door diepe dalen…

Onze mond konden we geen 10 weken houden, zo blij waren we, Daarom hebben we het met 6 weken zwangerschap bekend gemaakt. Het kon ook niet langer want dan was het al wel opgevallen dat ik heel veel boven de pot hing. In het begin voelde ik me qua kwaaltjes nog aardig goed. Maar met 8 weken zwangerschap ging het bergafwaarts en kreeg ik een ziekenhuisopname in verband met uitdroging. Ik kon niets binnenhouden, zelfs een druppel water kwam er weer uit. In het ziekenhuis lag ik op de afdeling met vrouwen met alleen maar dikke buiken, de een lag te wachten op een vorderende ontsluiting en de ander totdat die werd opgehaald voor een keizersnede. En ik…Ik lag daar met mijn 8 weken kleine spruit in mn buik, waarvan je van buitenaf nog heel weinig kon zien. Mijn 1e opname in mijn hele leven. Ik had nog nooit in het ziekenhuis gelegen. Na 2 dagen aan het infuus met vocht en de nodige vitamines te hebben gelegen, mocht ik weer naar huis. Mijn controles waren weer goed en ik kon weer iets binnenhouden. Het vreemde was dat ik in het ziekenhuis niet spuugde, wel was ik steeds flink misselijk maar eruit kwam het niet. Gelukkig mochten we naar huis. Rustig aan moest ik wel doen, de bank werd mijn grote vriend en onze hond kwam veel knuffels geven. Want die kunnen heel goed aanvoelen dat je je niet goed voelt. Thuis ging het een poosje redelijk, ik spuugde weer veel en van de huisarts kreeg ik de medicatie Emesafene voor geschreven. Natuurlijk in zetpil vorm want door mijn keel kreeg ik niks. Een aantal weken ging het goed, ik scharrelde in huis wat om de huishouding een beetje netjes te houden. En af en toe even een klein rondje met de hond buiten te lopen. Werken ging niet meer, mede doordat ik in de voedingsindustrie werkte en ik aan alleen al de geur genoeg had om te moeten rennen. Daarom volgde er een aanmelding bij het UWV. Ik spuugde elke dag wel elk half uur.

Met 13 weken volgde er opnieuw een ziekenhuisopname. Ik voelde me totaal niet fit, had het erge hoofdpijn en kon alleen maar denken aan slapen. Als ik sliep spuugde ik niet;) De verpleegster kwam mijn infuus prikken, dit duurde en duurde…in totaal heeft ze 3 pogingen gedaan om goed te prikken, mijn man was naar de gang gelopen, want die kon het even niet aanzien, hoe beroerd ik daar lag en ook dat de verpleegster niet in 1x goed kon prikken voor mijn infuus. Eindelijk zat het infuus goed en kon ik rusten. Ik werd s'morgens goed uitgeslapen wakker, wel wat misselijk maar moest niet overgeven. Ik mocht ontbijt kiezen…ik hield het bij iets lichts en een schaaltje yoghurt. Ik werd na de tijd wel iets misselijk maar verder ging het goed. Mijn urine en bloed werden weer getest en die werden wat beter. Na 3 dagen mocht ik weer naar huis. Ik was weer aangesterkt en voelde me goed. Weer had ik in het ziekenhuis niet gespuugd. Ik zei tegen de verpleging in het ziekenhuis dat ik nu niet meer terug kwam, alleen nog voor de bevalling, met dat gezegd hebbende gingen we naar huis. Precies 5 weken later lag ik er opnieuw. Voor dezelfde redenen. Ditmaal had ik al een aardig groeiend kindje in mijn buik. Elke ochtend werd er even een echo gemaakt, om te zien of het kindje het goed maakte, gelukkig was dit het geval. De kleine maakte het goed en groeide goed, en dat terwijl ik zoveel spuugde. Gelukkig regelt je lichaam het zo goed, zodat je kindje zoveel mogelijk voedingstoffen binnenkrijgt. En je lichaam uiteindelijk op je reserves gaat functioneren, zodat de kleine niets te kort zal komen.

Op de een of andere manier kwam ik in het ziekenhuis ook goed tot rust, ik had even geen ''plichten'' aan thuis. En kon slapen wanneer ik kon. Deze keer heb ik er ook een week gelegen. Toen we naar huis mochten aan het eind van de week, kreeg ik bij de apotheek nieuwe medicatie mee tegen het spugen, dit was Primperan. Deze medicatie moest beter werken om het braken te verminderen. Ik spuugde met gebruik nog net zoveel, als de oude medicatie. Ik bleek een HG-zwangerschap te hebben. Spugen wat niet stopt na een week of 16, maar wat, in mijn geval, is doorgegaan tot in mijn kraambed. Een aantal weken voor de bevalling werd het wat rustiger met het spugen. Maar toen ik ging bevallen kwam alles weer keihard terug. Tijdens de bevalling heeft de verpleging tot 3x toe de voorraad spuugzakjes moeten bijvullen. Dit kwam natuurlijk ook door de pijn, ik heb daarom ook een ruggenprik gekregen, toen begon de zon weer even in de verloskamer te schijnen! Gelukkig ging de bevalling zelf redelijk goed.

Toen ons dochtertje geboren was, trok mijn misselijkheid ook geleidelijk aan weg. S'middags rond half 2 werd ons meisje geboren en om 8 uur s'avonds lag ik heerlijk in mijn eigen bed. Onze kraamverpleegster kwam vast even langs om kennis te maken met de kleine. En alvast de planning voor de volgende dag te bespreken. De dagen na de bevalling moest er bij mijzelf weer een knop om, mijn misselijkheid was weg, ik voelde mij goed en kon weer ''normaal'' eten. Ik hield het de eerste dagen nog bij kleine beetjes eten, omdat ik nog bang was dat ik weer zou spugen. Naarmate de dagen vorderden ging dit gelukkig beter. Ik heb na de bevalling niet meer gespuugd.

In totaal heb ik deze zwangerschap 5x in het ziekenhuis gelegen, buiten de bevalling om. Ik had al snel de draad weer opgepakt en een goed ritme voor onszelf en ons kleine meisje gevonden.

Een broertje of zusje.

Toen we de 1e verjaardag vierden van ons dochtertje, begon het toch wel weer te kriebelen om voor een broertje of zusje te gaan. In eerste instantie waren we bang dat het weer een HG-zwangerschap zou worden, maar het risico durfden we aan. Want wie zegt dat het de tweede keer ook weer zo zal gaan. Niemand weet dit van te voren, wij dus ook niet.

Al gauw werden we opnieuw zwanger. Ditmaal begon het allemaal rustig, wel wat misselijk maar nog niet extreem overgeven. We vertelden met 9 weken het grote nieuws aan onze familie en vrienden. Met 10 weken zeiden mijn man en ik tegen elkaar dat het dit keer misschien wel zal meevallen. Spugen deden we wel maar in mindere mate als de 1e zwangerschap. En daar belde ik met 11 weken de huisarts in verband met aanhoudende hoofdpijn. Ook moest ik even, voor de zekerheid, urine onderzoek laten uitvoeren. S'middags belde de huisarts ons terug met de uitslag: We konden een tas inpakken en weer opnieuw richting het ziekenhuis… daar gingen we weer. In het ziekenhuis kenden ze mij ondertussen al bij naam en wisten waarvoor ik kwam.

Ik kreeg deze zwangerschap met 13 weken de medicatie Zofran, volgens velen een 'paardenmiddel', Nou dat was het zeker. Zonder deze medicatie kon ik niet, en ik kreeg er maar 5 per week…1x per dag. Het spugen kon ik aardig onder controle houden met deze medicatie, we spuugden wel, maar ik hoefde niet meer voor uitdroging opgenomen te worden. Ik kon redelijk wat binnenhouden op een dag. Tijdens de bevalling heb ik wel weer even gespuugd maar erna ook niet meer. Toen ons 2e dochtertje geboren werd, kon het genieten beginnen.

Ik heb dit stuk geschreven om Hyperamesis Gravidarum meer bekendheid te geven. Bij iedere vrouw pakt het weer anders uit, de een beland aan een sonde en heeft nog een lange nasleep ervan. Ik had er, om het zo te zeggen, een lichte vorm van. Maar ziek en beroerd ben ik er wel flink van geweest. Ze nemen je niet zomaar in het ziekenhuis op. Veel mensen denken dat het allemaal wel weer beter gaat na een week of 18, met HG is dit zeer zeker niet. Dit merkte ik ook vooral aan de telefoniste van de arbo arts, Dat ze bellen om je te vragen wanneer je weer aan het werk kan. In mijn situatie ging werken en HG niet samen… met als resultaat dat mijn contract ook niet verlengd werd. Ik ben 2x 9 maanden goed ziek geweest. 9 maanden lang een emmer als beste vriend, zakjes in de auto. En niets vooruit kunnen plannen, HG doet wat het belooft! ;)

Wie ben ik?

Ik ben Janneke, Gelukkig getrouwd & trotse moeder van 2 dochtertjes (3 jaar & 1 jaar oud)