Hoe groot is die kans?

Dus de huisarts belde diezelfde middag nog, afwijkend bloedbeeld. Spullen inpakken en richting de SEH Sneek.

Halsoverkop een koffer ingepakt, kyra vertelt dat we naar het ziekenhuis moesten en daar mogelijk ook moesten logeren. Ze zoekt haar knuffels bij elkaar, en zet ze rustig in de auto. Inmiddels mijn ouders gebeld of ze naar ons toe konden komen om op Zoë te passen. Wanneer hun arriveren doen we nog gauw een bakje koffie, vertellen wat de huisarts ons heeft verteld, en gaan de auto in. Kyra is stil. Wij zijn stil. We rijden in de spits en het schiet niet op.

We rijden het terrein op, we zijn er. De plek waar onze kinderen zijn geboren, nu snellen we naar de SEH. Eenmaal aangemeld moeten we nog een poos wachten. Het is etenstijd, maar geen van ons taalt er naar. We worden geroepen en gaan een kamer in. Daar zit ons kleine meisje op die grote behandeltafel. Er worden vragen gesteld, we vertellen nogmaals hoe de afgelopen weken zijn gegaan. Wat de klachten zijn. Een thoraxfoto, een echo van haar buik. Nu ze zo plat ligt met een blote buik zie ik pas hoe bol deze eigenlijk is. Net een babybuikje. Haar lever en milt zijn opgezet/vergroot. 

We spreken voorzichtig onze angst uit tegen de dienstdoende kinderarts. Leukemie. Maar nee, dit is niet wat bij haar boven aan staat. Haar bloed wijst daar niet op. Godzijdank. 

Ondanks dat ze al deze onderzoeken spannend vond, ging ze hier goed in mee. Het raakt tegen half 8, en toch hebben we alle drie zin in wat. Akkoord om nog naar het restaurant te gaan. Uiteraard ziet kyra die tientallen ballonnen. Ze springt om ze aan te raken en bam, plat op de grond. Potver, dit was dus niet de bedoeling. Papa had wat te eten gehaald en we gaan gauw terug. Wanneer we net terug zijn komt de arts met het bericht dat ze opgenomen word, en moet een infuus prikken. We hebben het geprobeerd, maar kyra dacht er echt anders over. Straks nog een keer proberen, eerst maar naar de kinderafdeling. 

Onwijs lieve verpleegkundigen staan ons op te wachten. Ze gaan met kyra een cadeautje uitzoeken. Papa haalt ondertussen de koffer en restant knuffels. Een andere kinderarts komt binnen, er moet nu echt een infuus geprikt worden. Ze gaat bij mij op schoot, 2 verpleegkundigen naast mij als versterking. De arts tegenover mij om te prikken. Dat druist zooo ontzettend tegen je moedergevoel in! Na een hoop hysterie en drama verder ziet het infuus, ze is op, afgepeigerd. We leggen haar in haar bedje, dikke knuffel! 

Op de gang staan e met de verpleegkundigen en arts, bespreken de klachten en bevindingen. Wat nou als het wel leukemie is? Deze arts verteld ons eerlijk dat hij mogelijk gaat overleggen met het umcg. Als het vermoeden er ligt worden we overgeplaatst naar Utrecht. Nu maar hopen dat er niet overlegd hoeft te worden. 

Peter gaat naar huis, ik blijf bij Kyra slapen. Ik bel en app nog met Peter en vriendinnen, slapen lukt niet. Dan komt de arts om 00.30, of ik even mee wil lopen... Deze beste man verteld mij dat hij contact heeft gehad met collega’s, dat de ambulance is besteld voor die ochtend om ons naar het Prinses Maxima Centrum te brengen. Een Kinderoncologisch centrum. 

YOU SAY WHAT?!

Mijn oren suizen, m’n hoofd suist, alles draait. Maar dan denken jullie dus aan kanker? KANKER! Ons kind. Dat kan niet, dat mag niet, ze moet opgroeien, studeren, uitgaan, trouwen, kinderen krijgen! Geen kanker! Die nacht doe ik geen oog meer dicht. Ik huil, tot er geen traan meer uitkomt. Mijn hart huilt. Wat staat ons te wachten? Wat moet ons lieve kind allemaal gaan doorstaan?! Ik bel Peter.

Kyra slaapt die hele nacht door, ze ligt aan de monitor en een infuuspaal naast bed. Ze zweet. 

Al vroeg sta ik onder de douche, om mezelf nog wat op te frissen, al blijf ik er verlept en verhuilt uitzien. Op de gang werk ik gauw een cracker naar binnen. Kyra krijgt geen ontbijt, ze moet nuchter zijn. Er staan een beenmergpunctie en lumbaalpunctie gepland.

Half 9 is onze taxi er, bestemming; Prinses Maxima Centrum voor Kinderoncologie. 

Ik wist niet eens dat het bestond.