Hoe mijn peuter mij een lesje leerde

Vandaag werd ik door mijn peuter op mijn plek gezet. Ze leerde mij een lesje dat ik ooit wel beheerste maar in mijn verstandige volwassenheid naar de achtergrond verdwenen was. Een lesje in zelfvertrouwen.

We speelden in de speeltuin. Dat wil zeggen, de kinderen renden wild van speeltoestel naar speeltoestel en ik hobbelde erachteraan. Mijn peuter vertrouw ik meer dan mijn dreumes -hem kan ik nog niet zo veel uitleggen-. Zij speelde soms wat verderop terwijl ik mijn dreumes zorgvuldig begeleidde in het ondernemen van activiteiten waar zijn ledematen en motoriek nog niet groot genoeg voor zijn. Tot de ondernemende peuter naar mij toe kwam. ‘Mama, mag ik op het klimding?’ vroeg ze.

Razendsnel onderdrukte ik de impuls om te zeggen dat ik het niet verstandig vond omdat ze eigenlijk nog veel te klein is. Verbaasd vroeg ik ‘wil je dat dan?’ ‘Ja mama’, antwoordde ze, ‘dat kan ik.’

En ik liet haar gaan. Onder de indruk van zo veel wijsheid.

Inderdaad. Ze kon het. Lang niet alles. Het grootste deel van het gevaarte is fysiek nog onmogelijk, de touwen zitten voor haar te ver uit elkaar. In plaats van dat in de weg te laten staan van de uitvoering van haar idee, observeerde ze en vond ze een plekje dat ze wél kon beklimmen.

En dat deed ze. Enthousiast en zichzelf toefluisterend ‘dit kan ik’.

Aan de top van wat zij kon bereiken, riep ze mij. ‘Mama kijk, ik kan dit!’ Ze glom van trots en een klein beetje angstzweet -ze had haar top bereikt en de weg naar beneden was lang-. De uitspraak die ik al veel eerder had verwacht, volgde. ‘Mama, wil je mij helpen?’ Natuurlijk wilde ik dat, niets liever! En zo ging ze nog net iets verder dan ze dacht te kunnen gaan. Samen trotseerden we de weg naar beneden.

Het eerste wat ze papa ’s avonds vertelde was over haar klimavontuur. ‘Papa, dat kan ik!’

En ik, ik mijmer nu nog na. Hoe vaak laat ik me tegenhouden door wegen naar de top die ik bij voorbaat al als onmogelijk bestempel. Laat ik me weerhouden van iets nieuws -en spannends- te doen. ‘Gewoon’ omdat ik mijn angst in de weg laat staan van de uitdaging. Omdat ik bang ben om te falen, voor de schaamte van het niet behalen van de top.

Misschien moet ik net als mijn peuter wat vaker zeggen ‘dit kan ik’ en dan beginnen en mijn eigen top bereiken. Misschien is dat niet helemaal bovenaan het klimrek, maar dan ben ik wel verder dan ik daarvoor was. En wie weet, bereik ik net als mijn dochter met hulp, de tijd -en de bijbehorende groei-, wel het topje van het klimrek.

Wat heb jij in de afgelopen tijd van jouw kind geleerd?

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »