8 jaar geleden
Hij is NIET zielig!!
'Ach wat zielig voor hem', Ik haat die momenten, want mijn zoon is. Niet. Zielig.
Zo'n schattig opa en oma'tje bij de bushalte, ze hadden het koud. Het duurde nog een minuut of 10 voor de bus zou komen, dus ze kletsten wat mijn zoontje in de kinderwagen. Die was helemaal in z'n element en lachte en kletste met ze. Wat opa en oma natuurlijk helemaal leuk vonden.
Totdat opa'tje zag dat zoonlief aan zijn rechterarm maar één hand heeft. 'ach, wat erg, wat zielig voor hem' zo gingen ze maar door. Ik heb ze vriendelijk uitgelegd dat hij niet zielig is, hij weet niet beter ('ach, wat zielig zeg, hij heeft het nog niet door') en dat hij net zo snel kruipt op één arm als zijn leeftijdgenoten.
Helaas drong het niet zo bij ze door, want ze bleven maar doorgaan. Ondertussen lachte zoonlief vriendelijk en trok gekke bekken naar ze. Hij heeft het inderdaad nog niet door dat mensen op hem letten en van hem schrikken.
Helaas zal dat moment wel komen. Hij is nu 16 maanden en kruipt nogal apart, dat valt op. Zaterdag waren we bij de IKEA en hij zat lekker in z'n karretje te lachen en kletsen, mensen worden daar altijd vrolijk van. Totdat ze zijn arm zien, dan schrikken ze. Ze zeggen niks hoor, meestal niet, maar je ziet medelijden op hun gezicht.
En ik snap dat ook wel, ik gun m'n zoon ook twee handen. Maar ik denk dat hij meer moeite zal hebben met de blikken van andere mensen dan van het feit dat hij maar één hand heeft. Ik hoop dat hij zijn arm nooit gaat verbergen, maar ik ben bang van wel.
Van kinderen snap ik het nog wel, en dan vind ik ook het geen probleem. Die zijn nieuwsgierig en vinden het er een beetje eng uitzien. Dan laat ik z'n arm zien en leg uit dat hij zo is geboren. 'hoeveel vingers heeft hij?' (6) 'en hoeveel heb jij er?' (10) 'het ziet er een beetje gek uit maar hij heeft er geen pijn aan en hij kan er alles mee. Zullen we nu weer verder spelen?' En daar gaan ze! Ze weten het en het is goed.
Ik hoop ook dat jullie je kinderen leren dat het niet eng is, en dat erover gepraat mag worden. Zien ze een kindje met iets vreemds in de speeltuin, ga niet fluisteren of ze wegtrekken. Kom maar, vraag het maar. En speel weer verder.
Op die manier zullen het hopelijk volwassenen worden die niet zo snel iets zielig vinden of ergens van schrikken.
gitaartje
Dat is precies mijn oproep: als kinderen leren dat sommige kinderen/mensen 'anders' zijn, een afwijking hebben, en leren dat dat niet eng of vreemd is (door te vragen). Dan zullen er minder volwassenen hoeven te staren en schrikken!
gitaartje
Vreselijke reactie zeg :0 Zo kregen wij een kaartje bij zijn geboorte met 'veel sterkte'. Daar was ik ook zo boos over!
gitaartje
Iedereen is altijd vrij om te vragen. Maar ik heb geen zin om het aan iedereen die ik tegen kom uit te leggen wat er met mijn zoon aan de hand is :) Maar zeker: als je iets wilt weten, vragen staat vrij! Vragen vanuit interesse vind ik ook totaal niet erg :)
Leyla Ummels
De reacties van andere mensen kunnen heel hard aan komen! Ze staan er niet bij stil. Omdat ik weet hoe vervelend ik het bij mijn eigen zoontje vond, zorg ik er altijd voor het niet te negeren, maar er ook niet raar om te doen. Van zoiets zou ik in iedergeval niet schrikken ofzo. Ons zoontje is met een dubbele schisis geboren (hazelip) en toen het nog open was echt een paar keer gehad dat mensen recht tegen ons zeiden: WAT VERSCHRIKKELIJK! Nou dan sta je ze echt aan te kijken alsof ze gestoord zijn hoor! Hoe durf je zoiets onbeschofts te zeggen! Ik zei dan altijd maar, doe niet zo raar, er is niks ergs aan.. Als mensen echt interesse vragen stellen vind ik het heel wat anders.