Hoe laat jij je door je kind aanspreken?

Ik groeide op met ‘met twee woorden spreken’ en ‘u’ zeggen tegen mijn ouders. Ik wist niet anders dan dat dit de manier was om tegen je ouders te praten. Noem het traditioneel, afstandelijk of respectvol. Dit was wat ik kende.

In mijn puberteit veranderde dit. Als ik goed boos was begon ik te jijen en jouen tegen mijn ouders. Ik vond het toen wel getuigen van enige brutaliteit en was trots dat ik me zo durfde af te zetten.
In mijn puberteit realiseerde ik me ook dat er ouders waren die zich door hun kinderen aan lieten spreken met jij en jou, en soms zelfs met hun voornaam. Ik was verbaasd. Was dit wel respectvol naar hun ouders. Was dit wel ok?

Fastforward een aantal jaar –ok verdubbel het aantal jaar-. Getrouwd en twee kinderen verder zijn er al heel wat jij of u dilemma’s de revue gepasseerd.
Het eerste en grootste was voor mij toch wel ‘hoe spreek ik mijn schoonouders aan?’ Manlief komt uit een gezin waar ze wel ‘gewoon’ je en jij tegen hun ouders zeggen. Gelukkig had ik in mijn puberteit al door deze wereldschokkende informatie heen gewerkt en geaccepteerd dat dit ook een manier van doen was. Accepteren dat het bestond -en zelfs volwassenen in de leeftijd van mijn ouders tutoyeren- was tot daaraantoe, maar mijn schoonouders?! Dat voelde toch wel een beetje raar. Zeker toen ze lieten weten dat ze ook nog bij hun voornaam aangesproken wilden worden! Dat was voor mij toch wel even slikken, de eerste tijd kreeg ik hun voornaam amper over mijn lippen. Inmiddels is het voor mij ook gewoon geworden.
Het tweede was ‘wat laat ik mijn kinderen tegen mij zeggen?’ Eigenlijk was dit vrij eenvoudig. Manlief ziet het nut niet van ‘u’ zeggen en ik heb ook wel bedacht dat ik een voorkeur heb voor ‘je’. Het geeft toch meer een gevoel van nabijheid –ook al heb ik nooit de relatie met mijn ouders als afstandelijk ervaren-, het is meer passend in het tijdsbeeld en het voelt gewoon goed. Toch is het wel eens lastig als ik zie dat mijn zusjes hier anders mee omgaan. Het gaat vast nog voor verwarring zorgen tussen de neefjes/nichtjes.
Dit bracht gelijk nog een dilemma ‘Wat leer ik mijn kinderen over anderen aanspreken? En hoe leg ik dat uit?’ Ik ben van mening dat je beleefd moet zijn naar mensen om je heen. Daar hoort vreemden met ‘u’ aanspreken ook bij. Ik zou graag zien dat mijn kinderen dat ook doen, maar hoe leg je zo’n beleefdheidsvorm uit? Gelukkig zal het nog wel even duren voor de echte uitleg nodig is en kan ik daar nog even over nadenken.

In de tussentijd hoop ik gewoon dat er een verandering komt waar de persoonlijk voornaamwoorden worden zoals in het Engels. Dan was er geen verschil tussen jij en u en hoefde je de keus nooit te maken!

Ben ik de enige die hier zo over nadenkt, of zijn er mama’s met soortgelijke afwegingen? En wat is jouw/jullie keus?