Snap
  • Kind
  • Mama
  • opvoeding
  • moeder
  • aandacht
  • schuldgevoel

Hoe vaak heb jij het gevoel dat je tekort schiet?

Als moeder heb je vaak een bepaald beeld van jezelf waaraan je ‘moet’ voldoen. Goed contact hebben (en houden) met je kind is zo’n onderwerp waar iedere mama wel over nadenkt en mee worstelt: ‘hoe houd ik goed contact met mijn kind(eren), zonder het gevoel tekort te schieten’?

Wij vrouwen staan er om bekend dat we beter kunnen communiceren en sociaal sterker zijn dan mannen, maar is dat ook echt zo? Je hebt soms van die momenten dat je twijfelt in de opvoeding: ‘doe ik het allemaal wel goed’? Opvoeden is ook zeker geen vanzelfsprekendheid! Toch is goed contact met je kind een belangrijke basis voor hoe jij je voelt en ook voor hoe je gewaardeerd wordt. Dit draagt zeker bij aan een goede balans in je gezinsleven!

Terug in je versnelling …

Iedere moeder wil genieten van goed contact met haar kind. Als je kind thuis komt van de opvang of uit school, dan wil je graag luisteren naar de verhalen. Het is fijn als je kind zijn of haar ervaringen met jou wil delen. Zo begrijp je ook beter hun belevingswereld. Maar … je hoofd zit vol met allerlei acties, met jouw ‘to do lijstje’. En die wil je graag afstrepen. Je hebt bijvoorbeeld net een vervelend telefoontje van een klant gekregen of je moet die middag nog écht die paar boodschappen doen! Hierdoor ben én voel je je rusteloos en leef je gestrest. Je gaat van ‘hak op tak’ leven, door veel activiteiten in korte tijd te doen, maar veelal zonder je bewust te zijn van wat je doet.

Hoe zorg je er dan voor dat je op zo’n moment wel genoeg aandacht voor je kind kan opbrengen? Door bewust in je versnelling terug te schakelen. Door je dingen niet te doen vanuit het idee van ‘moeten’, maar van ‘willen’.

Oefening – volledige aandacht

Geef je gedachten een pauze om even niets te doen. Zet die neverending gedachtestroom stop en neem letterlijk pauze. Zie het niet als tijdverlies, maar als het opladen van je geest, het vertragen van je tempo.

Daarna ben je weer helemaal klaar om je te concentreren op een activiteit. Eén tegelijk! Bijvoorbeeld een spelletje doen met je kind(eren) of je oudste naar bed brengen en even de dag doorspreken – mét jouw volledige aandacht!

Denk niet te snel dat je tekort schiet!

Maar dat betekent niet dat je het idee moet hebben er altijd te ‘moeten’ zijn voor je kinderen! Dat je hun leven volledig onder controle moet of kunt hebben. Realiseer je dat de recente opvoedingsidealen bijdragen aan het gevoel dat je al gauw tekort schiet als mama. Het doel van de opvoeding anno nu is immers ‘een gelukkig en geslaagd kind afleveren’ en dat leidt er toe dat we heel erg bewust aan het opvoeden zijn. En daarom verwachten we ook dat alles wat we in onze kinderen stoppen aan aandacht, energie en tijd er uit moet komen. En vooral wij – als moeder – voelen ons verantwoordelijk voor het ‘eindresultaat’.

Probeer die verantwoordelijk dus wat meer te delen: met je partner, de oppas, je ouders, de opvang. Zo kun je zelf makkelijker omgaan met dat gevoel van tekort schieten. En dat is niet alleen goed voor jou, maar op den duur ook voor je kinderen. Kinderen gedijen nl. ook heel goed bij de aandacht van andere mensen. Het is goed voor ze om erachter te komen dat er ook andere meningen en andere manieren van omgang zijn.

Wat zijn jouw opvoedingsdoelen en –idealen? Wat vind jij waarde(n)vol in de opvoeding en welke keuzes maak je daarin? Tip: gun jezelf eens een coachgesprek en ontdek jouw eigen moederstijl! Zorg goed voor jezelf …

 

© Copyright Yura Boerma | www.mamcoaching.nl | 1 maart 2012

 

11 jaar geleden

Hallo Anna, bedankt voor je fijne reactie. Een boek is een supergoed idee, maar dan zou het - denk ik - goed zijn om te weten waar de moeders van nu ECHT behoefte aan hebben, zodat er een boek op de markt komt dat door alle mama's gelezen wil worden! Wie denkt nu meteen: ja, dat weet ik wel! Laat van je horen. Misschien jij ook, Anna?

11 jaar geleden

Hee,Vet jammer dat het bijna klaar is, het is echt een sueurlpek verhaal:D Ik hoop dat je nog een boek schrijft en die er dan ook op zet;)Xx

11 jaar geleden

Dank je wel voor het delen van je verhaal, HanB. Ik wil je heel graag een hart onder de riem steken en hoop dat jullie er in de toekomst met z'n allen uitkomen en keuzes kunnen maken die voor iedereen goed voelen op dat moment! Jouw gevoel van tekortschieten naar je autistische stiefzoon die je hier omschrijft, is naar jouw idee heel groot. En toch lees ik dat je dit hebt gedaan omdat jij het niet meer aankon, in combinatie met de zorg voor de rest van jouw gezin. Weet dan dat dit NU de beste keuze is die je op dit moment kan maken, die past bij de situatie waarin je nu zit. Juist ook omdat hij niet permanent bij jullie kan komen wonen ... Dus wees ook niet te hard en te oordelend voor jezelf! Ik wens je veel liefde en kracht toe voor je hele gezin.

11 jaar geleden

Sinds januari heb ik zelf heel sterk het gevoel dat ik tekort geschoten heb. In januari heb ik namelijk te kennen gegeven dat ik de zorg voor mijn autistische stiefzoon niet meer aan kon, in combinatie met de zorg voor de rest van ons gezin. Hij trekt een te grote wissel op het gezin, mede doordat de verschillen in opvoeding hier en bij zijn moeder thuis te groot zijn, om het maar even diplomatiek te brengen. Sindsdien woont hij permanent bij zijn moeder, waar hij eerst de ene week daar, de andere week hier woonde, en komt hij nu nog maar eens in de twee weken een weekendje logeren. Ik voel me schuldig, tegenover hem, omdat ik mijn handen van hem aftrek, en me erg goed besef dat ik hem daarmee het beste ontneem wat hij had. Dat laatste merken we inmiddels ook letterlijk, want hij gaat keihard achteruit sindsdien, in zijn gedrag, en in zijn uiterlijk, enzovoorts. Ik heb het gevoel dat ik mijn dochters tekort doe, want die zien hun erg geliefde broer nu veel minder dan ze zouden willen. En ik doe mijn man tekort, want hij ziet zijn zoon nu veel minder dan hij zou willen. Allemaal staan ze achter het besluit hem daar te laten wonen, omdat dat beter is voor het hele gezin, allemaal zien we het effect van het weg zijn van zijn invloed op ons, en toch doet het onnoemlijk veel pijn... Nog steeds... En ik denk ook niet dat dat ooit over gaat... Tenzij hij ooit hier permanent zou komen wonen, en ik hem de zorg kan bieden die hij zo hard nodig heeft, maar dat gaat die (h)ex van mijn man absoluut nooit toestaan, helaas... :'( </3