Hier zijn ze dan: De kindvriendelijke buren

Herinnering

“Het zal wel raar voor je zijn om hier te zitten....” zegt mijn buurvrouw als ik bij haar een kopje thee zit te drinken. Ik kijk eens rond en weet eigenlijk niet wat ik voel. Het is mooi geworden en we zijn blij met die leuke buren die we hebben gekregen. Natuurlijk denken we nog heel vaak aan Martijn, maar tegenwoordig meer met een glimlach om de leuke herinneringen. Niet dat er geen verdriet meer is, maar dat staat tegenwoordig wel echt los van dit huis. Ik zeg dat het meevalt. Dat het gewoon heel goed is dat het huis weer bewoond is. Als ik weg wil gaan en opsta kijk ik naar de muur. “Daar” wijs ik, “Daar had Martijn een trap gemaakt en hier stonden hoge boekenkasten. Eén van de poezen klom op de trap en vanaf de trap klom ie op de boekenkast. Dat was zo grappig!” Ik schiet in de lach bij de herinnering. Verder voelt het gewoon echt niet meer als het huis van Martijn. En dat voelt goed.

Kennismaken

Lang voordat de buren daadwerkelijk hier komen wonen hebben we al kennisgemaakt met de buurvrouw en haar dochtertje. Als ik op een middag stemmen hoor op de gang, aarzel ik maar even. Dan doe ik de deur open en kijk op de gang. “Nieuwe buren?” vraag ik. We schudden handen. “Ik ben de opa, zij komt hier wonen” zegt een meneer. Ik kijk naar het kleine meisje op zijn arm. “Wat leuk!” zeg ik meteen. “Dat zal Dunya ook erg leuk vinden! Ik ga haar zo van school halen.” Het meisje is twee jaar. Ik knik naar de woonmakelaar. “Je hebt goede buren uitgezocht. Ik had nog gezegd, regel je wel leuke buren voor ons?” Ik weet het, het is teveel eer. Hij heeft daar geen invloed op, maar ik wil iets positiefs zeggen. Als Dunya thuiskomt gaan de buren net weg. We steken snel over om te vragen hoe het meisje heet. Dunya staat klaar met haar notitieboekje en pen, zodat ze het niet kan vergeten. Maar dan blijkt het toch wel een moeilijke naam. Hoe moet ze dat in vredesnaam opschrijven? Ik zie haar verwarring en zeg: “Laat haar mama het maar opschrijven!” Opgelucht geeft Dunya het boekje af. J’Deci wat een prachtige naam. Als ze naast elkaar staan zie ik ineens hoe groot Dunya is. Tjonge jonge, ooit was ze een heel klein baby’tje dat nog te klein was voor maat 50. Nu torent ze hoog boven alle kinderen uit en gaat ze mij waarschijnlijk inhalen.

Woningbouw

Regelmatig loop ik even binnen om te kijken hoe het vordert. De muren worden wit, mooi zeg, wat een ruimte. En er komt een mooie vloer in, met een goede ondervloer. Erg verstandig in dit huis. Het klikt meteen met de buurvrouw. “Is jou op de kijkdag verteld dat er een kind naast je woont?” vraag ik nieuwsgierig. Ze schudt haar hoofd. “Nee, maar ik had het wel door, want ik hoorde K3 en ik zag de foto op jullie deur!” Ik begin te lachen. “Dat had je zeker expres gedaan?” vraagt ze. Ik knik. “Dat was voor mij doorslaggevend” zegt ze. “Als er een buurvrouw met een kind woont, dan zit het wel goed”. De woningbouw had wisselende verhalen over de sfeer in het trappenhuis. Ik vind het zwaar overdreven, maar deze buurvrouw nam de woning omdat ze het leuk vond dat er een kind naast haar woont. Daar moet ik even van zuchten. Hoe is het mogelijk, dat het precies zo is gegaan als ik had gepland? De muziek, de foto op de deur.... En nu gewoon een leuk buurmeisje naast ons, wat heerlijk!

Adventskalender

Als ze er eindelijk intrekken zien we elkaar regelmatig. Op de gang, maar ook in huis. We komen niet dagelijks bij elkaar over de vloer, maar voelen ons wel vrij om bij elkaar binnen te wandelen als het zo uitkomt. Als Dunya op een avond in bed ligt en ik net de slaapkamer uitloop hoor ik ons buurmeisje op de gang. Zo laat nog? Ik doe de deur open. Even kletsen met de buurvrouw. J’Deci komt meteen naar me toe. “Mag ik je een knuffel geven?” vraag ik. Dat mag. Ik vraag of ze bij Dunya wil kijken. We gaan naar binnen en ook de buurvrouw loopt mee. Dunya ligt te lachen in haar bed. Leuk vindt ze dat, haar buurmeisje dat even bij haar komt kijken. Als we naar de woonkamer lopen komt Dunya uiteraard haar bed uit. Ze pakt de adventskalender met chocolaatjes en wil m openmaken. Sinds ze die mooie kalender heeft gekregen met al die plaatjes, heeft ze niet meer omgekeken naar de gewone adventskalender. Maar nu krijgt ze m opeens weer in het oog. “Nee, echt niet!”zeg ik. “Je hebt net tanden gepoetst!” Ze kijkt me aan. “Niet voor mij! Voor J’Deci!” Die is maar wat blij met haar chocolaatje. “Kerstboom” zegt ze. Dan gaan ze snel naar huis. Het is ook echt bedtijd voor de meisjes. J’Deci kan ’s middags lekker slapen, maar Dunya moet het gewoon een hele dag volhouden.

Geluksvogels

Het is net een feestje met die nieuwe buren. We zijn zo blij dat het leuke buren zijn. Wat een geluksvogels zijn we. En eigenlijk mag dat ook wel een keer. “Zou Martijn dit geregeld hebben?” vraag ik aan Dunya. Die heeft niks met dat zweverige gedoe en moet hard lachen. Martijn is dood, die regelt niks meer. Niks vlinders, dromen of andere tekens. Hij is gewoon weg. Maar als ik zeg dat het toch leuk is om te denken, of het nou waar is of niet, dan is ze het toch wel met me eens. Hoe dan ook, als Martijn dit zou weten, zou hij het leuk vinden voor ons. Dat weten we wel heel zeker. Vergeten doen we hem natuurlijk nooit, maar een nieuwe start maken met deze nieuwe buren is wel heel fijn. Onze zoektocht naar een andere woning zetten we op een laag pitje. Eerst maar even genieten van deze situatie en alleen reageren op supermooie woningen. In de buurt natuurlijk. Dan blijven we al onze leuke buren gewoon zien.