Huilend zat ik naast zijn bed

Woensdag hadden we het er over hoe verkouden hij toch weer was geworden. Donderdagavond klonk het alsof het wel héél erg vast zat allemaal. Donderdagnacht werd meneer huilend wakker omdat hij niet kon slapen van de verkoudheid. Alles zat potdicht. Na de volledige trukendoos tevoorschijn te hebben getoverd (neusspray, keelsiroop, snuiten, wat drinken en knuffels, vooral heel veel knuffels) ging hij weer slapen. Vrijdag was hij moe, pips. Hij had bijna geen energie. Vrijdagnacht sliep hij enigszins door (met af en toe een blafsalvo, wat mij weer volledig in de 'aanstand' zette, Mega Mama staat paraat. Lees: dan lig ik weer een paar uur wakker in bed te luisteren...). Zaterdagochtend was hij veel te vroeg wakker. Zijn verkoudheid zat hem weer teveel in de weg. Snappen we mop. Zaterdag werd een dagje rustig aan doen. Met hier en daar een boodschapje, wat voor Max niet te lang hoefde te duren. Hij was immers veel te moe. Slap hing hij over het stuur van mijn winkelwagentje. Ik rolde ons maar gauw naar de kassa van de Appie. Het was genoeg geweest voor hem. De zwarte pieten die in de winkel rondliepen, kon hij nu ook even niet aan. De grote hoeveelheden pepernoten die hij had gekregen van ze, liggen hier nog altijd op hem te wachten. 

Zaterdagnacht, afgelopen nacht, leek goed te gaan. We waren voor het slapen gaan uitvoerig gaan douchen, zodat het stoom wellicht iets kon losmaken. Hij sliep. Het ging goed. Tot aan kwart voor 5. Ik schrok wakker van een hard huilen in de kamer naast die van ons. Er was iemand heel erg overstuur geraakt. Half slaapdronken kwam ik de kamer binnen. Hij zat op de rand van zijn bed en was volledig over zijn toeren. Een dikke knuffel kon daar even geen verandering in brengen. Hij zat zichzelf helemaal in de weg. Hij was doodmoe, kon amper blijven zitten, maar kon tegelijk amper ademen. Iedere hoestbui werd gevolgd door een harder huilen, het deed duidelijk pijn. Zijn ademgeluid had plaats gemaakt voor een heftig piepen. Dit hadden we nog nooit bij hem gehoord. Ik ging de trukendoos weer inzetten. Waar mogelijk. Want halverwege gaf meneer aan dat hij het zitten niet meer vol hield. Het duurde te lang. Hij was te moe. Gauw de volgende stappen doorlopen en hop, meneer lag al. Ik deed voorzichtig zijn dekentje over hem heen. Hoe graag hij ook wilde slapen, het ademen was zo moeilijk, het hoesten deed zo'n pijn, zijn neus zat zo akelig dicht. Bij iedere uitademing zat een kreunend, jammerend geluid. Mijn hart brak om hem zo te zien en horen. Kon ik maar iets doen. Husband en ik konden alleen nog troosten, zijn rugje aaien en proberen hem kalm te houden (want huilen zorgde ook weer voor extra hoesten). Na een hele poos zachtjes zijn rug aaien, leek het huilen en jammeren iets af te nemen. Zijn ademen bleef een onafgebroken gepiep. Terwijl de tranen van machteloosheid over mijn wangen biggelden (ik kan daar zo slecht tegen, mijn mensje ziek zien), leek meneertje in slaap te vallen. Ik sloop zachtjes de kamer uit, deed zo zachtjes als ik kon de deur dicht (een gemiddelde ninja zou het me niet zo zachtjes na doen). Ik bleef nog vrij lang bij de deur staan luisteren. Het gepiep bleef duidelijk hoorbaar. Maar hij sliep tenminste. Eenmaal in bed bleef ik nog heel lang naar het plafond staren, hier en daar nog een traantje wegpinkend. Natuurlijk kon ik voor geen meter meer slapen. 

Anderhalf uur later was de kleine man weer wakker. Ik mocht van Husband nog even in bed blijven liggen, hij zou wel met Max naar beneden gaan. Het mannetje bleek echter ontroostbaar. Hij had echt ook even mama-troost nodig. Toen lieten we hem maar even bij ons liggen. Meestal is dat tien minuutjes en dan wil hij toch naar beneden. Maar dit keer niet. Om kwart voor 8 lag hij naast me op mijn kussen (ik lag op een reepje bed van 10 cm te balanceren, in de hoop er niet uit te rollen. Ach, alles voor het kind). Ondanks veel woelen, piepend ademen en kreunen van de last, heeft hij toch nog geslapen hier en daar. En wel tot half 11! Eenmaal beneden (met paracetamol en neusspray weer in zijn smik), was het even matjes zijn schoencadeautje uitpakken, chocoladepoppetje staat hier nog onaangeraakt (aah). En hop, weer plat op de bank. Hij wilde niets eten, niets doen. 

Toen heb ik toch maar de HAP gebeld. Hij zou toch geen longontsteking hebben? Een uurtje later konden we terecht. De dienstdoende arts heeft de slappe koalabeer die over mijn borst en schouders gedrapeerd lag onderzocht. Het kon een astmatische reactie zijn op een virus. Die kans is groot aangezien zijn beide ouders astma hebben. Omdat er nu nog geen koorts was, zag hij niet  meteen aanleiding tot een longontsteking. Maar mocht er koorts komen, moeten we hier toch meteen op laten onderzoeken. Hij heeft voor nu een inhalator meegekregen. No way natuurlijk dat hij deze wil gebruiken. Zo nog maar eens proberen. En dan, fingers crossed dat het iets doet! Voor nu, ligt meneer languit op de bank met BFF Elmo stevig onder zijn arm geklemd, een dekentje over hem heen en een filmpje. Lang leve Netflix. Duimen jullie mee dat hij gauw weer beter is?