Huilen, twijfels en de behoefte aan rust

Terugblik
Daar zit je dan met je handen in het haar, huilend op de bank, midden in de nacht.
Uitgeteld, gefrustreerd en wanhopig. Hoeveel nachten gaat dit nog door? Of liever gezegd, hoeveel weken/maanden gaat dit nog door? Na alle medische opties, hongerige buikjes en speelbehoeftes te hebben gehad, is mijn energie op en vraag ik om hulp. Iets waar ik niet zo goed in ben maar één ding is zeker, dit ga ik niet langer volhouden. Mijn humeur is te vergelijken met een tikkende tijdbom, mijn energielevel is laag en mijn behoefte aan slaap is nog nooit zo hoog geweest.

Een bericht op Facebook maakte mij aan het twijfelen. Laten huilen, hij is je aan het bespelen, negeren, niet uit bed halen. Pff ga ik daar goed aan doen? Ik voel hier eerlijk gezegd niks voor. Mijn kind laten huilen is nou niet echt de opvoeding die ik in mijn hoofd had. Niet tegen hem praten en gewoon weer weglopen uit zijn kamer, is niet iets wat ik met veel plezier ga doen. Maar zou het dan echt? Nu al, dat hij mij uittest? Ik zoek meer informatie op over deze 5-minuten regel en stel mijn vragen hier en daar. Er komen nog andere opties voorbij; geurende kleding, steeds verder uit de kamer gaan of bij hem gaan slapen. Ik kom toch weer uit bij de eerste methode maar voel mijn hart nu al in 1000 stukjes breken. Toch besluit ik het te gaan doen en dan zonder twijfel, anders werkt het niet, daar ben ik van overtuigd maar, dan wel op mijn eigen manier.

Hoe jong Logan ook is, ik leg hem voordat hij gaat slapen uit wat de nieuwe manier van werken gaat zijn en leg dan ook 3x uit dat ik hem echt nog wel heel lief vind, ook als ik hem laat huilen. Stom hé hoe schuldig je je kunt voelen?

De nacht van 28/29 december
Nou daar gaan we dan. 21 uur gaan wij slapen want de nacht hiervoor was niet zo’n succes. Om 03.15 hoor ik Logan maar hij huilt niet. Huh? Dit is niet de afspraak meneertje, hier had ik nog niks voor bedacht. Hij ligt te brabbelen en te roepen, lawaai te maken maar geen huilen. Ik had de overlooplamp aangelaten om te testen of hij dan misschien minder overstuur zou zijn. Dit heeft dus geholpen, mooi 1-0 voor mama. Hij houdt echter niet op met brabbelen en ik bedenk me wat ik hiermee moet. Mijn besluit: zolang je niet huilt, ga ik niet naar je toe. Helaas een half uur later begint hij toch te huilen en dan begint het.

Omgekeerd in bed ligt hij te ouwehoeren, hij ziet mij en staat direct op, handjes in de lucht en YES mama is er! Tja schat, het gaat nu even wat anders dan normaal, weet je nog? Een dikke knuffel en ik pak hem op, leg hem weer recht in zijn bed, stop hem goed in, doe zijn muziekje aan, geef hem een kus en ga weer weg. Dit was uiteraard niet wat hij in zijn hoofd had. Resultaat: hysterisch! Maar dan ook echt, overstuur, krijsen van woede en verdriet. Ik ga met pijn in mijn hart zijn kamer uit en loop naar beneden want als ik daar ga blijven staan, dat gaat niet werken. Eindelijk, 5 minuten voorbij, ik mag weer naar hem toe. Hij staat rechtop in zijn bed, tranen op zijn wangen, handjes in de lucht en helemaal overstuur. ‘Zucht, ik vind dit zo moeilijk! Hoe kan ik je nu zo achterlaten? L’ Maar ondanks mijn twijfels pak ik door. Ik geef hem een knuffel, leg hem weer neer, stop hem in, doe zijn muziekje aan, geef een kus en ga weer weg. Resultaat: nog bozer dan hiervoor. Ik ga op de rand van ons bed zitten en begin te huilen, mijn God wat is dit moeilijk zeg. Ik luister naar zijn huilen en schreeuwen en breek, hoe kan ik dit doen? Mijn man geeft aan, dat het inmiddels 4 uur is en hij anders maar gewoon een fles moet hebben. Nee, ik zet door. Na 5 minuten ga ik weer naar Logan.

Ik doe exact hetzelfde als hiervoor en blijf dit keer heel even bij hem staan. Ik leg een hand op zijn borst en op zijn hoofd en aai hem tot hij rustig wordt. Hij is moe en geeft zich over, ik geef hem een kus en ga weer weg. Inmiddels is het 04:05, ik zit op de rand van het bed en wacht af. Hysterisch, minder hysterisch, het is stil, hij huilt weer even en het is weer stil. Hij huilt nog wat harder en het huilen en stil zijn begint zich af te wisselen. De 5 minuten zijn voorbij maar ik besluit om nog even af te wachten en maak er 10 minuten van. Om 04:15 was de stilte terug, hij slaapt. Ik zit vol verbazing in bed, mijn man wordt wakker en ik zeg: het is me gelukt! Serieus? Ja! Heb je geen fles gegeven verder? Nee! Hij slaapt, het is me gelukt!

En nu is het 06:30, ik ben vanaf 3:15 wakker, heb mijn man even gezelschap gehouden voordat hij naar het werk ging en zit mij te verbazen over het feit dat Logan nog steeds stil is. Ik had natuurlijk ook nog 2 uren kunnen slapen.....
Ik ben trots op mezelf en trots op mijn kleine mannetje. Mijn machteloze gevoel is even verdwenen. Ik heb de regie terug, althans afgelopen nacht en dat voelt heel fijn! Zou dit dan écht werken? Ga dit iedere nacht gebeuren, of zou hij na een aantal nachten echt gaan doorslapen?

Wordt vervolgd….